Η «φτηνή ανάπτυξη» είναι πολύ ακριβή

Το…απόθεμα, κάθε είδους, παραβάσεων, παραβιάσεων, παραλείψεων, κακοτεχνιών, ακόμα και «απλών» ζαβολιών ως προς την εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας και πολιτικής για το περιβάλλον και την αειφόρο ανάπτυξη που έχει συσσωρεύσει η Ελλάδα είναι, με κάθε κριτήριο, υπερβολικό. Είναι κατά κάποιο τρόπο αυτοαναπαραγόμενο, μια και κάθε τόσο η χώρα παραπέμπεται στο ΔΕΚ (Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων), αλλά ο αριθμός τους παραμένει ο ίδιος ή και…αυξάνεται! Και ας υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία ότι η εν λόγω νομοθεσία και πολιτική είναι τόσο κοινοτική όσο και ελληνική, δεν «επιβάλλεται» από έξω, αλλά συμφωνείται από κοινού και ενσωματώνεται στην ελληνική έννομη τάξη από την Βουλή.

Αυτά είναι γνωστά και αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται οι ελληνικές αρχές να επιμένουν να τα «αγνοούν» και να υφίστανται τις συνέπειες, πολιτικές αλλά και οικονομικές, υπό τη μορφή προστίμων (όπως π.χ. στην υπόθεση της χωματερής του Κουρουπητού, όπου έχουμε καταβάλει περίπου 4 δισ. δρχ.). Ελπίζουν να αγοράσουν χρόνο (η διαδικασία σταματά αν η Κυβέρνηση αρχίσει να δίνει δείγματα συμμόρφωσης…), να διαπραγματευτούν καθυστερήσεις και παρατάσεις (παλιά μέθοδος λειτουργίας της κρατικής μηχανής…), ή απλώς χάνουν τον έλεγχο αυτών των χειρισμών και ελπίζουν οι μεν να μετακυλίσουν ευθύνες σε άλλους ;

Για παράδειγμα την παλαιότατη πια Οδηγία «για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας» με στόχο να συμβάλει στην προστασία της βιοποικιλότητας στην Ευρώπη. Δημιουργεί ένα δίκτυο προστατευόμενων περιοχών σε όλες τις χώρες -μέλη της ΕΕ, πράγμα που θεωρείται από όλες άμεση υποχρέωσή τους. Τις περιοχές αυτές ορίζει, μετά από ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες (ΕΠΜ ) και εφαρμογή κοινών κριτηρίων, η κάθε χώρα για το έδαφος της. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι έχουμε καταλήξει σε 371 περιοχές που μπαίνουν στο δίκτυο που αποκαλείται εις το εξής ΝΑΤΟΥΡΑ. Όμως, τρεις στις τέσσερις περιοχές ΝΑΤΟΥΡΑ δεν έχουν συγκεκριμένα όρια, δεν έχουν θεσμοθετημένες χρήσεις γης ούτε επιστημονικό φορέα που να μεριμνά για την προστασία τους, πράγματα που αποτελούν αναγκαία συστατικά στοιχεία για την ανακήρυξη και λειτουργία τους.

Συνολικά από το 2003 έχουν ιδρυθεί 27 περιοχές προστασίας με φορέα διαχείρισης και διοικητικά συμβούλια, σχεδόν όλα όμως υποστελεχωμένα και υποχρηματοδοτούμενα. Τον Οκτώβρη του 2008 η Κομισιόν, θεωρώντας όλα αυτά ανεπαρκή, άρχισε νέα διαδικασία παραπομπής μας στο ΔΕΚ (έχουμε ήδη καταδικαστεί και στις 25 .10.2007…).

Πώς θα αντιδράσει η Ελληνική Κυβέρνηση; Θα βγει, όπως ήδη το έχει κάνει σε άλλες περιπτώσεις, και θα καταγγείλει τον Επίτροπο Περιβάλλοντος, άλλα στελέχη της Κομισιόν, κάποιους υπονομευτές του Κυβερνητικού έργου ; Ή θα προσπαθήσει να ανατρέψει την πορεία με πρωτοβουλίες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις ; Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να στελεχώσει αξιοκρατικά τους φορείς διαχείρισης και τα ΔΣ τους, εκτός αν «παίζονται» περιφερειακές ισορροπίες, ενδοκομματικοί διαγκωνισμοί, διαμάχες γύρω από συμφέροντα και επιδιώξεις τοπικών παραγόντων, κυνηγών, μεγαλοβοσκών, εργολάβων, εταιριών που επιδιώκουν τις ευκολότερες λύσεις σε «μεγάλα έργα» ( οδικά κ.ά.), την τουριστική αξιοποίηση μέσω νέων μοντέλων όπως το «ισπανικό» που καταδικάζεται από όλους, ακόμα και από τους ίδιους τους ισπανούς που κυριολεκτικά βάλθηκαν να το … κατεδαφίσουν.

Και τέτοια ζητήματα δυστυχώς «παίζονται», και μάλιστα συχνά σε μεγάλη κλίμακα, παρά το ότι επιφανειακά φαίνονται να αφορούν ελάσσονα τομεακά ή τοπικά θέματα. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις των σημαντικών, τουλάχιστον σε έκταση, περιοχών ΝΑΤΟΥΡΑ θα βρείτε τη σύνδεση και την προσπάθεια επιρροής εις όφελος των παλιών μοντέλων της «φτηνής ανάπτυξης». Εύκολη επιρροή όταν έχει απέναντί της ανεπαρκείς συνομιλητές που επικεντρώνονται στα επιμέρους και τα πρόσκαιρα.