Τσιμέντο και υπόνομος ο Διακονιάρης στην Πάτρα
Κλείνουν ένα χείμαρρο για να αποκτήσουν λεωφόρο!
Παναγιώτης Παπαθεοδωροπουλος, Υδροοικονομία, Δημοσιευμένο: 2005-04-27
Στο τεύχος 29, Ιανουαρίου 2005 υπάρχει ρεπορτάζ με τίτλο «Αντιπαραθέσεων συνεχεία για Διακονιάρη». Το άρθρο ορθά περιγράφει τις αντιπαραθέσεις του κ. Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ και του κ. Νομάρχη Αχαΐας για τις καθυστερήσεις υλοποίησης του έργου.
Εκείνο που δεν εμφανίζεται στο άρθρο και όχι με δική σας ευθύνη είναι η άλλη άποψη για το ίδιο το έργο. Μια άποψη που στον έναν η στον άλλο βαθμό έχουν διατυπώσει επιστημονικοί φορείς όπως το ΤΕΕ τμήμα Δ.Ε, πολιτικά κόμματα όπως η ΝΕ Αχαΐας του Συνασπισμού, οικολογικές οργανώσεις όπως η Οικολογική Κίνηση Πάτρας και μεμονωμένοι πολίτες και επιστήμονες όπως ο υπογράφων. Δυστυχώς για λόγους που δεν γνωρίζω την άποψη αυτή την έχει φάει το μαύρο σκοτάδι.
Πράγματι υπάρχει τεράστια κωλυσιεργία για την ανάθεση του έργου και εκεί κόμματα εξουσίας και τοπικοί παράγοντες διασταυρώνουν τα ξίφη τους.
Συμφωνούν όμως ότι ο χείμαρρος πρέπει να γίνει τσιμέντο και υπόνομος.
Αποκρύπτουν ότι το έργο που δημοπρατείται είναι σε ευθεία αντίθεση με τις σύγχρονες περιβαλλοντικές απόψεις και την στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς μετατρέπει ένα φυσικό υδατορευμα σε κλειστό υπόνομο.
Αποκρύπτουν ότι από τα προβλεπόμενα από την μελέτη του έργου και χαρακτηρισμένα ως έργα Α φάσης, δημοπρατείται μόνον το κλείσιμο του χειμάρρου.
Δυστυχώς δεν έπιασε κανέναν ο πόνος (εκτός από τους δύσμοιρους περίοικους που χρόνια πνίγονται) για την αντιπλημμυρική προστασία της Πάτρας. Αν ήταν έτσι θα φρόντιζαν μετά από τόσα χρόνια ιστορικού πλημμυρικων προβλημάτων να αποκτήσει η πόλη ένα γενικό σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι να κατασκευαστεί ακόμα μια λεωφόρος. Για μια ακόμα φορά τα υδατορευματα και η υδραυλική επιστήμη χρησιμοποιούνται προσχηματικά για την διευκόλυνση της πολιτικής που στηρίζει την κυριαρχία του αυτοκινήτου πάνω στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον. Την ίδια ώρα που στην Ευρώπη ξεσκεπάζουν τα ελάχιστα υδατορεματα που έκλεισαν η Πάτρα –τρομάρα μας– πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2006 κλείνει ένα χείμαρρο για να αποκτήσει λεωφόρο.
Για μια ακόμα φορά αυτή η χώρα είναι μακριά από τις νέες πολιτικές και τεχνικές βιώσιμης διαχείρισης του αστικού χώρου και των βρόχινων νερών. Για μια ακόμα φορά οι διάφορες ηγεσίες αποδεικνύονται όχι μόνο κατώτεροι των περιστάσεων αλλά συνεργούν σε ένα ακόμα περιβαλλοντικό έγκλημα με αμφίβολα μάλιστα αποτελέσματα για την αντιπλημμυρική προστασία.
Παναγιώτης Παπαθεοδωροπουλος
Πολιτικος Μηχανικος
Εκείνο που δεν εμφανίζεται στο άρθρο και όχι με δική σας ευθύνη είναι η άλλη άποψη για το ίδιο το έργο. Μια άποψη που στον έναν η στον άλλο βαθμό έχουν διατυπώσει επιστημονικοί φορείς όπως το ΤΕΕ τμήμα Δ.Ε, πολιτικά κόμματα όπως η ΝΕ Αχαΐας του Συνασπισμού, οικολογικές οργανώσεις όπως η Οικολογική Κίνηση Πάτρας και μεμονωμένοι πολίτες και επιστήμονες όπως ο υπογράφων. Δυστυχώς για λόγους που δεν γνωρίζω την άποψη αυτή την έχει φάει το μαύρο σκοτάδι.
Πράγματι υπάρχει τεράστια κωλυσιεργία για την ανάθεση του έργου και εκεί κόμματα εξουσίας και τοπικοί παράγοντες διασταυρώνουν τα ξίφη τους.
Συμφωνούν όμως ότι ο χείμαρρος πρέπει να γίνει τσιμέντο και υπόνομος.
Αποκρύπτουν ότι το έργο που δημοπρατείται είναι σε ευθεία αντίθεση με τις σύγχρονες περιβαλλοντικές απόψεις και την στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς μετατρέπει ένα φυσικό υδατορευμα σε κλειστό υπόνομο.
Αποκρύπτουν ότι από τα προβλεπόμενα από την μελέτη του έργου και χαρακτηρισμένα ως έργα Α φάσης, δημοπρατείται μόνον το κλείσιμο του χειμάρρου.
Δυστυχώς δεν έπιασε κανέναν ο πόνος (εκτός από τους δύσμοιρους περίοικους που χρόνια πνίγονται) για την αντιπλημμυρική προστασία της Πάτρας. Αν ήταν έτσι θα φρόντιζαν μετά από τόσα χρόνια ιστορικού πλημμυρικων προβλημάτων να αποκτήσει η πόλη ένα γενικό σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι να κατασκευαστεί ακόμα μια λεωφόρος. Για μια ακόμα φορά τα υδατορευματα και η υδραυλική επιστήμη χρησιμοποιούνται προσχηματικά για την διευκόλυνση της πολιτικής που στηρίζει την κυριαρχία του αυτοκινήτου πάνω στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον. Την ίδια ώρα που στην Ευρώπη ξεσκεπάζουν τα ελάχιστα υδατορεματα που έκλεισαν η Πάτρα –τρομάρα μας– πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2006 κλείνει ένα χείμαρρο για να αποκτήσει λεωφόρο.
Για μια ακόμα φορά αυτή η χώρα είναι μακριά από τις νέες πολιτικές και τεχνικές βιώσιμης διαχείρισης του αστικού χώρου και των βρόχινων νερών. Για μια ακόμα φορά οι διάφορες ηγεσίες αποδεικνύονται όχι μόνο κατώτεροι των περιστάσεων αλλά συνεργούν σε ένα ακόμα περιβαλλοντικό έγκλημα με αμφίβολα μάλιστα αποτελέσματα για την αντιπλημμυρική προστασία.
Παναγιώτης Παπαθεοδωροπουλος
Πολιτικος Μηχανικος
