Κάτι το ιδιαίτερο σε σχέση με άλλες ανεπτυγμένες χώρες (και βασανιστικό) στη χώρα μας είναι ότι πολλά, πάμπολλα προβλήματα, και από αυτά που φαίνονται (ή εμφανίζονται) ως μεμονωμένα ή συγκυριακά ή τυχαία ή επιφανειακά, έχουν βαθιές ρίζες και μόνιμο χαρακτήρα. Δεν οφείλονται μόνο ή κύρια σε κάποια αστοχία, ένα λάθος στον τελευταίο κρίκο, έστω μια επιμέρους κοινωνικά άδικη ή αναπτυξιακά ατελέσφορη πολιτική επιλογή, σε μια κακή καθ’ ημάς ή στον κόσμο και στην Ευρώπη συγκυρία ή σε μια κακοτυχία της στιγμής –αν και συμβαίνουν και αυτά.

Το τελευταίο διάστημα φάνηκε ότι αναθερμαίνονται οι διεργασίες στο Κυπριακό, λίγες μέρες πριν τη συμπλήρωση 50 χρόνων, τόσο από το πραξικόπημα των Ελληνοκυπρίων εθνικιστών της ΕΟΚΑ Β’ με τη συμμετοχή στρατευμάτων της Ελλάδας υπό τις διαταγές της τότε δικτατορικής κυβέρνησης, όσο και από την στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας.

Όσο δεν γίνονται συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού, υπάρχει ο κίνδυνος δημιουργίας εστιών έντασης στην Κύπρο. Αυτό ευνοεί το βάθεμα και τη μονιμοποίηση της διχοτόμησης.