Η χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης

Ο Λεωνίδας Κύρκος συμβόλισε την κριτική αυτογνωσία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και τη χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης. Παιδί του ΕΑΜικού αντιφασισμού έζησε τον κομμουνισμό σαν ενσαρκωτή των οικουμενικών προταγμάτων του Διαφωτισμού στον 20ό αιώνα. Οταν τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» διέψευσαν την προσδοκία, πρωτοστάτησε στην υπόθεση της ανανέωσης της Αριστεράς με άξονα την άρρηκτη σύνδεση της Δημοκρατίας με τον σοσιαλισμό. Βίωσε την πολιτική ως αποστολή στην υπηρεσία του έθνους και των κοινωνικά αδύναμων. Στοχάστηκε την πολιτική, ως παρόν στο οποίο συναντώνται η Ιστορία της πατρίδας με τις γενικές τάσεις που ωθούν τον κόσμο στο μέλλον. Αντίστοιχη η προσωπική του ζωή, λιτή, σεμνή και πνευματική. Συνδύαζε το ηγετικό χάρισμα και την επικότητα με την περιπαιχτική διάθεση και τη φιλοσοφημένη αυτοειρωνεία του ανθρώπου που ακούμπησε πολλές φορές τον θάνατο. Συγκλονισμένος από την τραγωδία της δικτατορίας και της Κύπρου, αντιμετώπισε τη Μεταπολίτευση ως ευκαιρία παλιγγενεσίας της Ελλάδας και της Αριστεράς. Από κοινού και συνδεδεμένα. Παλιγγενεσία που θα συνίστατο στον αναστοχασμό της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας ώστε να μετριασθεί το πολιτικό και ψυχικό χάσμα και να θεμελιωθεί η Δημοκρατία όχι ως απλή διαδικασία, αλλά ως ήθος και νοοτροπία που θα απέρριπτε τη στείρα πόλωση, τη μικροπολιτική, την ελαστική πολιτική ηθική και την ευκολία του λαϊκισμού. Εχασε. Και μαζί του έχασε μια ευκαιρία η μεταπολιτευτική Ελλάδα. Σήμερα πληρώνουμε όλοι το κόστος της δικής του ήττας, εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνουμε. Ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου υπογραμμίζει την απίστευτη ανικανότητα κριτικού αναστοχασμού που δείχνει η Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας.