Δημόσιος κίνδυνος
Βασίλης Κ. Δωροβίνης, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2009-05-24
Η ευτελής και κουτοπόνηρη κατάληξη των πολλαπλών υποθέσεων σκανδάλων οικονομικής φύσης συγκαλύπτει, αυτές τις μέρες, μια συστηματική και κακοήθη εξαλλαγή προσώπων και θεσμών, που εδώ και καιρό ωθεί στη συσσώρευση νέων νομοθετικών μέτρων, με τη μορφή πανικόβλητης εκποίησης-παραχώρησης του ουσιωδέστερου κεφαλαίου της χώρας μας. Σημειώνω ότι η δεύτερη σημειώνεται τη στιγμή που πληθαίνουν, διεθνώς, νέες αντιλήψεις και νέα μέτρα, ως προς τα οποία η ασκούμενη πολιτική σε εμάς βαίνει στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Θυμίζω ορισμένα.
Ο Μπάρακ Ομπάμα ετοιμάζεται να καταθέσει στο Κογκρέσο έναν νέο και ριζοσπαστικό περιβαλλοντικό νόμο, για την πλήρη αναδιάταξη της πολιτικής, ιδίως ως προς το φαινόμενο του θερμοκηπίου, εν μέσω ηχηρών αποκαλύψεων ότι το πετρελαϊκό λόμπυ των ΗΠΑ, από το 1995, είχε στήσει πληρωμένο από αυτό επιστημονικό σύνδεσμο, που συστηματικά υποβάθμιζε τους πανθομολογούμενους κινδύνους για το μέλλον του πλανήτη. Ταυτόχρονα, ο Βρετανός υπουργός Ενέργειας εμφανίζεται, με την προοπτική της προσεχούς “κλιματικής” διάσκεψης της Κοπεγχάγης, ριζικά καινοτόμος, ιδιαίτερα για την προστασία των δασών, δηλώνει ότι το Πρωτόκολλο του Κιότο πρέπει να αναθεωρηθεί εκ βάθρων και υπογραμμίζει ότι ήρθε η ώρα να θελήσουν “άλλα πράγματα” οι κυβερνήσεις, που να τα απαιτήσουν, πλέον, αποφασιστικά οι πολίτες.
Στη Γαλλία, αναλύσεις σε διάφορα ΜΜΕ εκθέτουν πώς και γιατί ήρθε το τέλος του εργολαβισμού και της “χρυσής εποχής”, σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Γης, των “μεγάλων” (και συχνά άσκοπων) “έργων”, δίνοντας ως παράδειγμα την οριστική ματαίωση σχεδίων για ανέγερση 124 ουρανοξυστών και ικανού αριθμού φραγμάτων. Τέλος, ο γνωστός Νίκολας Στερν, μετά την πασίγνωστη έκθεσή του για τη σχέση οικονομίας και κλιματικής αλλαγής, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες ένα βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο “Παγκόσμια πολιτική: κλιματική αλλαγή και η δημιουργία μιας νέας εποχής προόδου και ευημερίας”. “Ποσοτικοποιώντας το παρόν χάος”, όπως ήδη σχολιάζουν ορισμένοι, και δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι η παρούσα γενεά ανθρώπων έχει την ισχύ, για πρώτη φορά στην ιστορία, να καταστρέψει τον πλανήτη.
