Όταν αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών, κάπου ανάβουν πυρές για όλους…

Είσαι μετανάστης; Είσαι μελαψός ή μαύρος; Είσαι, δυνητικά, φονιάς! Αυτή, προφανώς, είναι η ετυμηγορία των αυτοσχέδιων εθνολαϊκών δικαστηρίων που έστησαν στο άψε-σβήσε οι Χρυσαυγίτες και οι παραφυάδες τους εξαπολύοντας πογκρόμ κατά των αλλοδαπών στο κέντρο της πρωτεύουσας, ξυλοκοπώντας, τραυματίζοντας, εισβάλλοντας σε σπίτια, ακόμη-ακόμη σκοτώνοντας. Με το κράτος φυσικά απόν…

Ο «πατριωτικός θυμός», η «εθνική και θρησκευτική οργή» που επικαλούνται οι εκδικητές με τα μαύρα ρούχα και τα μακριά ρόπαλα για το αποτρόπαιο φονικό της Ιουλιανού και Ηπείρου –οι δράστες του οποίου, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία (βίντεο, μαρτυρίες) είναι αλλοδαποί, αν και αυτό λίγη σημασία έχει πια, αφού είναι/δεν είναι, ως αλλοδαποί έχουν εγγραφεί οριστικά στην κοινή συνείδηση, κι αυτό τελικά μετράει– είναι τόσο πειστικά και τόσο ειλικρινή ως επιχειρήματα όσο και τα αντίστοιχα της παπικής Ιεράς Εξέτασης που έκαιγε αβέρτα στην πυρά γυναικούλες και πολιτικούς της αντιπάλους αδιάκριτα, για να εδραιώνει την εξουσία της στο φόβο και παράλληλα να καλύπτει τις δικές της ανομίες, στο όνομα μάλιστα ενός χριστιανικού, καθαρού από διαβολικά στοιχεία κόσμου! Οι διάβολοι της Ιεράς Εξέτασης – οι σημερινοί φτωχοδιάβολοι, οι λαθρο-ζωντανοί μετανάστες.

Στο κοινωνικό-φυλετικό μίσος, αυτή την κακιά αρρώστια που ταλανίζει την ανθρωπότητα από καταβολής της, στο μίσος που ενστερνίζονται ως άξονα και λόγο ύπαρξης, ως αφήγηση του «δικού τους» κόσμου οι θιασώτες της κάθε Κου-Κλουξ-Κλαν, του όποιου απαρτχάιντ, της όποιας εθνικής και θρησκευτικής καθαρότητας, έρχεται δυστυχώς να προστεθεί η δικαιολογημένη οργή κανονικών ανθρώπων της γειτονιάς, χωρίς ιδεολογική προδιάθεση για ακροδεξιά σύνδρομα και κοινωνικούς αποκλεισμούς του «διαφορετικού», του «ξένου». Οργή που πηγάζει από την απόγνωση, από την εγκατάλειψη που βιώνουν καθημερινά απ’ τη μεριά του κράτους, από την υποβάθμιση των όρων ζωής τους, την έλλειψη και του στοιχειώδους αισθήματος ασφάλειας. Από τη ματαίωση των ονείρων τους που δικαιούνται σαν άνθρωποι, και πολίτες, να τρέφουν.

Να μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Άλλο οι ταγμένοι στα ολέθρια, εγκληματικά πιστεύω τους Χρυσαυγίτες και οι άφρονες συνοδοιπόροι τους στο «θεάρεστο» έργο τους της κάθαρσης της ελληνικής κοινωνίας από τους «μιαρούς» αλλοεθνείς και αλλόθρησκους, κι άλλο οι, πολλοί πια, συμπολίτες μας που νιώθοντας παρατημένοι, έρμαια μιας παράλογης και αχρείαστης γκετοποίησης των γειτονιών τους, μην βρίσκοντας την οφειλόμενη συμπαράσταση απ’ τη μεριά της πολιτείας –αλλά και των προοδευτικών κομμάτων που αδυνατούν ακόμη και τώρα, που φτάσαμε μισό βήμα απ’ τον γκρεμό, να αρθρώσουν έναν αποτελεσματικό, απροκατάληπτο λόγο για μια ρεαλιστική διέξοδο στο εκρηκτικό πρόβλημα της μετανάστευσης– καταφεύγουν στη δόλια αγκαλιά των «νονών της εθνικοφροσύνης». (Μικρή αλλά αναγκαία παρένθεση: –επιτέλους ας ανοίξει η δημόσια συζήτηση κι ας αναληφθεί πρωτοβουλία από τη δημοκρατική κοινωνική πλειοψηφία για την κήρυξη εκτός νόμου αυτής της άθλιας, φασιστικής οργάνωσης/κόμματος καθώς και όλων των συναφών νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου που δραστηριοποιούνται στο όνομα της πατριδοκαπηλίας, με ανομολόγητο στόχο το χάος – ας θυμηθούμε τα ιστορικά προηγούμενα και πού οδήγησαν…).

Πώς να πείσεις τώρα τους κατοίκους των γειτονιών του κέντρου, όταν βλέπουν να κινδυνεύει η ασφάλειά τους, η ίδια τους η ζωή και η ζωή των αγαπημένων τους με το πού ξεμυτίζουν στο δρόμο τα βράδια, να μην λοξοκοιτάζουν προς τα φασιστοειδή με τα μαύρα ρούχα και τα μαύρα λόγια; Πώς να ακυρώσεις τη λογική της συλλογικής ευθύνης, μια λογική που οδήγησε στα πιο μεγάλα εγκλήματα στην Ιστορία του ανθρώπινου είδους, σε γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις; Πώς να προστατέψεις τις ανήξερες μανάδες, με ή χωρίς μαντίλες, και τα απορημένα παιδιά με το τρομαγμένο βλέμμα που το μόνο τους έγκλημα είναι ότι γεννήθηκαν σε λάθος τόπο, λάθος στιγμή, με λάθος θρησκείες (όλες οι θρησκείες, ένα μεγάλο λάθος της Ιστορίας είναι) και λάθος εξουσίες;

Ίσως έφτασε η ώρα που το καπάκι στο καζάνι που βράζει θα τιναχτεί στον αέρα, με τις όποιες, ανυπολόγιστες, συνέπειες. Ίσως πάλι να είναι η στιγμή για μια ριζική ανατροπή, για ένα δημοκρατικό, ειρηνικό πραξικόπημα της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας των πολιτών, που αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν λύσεις που μπορούν να δοθούν χωρίς τη δική της ενεργητική, συλλογική συναίνεση και συμμετοχή.

Όπως και να ’χει, η πλειοψηφική προοδευτική και δημοκρατική κοινωνία των πολιτών οφείλει να απαιτήσει από την πολιτική εξουσία να δώσει επιτέλους λύσεις στο δραματικό ζήτημα της μετανάστευσης: λύσεις ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ανθρωπιστικές, μακριά από τη λογική της εθνικής/θρησκευτικής καθαρότητας και μακριά από τον παραλογισμό του μίσους, ημεδαπού και αλλοδαπού, που δηλητηριάζει καθημερινά την κοινωνία μας με απάνθρωπη βία και ανείπωτη δυστυχία.

Αλλιώτικα, ο μιθριδατισμός στο μίσος και τη βία θα ελλοχεύουν επικίνδυνα – κι όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό…

Θέμης Δημητρακόπουλος

Συντονιστής του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς