Προς το ΥΠΕΧΩΔΕ και την Κυβέρνηση : φτάνει πιά…
Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Δημοσιευμένο: 2006-07-21
Αυτό το καλοκαίρι πολλαπλασιάζονται οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες με σαφή και επιθετικό τρόπο κατά του περιβάλλοντος και των οικολογικών ισορροπιών τη χώρας.
Ανακοινώθηκαν οι γενικές γραμμές της επιδιωκόμενης αναθεώρησης του Συντάγματος ως προς την αειφόρο ανάπτυξη και ιδιαίτερα την προστασία των δασών. Αυτές οι εξαγγελίες αναγνωρίζονται γενικότερα ως ιδιαίτερα επικίνδυνες για το εναπομένον δασικό κεφάλαιο της χώρας.
Προωθήθηκαν οι πραξικοπηματικές τροπολογίες με τις οποίες κλήθηκε η Βουλή να καλύψει απαράδεκτες αποκλίσεις από την ισχύουσα κοινοτική νομοθεσία και πολιτική για τα νερά και κυρίως να νομιμοποιήσει (από την πλειοψηφία της ΝΔ, αλλά συνεπικουρούμενη και από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ…) την εκτροπή του Αχελώου, ένα έργο που έχει απορριφθεί επανειλημμένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας και που αρνείται να χρηματοδοτήσει η ΕΕ : και στις δύο περιπτώσεις εξαιτίας της καταστρατήγησης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.
Επιπλέον, ναυάγησαν οι όποιες εξαγγελίες για τις χωματερές που εξελίσσονται σε προαναγγελλόμενες βόμβες για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, όπως επιβεβαιώνεται από την πυρκαγιά στους Ταγαράδες Θεσσαλονίκης.
Τέλος, και δεν είναι το λιγότερο σημαντικό, αποφασίστηκε να επιβραβευθούν οι καταπατητές της δημόσιας γής και να τους δοθεί και η νόμιμη ιδιοκτησία, γιατί την πραγματική την είχαν ήδη με τις ευλογίες και τη συνενοχή των δημόσιων υπηρεσιών και επιχειρήσεων. Δικαιώνοντας την κλοπή δημόσιας περιουσίας η Κυβέρνηση δίνει ένα εξαιρετικά αρνητικό κοινωνικό πρότυπο και ενθαρρύνει και άλλους πολίτες, με λίγο θράσος και λίγη υπομονή, όπως και με τη δυνατότητα μιας μέσης…χρηματοδοτικής ικανότητας, να κάνουν το ίδιο στο μέλλον και αμέσως τώρα.
Όλα αυτά διαμορφώνουν πια ένα σύστημα, εισπρακτικό και «αναπτυξιακό» με τεράστιο κοινωνικό και οικολογικό κόστος. Πέρα από την αναγκαία και επείγουσα αντίδραση, σε όλα τα επίπεδα, των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων που συμμερίζονται αυτές τις ανησυχίες, είναι νομίζουμε καιρός να απαιτηθεί για άλλη μια φορά η διάσπαση του ΥΠΕΧΩΔΕ και η ίδρυση αυτόνομου Υπουργείου Περιβάλλοντος ώστε να πάψει η απόλυτη επιβολή, ακόμα και στο πλαίσιο της σημερινής Κυβέρνησης, των «έργων» και της «αξιοποίησης» στην έστω και στοιχειώδη πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος. Είναι επίσης καιρός να ενεργοποιηθεί ουσιαστικά η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής. Έστω και αν δεν της αναγνωρίζονται σοβαρές εξουσίες, έχει πάντα τη δυνατότητα να ζητήσει εξηγήσεις, ακόμη και να πει ένα «φτάνει πιά»…
Ανακοινώθηκαν οι γενικές γραμμές της επιδιωκόμενης αναθεώρησης του Συντάγματος ως προς την αειφόρο ανάπτυξη και ιδιαίτερα την προστασία των δασών. Αυτές οι εξαγγελίες αναγνωρίζονται γενικότερα ως ιδιαίτερα επικίνδυνες για το εναπομένον δασικό κεφάλαιο της χώρας.
Προωθήθηκαν οι πραξικοπηματικές τροπολογίες με τις οποίες κλήθηκε η Βουλή να καλύψει απαράδεκτες αποκλίσεις από την ισχύουσα κοινοτική νομοθεσία και πολιτική για τα νερά και κυρίως να νομιμοποιήσει (από την πλειοψηφία της ΝΔ, αλλά συνεπικουρούμενη και από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ…) την εκτροπή του Αχελώου, ένα έργο που έχει απορριφθεί επανειλημμένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας και που αρνείται να χρηματοδοτήσει η ΕΕ : και στις δύο περιπτώσεις εξαιτίας της καταστρατήγησης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.
Επιπλέον, ναυάγησαν οι όποιες εξαγγελίες για τις χωματερές που εξελίσσονται σε προαναγγελλόμενες βόμβες για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, όπως επιβεβαιώνεται από την πυρκαγιά στους Ταγαράδες Θεσσαλονίκης.
Τέλος, και δεν είναι το λιγότερο σημαντικό, αποφασίστηκε να επιβραβευθούν οι καταπατητές της δημόσιας γής και να τους δοθεί και η νόμιμη ιδιοκτησία, γιατί την πραγματική την είχαν ήδη με τις ευλογίες και τη συνενοχή των δημόσιων υπηρεσιών και επιχειρήσεων. Δικαιώνοντας την κλοπή δημόσιας περιουσίας η Κυβέρνηση δίνει ένα εξαιρετικά αρνητικό κοινωνικό πρότυπο και ενθαρρύνει και άλλους πολίτες, με λίγο θράσος και λίγη υπομονή, όπως και με τη δυνατότητα μιας μέσης…χρηματοδοτικής ικανότητας, να κάνουν το ίδιο στο μέλλον και αμέσως τώρα.
Όλα αυτά διαμορφώνουν πια ένα σύστημα, εισπρακτικό και «αναπτυξιακό» με τεράστιο κοινωνικό και οικολογικό κόστος. Πέρα από την αναγκαία και επείγουσα αντίδραση, σε όλα τα επίπεδα, των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων που συμμερίζονται αυτές τις ανησυχίες, είναι νομίζουμε καιρός να απαιτηθεί για άλλη μια φορά η διάσπαση του ΥΠΕΧΩΔΕ και η ίδρυση αυτόνομου Υπουργείου Περιβάλλοντος ώστε να πάψει η απόλυτη επιβολή, ακόμα και στο πλαίσιο της σημερινής Κυβέρνησης, των «έργων» και της «αξιοποίησης» στην έστω και στοιχειώδη πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος. Είναι επίσης καιρός να ενεργοποιηθεί ουσιαστικά η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής. Έστω και αν δεν της αναγνωρίζονται σοβαρές εξουσίες, έχει πάντα τη δυνατότητα να ζητήσει εξηγήσεις, ακόμη και να πει ένα «φτάνει πιά»…