Όταν το δάχτυλο δείχνει το δρόμο, οι αδιάφοροι κοιτούν το δάχτυλο

Μάτι, Αγ. Στέφανος, Μαύρο ΛιΘάρι, Βίλια, Μαραθώνας, Κουβαράς….Κάθε χρόνο, καιρού επιβάλλοντος, δηλαδή όταν συνυπάρχουν υψηλές θερμοκρασίες και δυνατοί άνεμοι, κάνουμε προσκλητήριο των περιοχών που κάηκαν.

Το πρώτο παράδοξο είναι το γεγονός ότι συνήθως αναφερόμαστε σε περιοχές που ονομάζονται και χαρακτηρίζονται από τους οικισμούς που είναι εγκατεστημένοι σε αυτές. Και όμως, καίγονται δασικές εκτάσεις.

Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι οι δύο κρατικοί ππυλώνες που έχουν αρμοδιότητα σε αυτές για την προςστασία τους, δηλαδή τα Δασαρχεία και η Πυροσβεστική, τα μεν πρώτα αδυνατούν και η δεύτερη, παρά τον καλό εξοπλισμό της, έρχεται εκ των υστέρων και ευτυχώς μετριάζει την καταστροφή.

Και τα δύο αυτά παράδοξα αιτιολογούνται αν κανείς, χωρίς ιδεοληψίες, αντιμετωπίσει και παραδεχτεί την πραγματικότητα.

Τα Δασαρχεία, ως θεματοφύλακες, ουσιαστικά λειτουργούν σαν φορείς που ασχολούνται με το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δασών και γραφειοκρατικά προστατεύουν την κρατική ιδιοκτησία (στα χαρτιά – τίτλους).

Η Πυροσβεστική καλείται όταν πλέον η φωτιά κατακαίει τις δασικές εκτάσεις και προσπαθεί να την αντιμετωπίσει.

Όμως, οι χαρακτηρισμένες δασικές εκτάσεις αποτελούνται από εκτάσεις με δασική φύτευση χωρίς προστασία και κτίσματα με τη μορφή πυκνοδομημένων ή αραιοδομημένων, πολεοδομικά άναρχων οικισμών.

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις αψιμαχίες για την ιδιοκτησία των εκτάσεων και να προχωρήσουμε άμεσα στην ουσιαστική προστασία τους.

Ένα πρώτο βήμα θα ήταν:

Να καταγραφούν άμεσα και να οριοθετηθούν οι αμιγώς δασοκαλυμμένες εκτάσεις σε όλη τη χώρα (είτε είναι χαρακτηρισμένες είτε όχι) στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα. Σε αυτές να μην επιτραπεί (συνταγματικά) καμιά δόμηση και να δημιουργηθούν όλες οι υποδομές προστασίας τους (ζώνες πυροπροστασίας, δεξαμενές νερού, αντλίες πυρόσβεσης κλπ). Η προστασία των περιοχών να είναι η κύρια ευθύνη ων Δασαρχείων που θα πρέπει να στελεχωθούν αντίστοιχα.

Οι πυκνοδομημένες περιοχές που βρίσκονται εντός των «δασικών» εκτάσεων, να εξαιρεθούν της δασικής προστασίας και να επιβληθεί στους «ιδιοκτήτες» των κτιρίων υψηλό πρόστιμο διατήρησης που θα χρηματοδοτήσει την προστασία των αμιγώς δασικών εκτάσεων.

Τα κτίρια που βρίσκονται στις αραιοδομημένες περιοχές και στα ρέματα να κατεδαφιστούν και να αποκατασταθεί σε αυτά η φύτευση.

Όσο κοιτάμε το πρόβλημα, ικανοποιούμαστε στην καταγγελία των αλληλοκαλυπτομένων αρμοδιοτήτων και δεν το αντιμετωπίζουμε, το προσκλητήριο θα μεγαλώνει και κάθε έτος θα συμβάλλει στην μεγαλύτερη υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Αντί να τσακωνόμαστε για τα αίτια και ποιος ευθύνεται, καλύτερα θα ήταν να αντιμετωπίσουμε με τόλμη την πραγματικότητα. Διαφορετικά αναπαράγεται χωρίς λογοδοσία το πρόβλημα.

Ο Σπύρος Τσαγκαράτος είναι Αρχιτέκτων , Δρ. Πολεοδόμος