Απέναντι σε όλα αυτά τα ριζικά και κοσμογονικά, με ένα υπουργείο Δημοσίων Έργων όπου γηραλέοι και μοιραίοι υπεύθυνοι το μόνο που κάνουν πια είναι να συναγωνίζονται με τους μοιραίους προκατόχους τους, αρχής γενομένης με τον μακαρίτη Ε. Κουλουμπή, στην Ελλάδα ασκείται πια καταστροφική και εκθεμελιωτική πολιτική για ό,τι ζωτικό διαθέτει αυτή η χώρα. Μετά τον πονηρό νόμο 3147/2003 (ΠΑΣΟΚ, και με καταγγέλλουσα τότε τη Ν.Δ.), που άνοιξε τον δρόμο για την... εξαγορά αυθαίρετα καταπατημένων δημοσίων εκτάσεων, και την στη συνέχειά του απόφαση 2587/2005 του υφυπουργού Κοντού, τώρα μεθοδεύεται η πλήρης δυνατότητα παραχώρησης των καταπατημένων στους καταπατητές. Εξεταστέο σε πόσες μη ευνομούμενες χώρες του κόσμου έχει εφευρεθεί ανάλογη μεθόδευση.
Εκδίδεται σειρά, τρόπος του λέγειν, χωροταξικών σχεδίων (με “κορωνίδα” για τον Τουρισμό), προς διευκόλυνση της ντουβαροποίησης και του υπόλοιπου ελληνικού τοπίου, παρά τις εύλογες αντιρρήσεις καίριων φορέων, θεσμικών και οικονομικών. Με “ναυαρχίδα” τον Υμηττό και τις μεθοδευόμενες επεμβάσεις που θα τον μπακλαβαδοποιήσουν, μπαίνουν εμπρός νέες “ρυθμίσεις” για τους ορεινούς όγκους της Αττικής. Για την καταστροφική και ανερμάτιστη εκτροπή του Αχελώου, εκτός από τις παλαιοβλαχομετωνυμικές επιμονές και δηλώσεις του αυτοανακηρυχθέντος μοναδικού αρμοδίου, στήνεται φάμπρικα με βάση τη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης, ήτοι ενάμισης χρόνος για να δημοσιευθεί η απόφαση του ΣτΕ, δύο χρόνια για να αποφανθεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και μισός χρόνος για να εκδοθεί οριστική απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, να λοιπόν που, σε πέντε το πολύ χρόνια (μας δηλώνουν), θα έχουν “τακτοποιηθεί” τα πάντα (κατά την τακτοποίηση -νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων) και το νεράκι θα σπαταλάται και πάλι άνετα στους κάμπους της Θεσσαλίας, για το βαμβάκι που θα έχει πάψει να επιδοτείται.
Κοντά σε αυτά, συνεχίζεται η πλήρης ανυπαρξία σύνολης πολιτικής για το ιστορικό και το φυσικό περιβάλλον της χώρας, με γνήσια παλαιοχωριάτικο “χιούμορ” ότι (κάποιο, ντε) υπουργείο Περιβάλλοντος (που προφανώς θα περιβάλλεται) σε τρία τέρμινα θα έχει ιδρυθεί (θα είχε ιδρυθεί, αν είχαν καταλήξει ως προς τον καλύτερο τρόπο να το βραχυκυκλώσουν).
Τέλος, η πολιτική των πονηρών εμβαλωματικών ρυθμίσεων συνεχίζεται. Παράδειγμα, το ΣτΕ ακυρώνει τη φαραωνική επένδυση περί τη μονή Τοπλού; Αμ δε! Να, νέα “επένδυση” σε παρθένα περιοχή της Φθιώτιδας, σε έκταση 12.500 στρεμμάτων, για τρεις ξενοδοχειακές μονάδες, 5.000 τουριστικές κατοικίες, τρία γήπεδα γκολφ και... "Ακαδημία Γκολφ" (μάλιστα!), δεκατρία γήπεδα τένις και φυσικά... “Ακαδημία Τένις”, δύο σπα, ιππικό κέντρο, ανοιχτό θέατρο εκατοντάδων θέσεων και άλλα θαυμαστά.
Οι συντελεστές δόμησης δεν κατεβαίνουν, η εκτός σχεδίου δόμηση συνεχίζεται και η βαπτισμένη “ατμομηχανή της ελληνικής (παλαιο)οικονομίας”, η οικοδομή, προεκτείνεται ακάθεκτη ακόμα και στα κατσάβραχα (όπως της Ύδρας).
