Πέρα από τα γενικά ζητήματα θεσμικής υφής, δημοκρατικών και δικαιοκρατικών αντιβάρων, συνταγματικών νομιμοτήτων και πολιτικής ορθότητας κ.λπ., οι παρακολουθήσεις και η μπαρόκ διακόσμησή τους με τις loud παραιτήσεις φόβισαν και πιο πρακτικά: ρε μπας και παρακολουθεί κι εμένα η ΕΥΠ, και άντε τώρα και να τα βγάλεις πέρα με τον όποιο εκβιαστάκο «έτυχε» να έχει πρόσβαση στο υλικό της παρακολούθησής μου (λέτε να συμβαίνει;). Άντε να εξηγώ στη γυναίκα ή στον άντρα μου (ή και στους δυό, ταυτοχρόνως και επαλλήλως), στον επαγγελματικό συνεργάτη, τον πολιτικό ή κοινωνικό μου «φίλο» χίλια-δυό ανεξήγητα:

Παράνομη χαρακτηρίζει την παρακολούθηση του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη ο ομότιμος καθηγητής Νομικής και τέως υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος μιλώντας στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. Σχολιάζοντας το επιχείρημα Μητσοτάκη ότι η έγκριση από εισαγγελέα την καθιστά νόμιμη σημειώνει πως έγκριση αυτή, «όποιος και αν την έδωσε (εισαγγελέας, άλλος κρατικός υπάλληλος, ή, αν τούτο προβλέπεται, υπουργός ή και πρωθυπουργός), μπορεί να είναι η ίδια παράνομη, όταν δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για να δοθεί». Παράλληλα, τονίζει ότι οι εισαγγελικές Αρχές έπρεπε ήδη να είχαν διατάξει τουλάχιστον προκαταρκτική εξέταση.

Στο διάγγελμά του για την υπόθεση της παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην «αυτοκριτική» διάθεση που, όπως είπε, τον χαρακτηρίζει.

Αναζήτησα την «αυτοκριτική» στο διάγγελμά του, αλλά δεν τη βρήκα. Σαν τον πιστό που διακηρύσσει τη φιλαλληλία αλλά δεν την αποδεικνύει, ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι επιδίδεται σε αυτοκριτική αλλά, απέφυγε, εν προκειμένω, να την ασκήσει. Ναι μεν, αξιέπαινα, παραδέχθηκε το λάθος της ΕΥΠ, αλλά η παραδοχή σφάλματος δεν συνιστά αυτοκριτική. Αυτοκριτική θα πει: εξετάζω πού έκανα λάθος και γιατί. Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, τι θα έπραττα διαφορετικά;

Λόγω ηλικίας, πολιτικής διαδρομής και μνήμες της δικτατορίας, κάποιες φορές την ΕΥΠ τη λέω ακόμα ΚΥΠ και αποφεύγω τις πολλές κουβέντες στο τηλέφωνο όταν μιλώ με δημόσια πρόσωπα.

Κλασικό σύμπτωμα που κάποια βιώματα ξεπηδούν αυθόρμητα σε πείσμα των ριζικών αλλαγών που έχουν επέλθει. Στην περίπτωση της ΕΥΠ η αλλαγή είναι αυταπόδεικτη.