Η μνήμη δεν χωράει στα μνημεία
Χρήστος Μαχαίρας, Νέα σελίδα, Δημοσιευμένο: 2017-07-11
Χρειαζόταν το μνημείο που στήθηκε στην ΕΡΤ; Μήπως ήταν λάθος η απόφαση και υπερβολές όσα ακούστηκαν στα αποκαλυπτήρια του έργου; Αντέχει άραγε σε κριτική ο παραλληλισμός των τανκς που εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο με «τα τανκς της ανεργίας και της ανασφάλειας που μπήκαν στην ΕΡΤ (…) και έστειλαν τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο»;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά να βάλει «λουκέτο» στην ΕΡΤ έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή χιλιάδων επαγγελματιών που εργάζονταν στη δημόσια τηλεόραση και άλλων τόσων που απασχολούνταν στον κύκλο παραγωγής τηλεοπτικών προϊόντων. Το «λουκέτο» δεν έριξε «μαύρο» μόνο στην ενημέρωση, αλλά και στην καθημερινότητα χιλιάδων οικογενειών, που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στον δρόμο, θύματα μιας αντιδημοκρατικής απόφασης, πρωτοφανούς για τα ισχύοντα τουλάχιστον στις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου.
Οι άνθρωποι αυτοί, ασχέτως του αν βρίσκονται σήμερα στην ΕΡΤ ή όχι, δεν έχουν ανάγκη ούτε από πολιτικά μνημόσυνα ούτε από συνδικαλιστικές λιτανείες. Γνωρίζουν βιωματικά τι σήμαινε για τη ζωή τους εκείνη η απόφαση, ξέρουν ποιοι και γιατί επέβαλαν τον «ξαφνικό θάνατο» των καναλιών και των ραδιοφώνων της ΕΡΤ, θυμούνται πάντοτε τους τιμητές να αναλύουν το επιβεβλημένο του πράγματος και τους αυτόκλητους χειροκροτητές να επιχαίρουν.
Η αλήθεια είναι ότι και στην περίπτωση της ΕΡΤ βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι «πατέρες» του κινήματος, που έσπευσαν να οικειοποιηθούν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων ή που ανέλαβαν εργολαβικά την εκπροσώπησή τους. Ορισμένοι από αυτούς αντιμετώπισαν την εκδήλωση που έγινε τη Δευτέρα στην Αγία Παρασκευή ως ευκαιρία επανεμφάνισής τους στο προσκήνιο, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα αδικαίωτων αγώνων και διαψευσμένων προσδοκιών.
Οι γραφικότητες που σημάδεψαν τα αποκαλυπτήρια δεν αφορούσαν ούτε στην περιπέτεια των απολυμένων ούτε στο ίδιο το γεγονός της φίμωσης της ΕΡΤ. Μετέφεραν απλώς στο σήμερα, άτεχνα και με πομπώδη τρόπο, τις χειρότερες όψεις μιας παράδοσης που αντιλαμβάνεται τα πολιτικά γεγονότα ως αλληλουχία εποποιιών και τους ανθρώπους ως μάρτυρες, προορισμένους από τη μοίρα να διαπρέψουν στους ταξικούς αγώνες.
Η υπόθεση του κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης σε καιρό δημοκρατίας είναι πολύ σοβαρή για να μετατραπεί σε αγωνιστική πασαρέλα ή σε καρικατούρα. Αντίθετα, όσα ανέλπιστα συνέβησαν εκείνο το καλοκαίρι του 2013 θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή μιας ευρύτατης συζήτησης, που θα έβαζε στο τραπέζι όχι μόνο την αναγκαιότητα ενίσχυσης των δημόσιων μέσων ενημέρωσης, αλλά και του ειδικού ρόλου που μπορούν και πρέπει να διαδραματίσουν στο σημερινό μιντιακό περιβάλλον.