Συμπτώματα και εκφάνσεις μιας πολιτικής που συνιστά, πια, δημόσιο κίνδυνο, εδραζόμενη σε σύστημα φαυλοκρατικό, που, με τη σειρά του, πυλώνες έχει σχέσεις πελατειακές και φατριαστικές.
* Ο Β.Κ. Δωροβίνης είναι δικηγόρος και πολιτικός επιστήμονας.
Ο Μπάρακ Ομπάμα ετοιμάζεται να καταθέσει στο Κογκρέσο έναν νέο και ριζοσπαστικό περιβαλλοντικό νόμο, για την πλήρη αναδιάταξη της πολιτικής, ιδίως ως προς το φαινόμενο του θερμοκηπίου, εν μέσω ηχηρών αποκαλύψεων ότι το πετρελαϊκό λόμπυ των ΗΠΑ, από το 1995, είχε στήσει πληρωμένο από αυτό επιστημονικό σύνδεσμο, που συστηματικά υποβάθμιζε τους πανθομολογούμενους κινδύνους για το μέλλον του πλανήτη. Ταυτόχρονα, ο Βρετανός υπουργός Ενέργειας εμφανίζεται, με την προοπτική της προσεχούς “κλιματικής” διάσκεψης της Κοπεγχάγης, ριζικά καινοτόμος, ιδιαίτερα για την προστασία των δασών, δηλώνει ότι το Πρωτόκολλο του Κιότο πρέπει να αναθεωρηθεί εκ βάθρων και υπογραμμίζει ότι ήρθε η ώρα να θελήσουν “άλλα πράγματα” οι κυβερνήσεις, που να τα απαιτήσουν, πλέον, αποφασιστικά οι πολίτες.
Στη Γαλλία, αναλύσεις σε διάφορα ΜΜΕ εκθέτουν πώς και γιατί ήρθε το τέλος του εργολαβισμού και της “χρυσής εποχής”, σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Γης, των “μεγάλων” (και συχνά άσκοπων) “έργων”, δίνοντας ως παράδειγμα την οριστική ματαίωση σχεδίων για ανέγερση 124 ουρανοξυστών και ικανού αριθμού φραγμάτων. Τέλος, ο γνωστός Νίκολας Στερν, μετά την πασίγνωστη έκθεσή του για τη σχέση οικονομίας και κλιματικής αλλαγής, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες ένα βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο “Παγκόσμια πολιτική: κλιματική αλλαγή και η δημιουργία μιας νέας εποχής προόδου και ευημερίας”. “Ποσοτικοποιώντας το παρόν χάος”, όπως ήδη σχολιάζουν ορισμένοι, και δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι η παρούσα γενεά ανθρώπων έχει την ισχύ, για πρώτη φορά στην ιστορία, να καταστρέψει τον πλανήτη.
Απέναντι σε όλα αυτά τα ριζικά και κοσμογονικά, με ένα υπουργείο Δημοσίων Έργων όπου γηραλέοι και μοιραίοι υπεύθυνοι το μόνο που κάνουν πια είναι να συναγωνίζονται με τους μοιραίους προκατόχους τους, αρχής γενομένης με τον μακαρίτη Ε. Κουλουμπή, στην Ελλάδα ασκείται πια καταστροφική και εκθεμελιωτική πολιτική για ό,τι ζωτικό διαθέτει αυτή η χώρα. Μετά τον πονηρό νόμο 3147/2003 (ΠΑΣΟΚ, και με καταγγέλλουσα τότε τη Ν.Δ.), που άνοιξε τον δρόμο για την... εξαγορά αυθαίρετα καταπατημένων δημοσίων εκτάσεων, και την στη συνέχειά του απόφαση 2587/2005 του υφυπουργού Κοντού, τώρα μεθοδεύεται η πλήρης δυνατότητα παραχώρησης των καταπατημένων στους καταπατητές. Εξεταστέο σε πόσες μη ευνομούμενες χώρες του κόσμου έχει εφευρεθεί ανάλογη μεθόδευση.
