Η συμφωνία για την πρώτη κατοικία

Τελικά, η λογική επικράτησε; Αυτό φαίνεται να δείχνει η συμφωνία κυβέρνησης - τραπεζών για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της; Πρώτον, η διαχείριση των κόκκινων στεγαστικών δανείων από παθητική γίνεται ενεργητική. Ενώ με τον νόμο Κατσέλη τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ρίχνονταν σε έναν κουβά όπου παρέμεναν κόκκινα έως ότου κριθεί η τύχη τους (σε 3, 5 ή 10 χρόνια…), τώρα, με την ενεργοποίηση της πλατφόρμας, οι ενδιαφερόμενοι θα ρυθμίζουν και θα εξυπηρετούν τα δάνειά τους. Δεύτερον, σε αντίθεση με τον νόμο Κατσέλη, δεν προσφέρει ευνοϊκή μεταχείριση σε κάθε μπαταχτσή που έχει λεφτά αλλά αρνείται να πληρώσει, εισάγονται σαφείς δικλίδες ασφαλείας. Με αυτήν την έννοια, είναι μια έντιμη συμφωνία.

Ισως αναρωτηθεί κάποιος: Είναι και δίκαιη αυτή η συμφωνία, εναρμονίζεται με τη συνταγματική αρχή περί ίσης μεταχείρισης; Μάλλον όχι. Αν κάποιος πληροί τα εισοδηματικά, περιουσιακά και λοιπά κριτήρια για να λάβει την ελάφρυνση που προβλέπει η συμφωνία, αλλ’ όμως διέπραξε το λάθος να πασχίζει, με θυσίες, να πληρώνει κανονικά το στεγαστικό δάνειό του, απλώς ατύχησε. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει πρόνοια ελάφρυνσης – πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά και εις όλον...

Τούτων δοθέντων, εφόσον η συμφωνία αποτυπωθεί σε νόμο έτσι όπως έγινε (χωρίς πονηρές αλλοιώσεις της τελευταίας στιγμής…), θα εγκριθεί από την ΕΚΤ. Το πιο σημαντικό προαπαιτούμενο της τρέχουσας αξιολόγησης θα έχει εκπληρωθεί. Κι αυτό είναι εξαιρετικά θετικό για την πορεία της χώρας μας.

Παραμένει το εύλογο ερώτημα: Γιατί καθυστερήσαμε τόσο πολύ να καταλήξουμε σε αυτήν τη ρύθμιση; Αφενός, γιατί (όσα κι αν περί του αντιθέτου λέγονται…) οι τράπεζες έχουν ξεχάσει να βιάζονται, περιμένουν λύσεις στα προβλήματά τους από έναν (κυβερνητικό) από μηχανής θεό και οι μηχανισμοί τους έχουν κακοσυνηθίσει να λειτουργούν εν πολλοίς ως σαράφικα. Αφετέρου, γιατί το πολιτικό σύστημα φοβόταν να διαχειριστεί ένα πρόβλημα με πολιτικό κόστος σε προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση είχε αναθέσει το θέμα σε λάθος πρόσωπα και με λάθος (ψηφοθηρικά…) κριτήρια, η αντιπολίτευση έχυνε προκαταβολικά δάκρυα για το «σπίτι του φτωχού» που θα το έβγαζε στο σφυρί η ανάλγητη κυβέρνηση, ενώ εκείνη, η πονόψυχη, θα το έσωζε.

Εως ότου η τρόικα τους ειδοποίησε ότι «the game is over».

Ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, κατανόησε ότι οι άνθρωποι που τους είχε αναθέσει τη διαχείριση του θέματος τον οδηγούσαν στην καταστροφή – θα τίναζαν στον αέρα την τρέχουσα αξιολόγηση και, μαζί με αυτήν, όσα έχουν επιτευχθεί και το ίδιο το κυβερνητικό αφήγημα. Ετσι, αποφάσισε να εμπλακεί ο ίδιος, να στηριχτεί σε άλλα κυβερνητικά στελέχη (Δραγασάκης, Λιάκος) και να αλλάξει τα κριτήρια της όλης συζήτησης. Η δε ηγεσία της αντιπολίτευσης, που έχει καλή επικοινωνία με τις διοικήσεις των τραπεζών, κατανόησε τις συνέπειες ενός αδιεξόδου και έδωσε οδηγίες να πέσουν οι τόνοι – έως την υπογραφή της συμφωνίας. Ετσι φτάσαμε στη συμφωνία. Εν κατακλείδι: Δεν αρκούσε η λογική, μόνη της. Χρειαζόταν (δυστυχώς, ακόμη σήμερα…) και η δαμόκλειος σπάθη της τρόικας.