Οι μνήμες υπάρχουν. Είναι νωπές, άλλωστε. Και για να παραμείνουν ζωντανές δεν χρειάζονται εκδηλώσεις όπως αυτή που επιγράφηκε «Μνήμες και χρέος» και διοργανώθηκε στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής. Ούτως ή άλλως, χρέος όλων των δημοκρατικών πολιτών είναι να αντιτάξουν στην αντιαισθητική βαρβαρότητα του «μαύρου» την αισθητική της ελευθερίας και του πλουραλισμού. Κι αυτή η αισθητική είναι το καλύτερο μνημείο για τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά να βάλει «λουκέτο» στην ΕΡΤ έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή χιλιάδων επαγγελματιών που εργάζονταν στη δημόσια τηλεόραση και άλλων τόσων που απασχολούνταν στον κύκλο παραγωγής τηλεοπτικών προϊόντων. Το «λουκέτο» δεν έριξε «μαύρο» μόνο στην ενημέρωση, αλλά και στην καθημερινότητα χιλιάδων οικογενειών, που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στον δρόμο, θύματα μιας αντιδημοκρατικής απόφασης, πρωτοφανούς για τα ισχύοντα τουλάχιστον στις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου.
Οι άνθρωποι αυτοί, ασχέτως του αν βρίσκονται σήμερα στην ΕΡΤ ή όχι, δεν έχουν ανάγκη ούτε από πολιτικά μνημόσυνα ούτε από συνδικαλιστικές λιτανείες. Γνωρίζουν βιωματικά τι σήμαινε για τη ζωή τους εκείνη η απόφαση, ξέρουν ποιοι και γιατί επέβαλαν τον «ξαφνικό θάνατο» των καναλιών και των ραδιοφώνων της ΕΡΤ, θυμούνται πάντοτε τους τιμητές να αναλύουν το επιβεβλημένο του πράγματος και τους αυτόκλητους χειροκροτητές να επιχαίρουν.
Η αλήθεια είναι ότι και στην περίπτωση της ΕΡΤ βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι «πατέρες» του κινήματος, που έσπευσαν να οικειοποιηθούν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων ή που ανέλαβαν εργολαβικά την εκπροσώπησή τους. Ορισμένοι από αυτούς αντιμετώπισαν την εκδήλωση που έγινε τη Δευτέρα στην Αγία Παρασκευή ως ευκαιρία επανεμφάνισής τους στο προσκήνιο, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα αδικαίωτων αγώνων και διαψευσμένων προσδοκιών.
Οι γραφικότητες που σημάδεψαν τα αποκαλυπτήρια δεν αφορούσαν ούτε στην περιπέτεια των απολυμένων ούτε στο ίδιο το γεγονός της φίμωσης της ΕΡΤ. Μετέφεραν απλώς στο σήμερα, άτεχνα και με πομπώδη τρόπο, τις χειρότερες όψεις μιας παράδοσης που αντιλαμβάνεται τα πολιτικά γεγονότα ως αλληλουχία εποποιιών και τους ανθρώπους ως μάρτυρες, προορισμένους από τη μοίρα να διαπρέψουν στους ταξικούς αγώνες.
Η υπόθεση του κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης σε καιρό δημοκρατίας είναι πολύ σοβαρή για να μετατραπεί σε αγωνιστική πασαρέλα ή σε καρικατούρα. Αντίθετα, όσα ανέλπιστα συνέβησαν εκείνο το καλοκαίρι του 2013 θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή μιας ευρύτατης συζήτησης, που θα έβαζε στο τραπέζι όχι μόνο την αναγκαιότητα ενίσχυσης των δημόσιων μέσων ενημέρωσης, αλλά και του ειδικού ρόλου που μπορούν και πρέπει να διαδραματίσουν στο σημερινό μιντιακό περιβάλλον.
Οι μνήμες υπάρχουν. Είναι νωπές, άλλωστε. Και για να παραμείνουν ζωντανές δεν χρειάζονται εκδηλώσεις όπως αυτή που επιγράφηκε «Μνήμες και χρέος» και διοργανώθηκε στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής. Ούτως ή άλλως, χρέος όλων των δημοκρατικών πολιτών είναι να αντιτάξουν στην αντιαισθητική βαρβαρότητα του «μαύρου» την αισθητική της ελευθερίας και του πλουραλισμού. Κι αυτή η αισθητική είναι το καλύτερο μνημείο για τη δημοκρατία.