Εκδίδεται σειρά, τρόπος του λέγειν, χωροταξικών σχεδίων (με “κορωνίδα” για τον Τουρισμό), προς διευκόλυνση της ντουβαροποίησης και του υπόλοιπου ελληνικού τοπίου, παρά τις εύλογες αντιρρήσεις καίριων φορέων, θεσμικών και οικονομικών. Με “ναυαρχίδα” τον Υμηττό και τις μεθοδευόμενες επεμβάσεις που θα τον μπακλαβαδοποιήσουν, μπαίνουν εμπρός νέες “ρυθμίσεις” για τους ορεινούς όγκους της Αττικής. Για την καταστροφική και ανερμάτιστη εκτροπή του Αχελώου, εκτός από τις παλαιοβλαχομετωνυμικές επιμονές και δηλώσεις του αυτοανακηρυχθέντος μοναδικού αρμοδίου, στήνεται φάμπρικα με βάση τη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης, ήτοι ενάμισης χρόνος για να δημοσιευθεί η απόφαση του ΣτΕ, δύο χρόνια για να αποφανθεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και μισός χρόνος για να εκδοθεί οριστική απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, να λοιπόν που, σε πέντε το πολύ χρόνια (μας δηλώνουν), θα έχουν “τακτοποιηθεί” τα πάντα (κατά την τακτοποίηση -νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων) και το νεράκι θα σπαταλάται και πάλι άνετα στους κάμπους της Θεσσαλίας, για το βαμβάκι που θα έχει πάψει να επιδοτείται.
Κοντά σε αυτά, συνεχίζεται η πλήρης ανυπαρξία σύνολης πολιτικής για το ιστορικό και το φυσικό περιβάλλον της χώρας, με γνήσια παλαιοχωριάτικο “χιούμορ” ότι (κάποιο, ντε) υπουργείο Περιβάλλοντος (που προφανώς θα περιβάλλεται) σε τρία τέρμινα θα έχει ιδρυθεί (θα είχε ιδρυθεί, αν είχαν καταλήξει ως προς τον καλύτερο τρόπο να το βραχυκυκλώσουν).
Τέλος, η πολιτική των πονηρών εμβαλωματικών ρυθμίσεων συνεχίζεται. Παράδειγμα, το ΣτΕ ακυρώνει τη φαραωνική επένδυση περί τη μονή Τοπλού; Αμ δε! Να, νέα “επένδυση” σε παρθένα περιοχή της Φθιώτιδας, σε έκταση 12.500 στρεμμάτων, για τρεις ξενοδοχειακές μονάδες, 5.000 τουριστικές κατοικίες, τρία γήπεδα γκολφ και... "Ακαδημία Γκολφ" (μάλιστα!), δεκατρία γήπεδα τένις και φυσικά... “Ακαδημία Τένις”, δύο σπα, ιππικό κέντρο, ανοιχτό θέατρο εκατοντάδων θέσεων και άλλα θαυμαστά.
Οι συντελεστές δόμησης δεν κατεβαίνουν, η εκτός σχεδίου δόμηση συνεχίζεται και η βαπτισμένη “ατμομηχανή της ελληνικής (παλαιο)οικονομίας”, η οικοδομή, προεκτείνεται ακάθεκτη ακόμα και στα κατσάβραχα (όπως της Ύδρας).
Συμπτώματα και εκφάνσεις μιας πολιτικής που συνιστά, πια, δημόσιο κίνδυνο, εδραζόμενη σε σύστημα φαυλοκρατικό, που, με τη σειρά του, πυλώνες έχει σχέσεις πελατειακές και φατριαστικές.
* Ο Β.Κ. Δωροβίνης είναι δικηγόρος και πολιτικός επιστήμονας.