Άλλη «ατζέντα»;

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ακούσαμε διάφορες ενστάσεις ότι το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και το ίδιο το κυβερνητικό νομοσχέδιο συνιστούν μια κάποια «αλλαγή ατζέντας» από τα κρίσιμα οικονομικά προβλήματα της χώρας.

Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή στο ακόμα πιο δύσκολο αυτό των μειονοτήτων .

Όμως η πολιτική όπως και κοινοβουλευτική λειτουργία δεν μπορεί να έχουν στην ημερήσια διάταξη μόνο τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας. Η ζωή δεν είναι μόνο η εργασία…ούτε καν μόνο η διατροφή. Η ζωή έχει πολλές απαιτήσεις ,πολλές ανάγκες που συνιστούν την καθημερινότητα. Και αυτές χρειάζονται ρυθμίσεις, δημοκρατικές επιλογές και νομικές αποφάσεις.

Μερικά θέματα που τα ονομάζουμε «δικαιώματα» αφορούν λοιπόν τους ανθρώπους όταν κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους-έξω από τον δημόσιο χώρο- τα οποία για αυτούς μπορεί να είναι πιο σημαντικά και από το δικαίωμα στην εργασία, ακόμα και από την οικονομική-ταξική θέση.

Μπορεί να είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, μπορεί να είναι η κακοποίηση μιας γυναίκας, μπορεί να είναι η εξάρτηση από ουσίες, μπορεί να είναι η ρατσιστική διάκριση, μπορεί να είναι η ψυχική διαταραχή, μπορεί να είναι ακόμα και η μοναξιά!

Αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν την πολιτική με το Π μικρό αλλά είναι ΚΑΙ βαθιά πολιτικά ΚΑΙ εξαιρετικά σημαντικά!

Κατά συνέπεια οι ενστάσεις που διατυπωθήκαν έχουν δυο πιθανά κίνητρα. Μια κακώς εννοούμενη θεώρηση της εννοίας «πολιτική» που αφορά μεγάλα αφηγήματα αλλά δεν πιάνει το νήμα με τις καθημερινές αγωνίες και μια άλλη που κρύβει έναν βαθύ συντηρητισμό σε όλα τα αιτήματα των μειονοτήτων ακριβώς γιατί είναι…μειονότητες. Είναι μια συγκροτημένη αντίθεση στο αίτημα της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ με τελικό στόχο την συρρίκνωση των δικαιωμάτων και με υποσυνείδητη επιλογή την ομοιομορφία απέναντι στην πολυχρωμία.

Το καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων είναι να έχουν όμως σχεδιασμό και για την Πολιτική και για την πολιτική. Με «Π» μεγάλο και μικρό. Άλλωστε μεγάλοι διανοούμενοι της Αριστεράς είχαν προσπαθήσει να μιλήσουν μαζί με τις μεγάλες επαναστατικές ιδέες του προηγουμένου αιώνα και για κάτι πιθανά πιο δύσκολο. Για την «επανάσταση στην καθημερινή ζωή». Εκεί που η σύγκρουση με στερεότυπα κοινωνικά και οικογενειακά είναι πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο συνθέτη από το να μιλήσει κάνεις για προστασία του μισθού και για αντιμετώπιση της ανεργίας προφανώς με την καθολική αποδοχή και των δυο αυτών προτεραιοτήτων. Γιατί θα πρέπει να αναμετρηθεί με ζητήματα προσωπικής συνείδησης σε σχέση με τον «άλλο» με τον «διαφορετικό». Εκεί δηλαδή που τα πλειοψηφικά δεδομένα των εργαζομένων και των ανέργων αποκτούν τις μοναδικές και ατομικές ταυτότητες.

Τελικά οι μεγάλες ιδεολογικές διαφορές δεν είναι αυτές που αφορούν ποιός είναι ο «φίλος του λαού» και ποιός όχι. Σε αυτή την διάκριση θα κρυφτούν ακροδεξιοί και δεξιοί λαϊκιστές, αριστεροί λαϊκιστές και κεντρώοι λαϊκιστές. Εκεί που τα πράγματα είναι δύσκολα αφορούν μια αντιδημοφιλή «ατζέντα» η οποία αφορά θέματα εθνικισμού, ρατσισμού, δικαιωμάτων. Εκεί που το εθνικό, το θρησκευτικό, το σεξουαλικό φαντασιακό υπερισχύουν της πολιτικής ορθότητας. Εκεί που οι διακρίσεις, το μίσος, ο συντηρητισμός νικούν την αλήθεια.

Γι’ αυτό και η ψηφοφορία στην βουλή για την ταυτότητα φύλου -όπως παλαιότερα για τις αστυνομικές ταυτότητες και το θρήσκευμα επί διακυβέρνησης Σημίτη – όπως και για το σύμφωνο συμβίωσης ,όπως και για την αποτέφρωση νεκρών, όπως και για το τζαμί, ήταν εξαιρετικά σημαντική. Επειδή μας δείχνει μια άλλη σοβαρή διάκριση ιδεών που υπερβαίνει ακόμα και αυτή της Αριστεράς με την Δεξιά.

Της ΑΝΟΙΧΤΗΣ και της ΚΛΕΙΣΤΗΣ κοινωνίας!