Η έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών κλείνει μια εκκρεμότητα 10ετιών και δημιουργεί ένα πεδίο ευκαιριών: Να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της γειτονικής κρατικής οντότητας, να ενισχυθούν οι σχέσεις φιλίας με τη γειτονική χώρα και η συνοχή της ευρύτερης περιοχής έναντι των αρνητικών ανταγωνιστικών (αυταρχικών...) επιρροών, να ανατραπεί μια διεθνώς παγιωμένη αντίληψη ότι τα Βαλκάνια είναι πηγή δεινών.

Το ότι η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και η ψήφος για τη συμφωνία για το Μακεδονικό συνέπεσαν χρονικά και συσχετίστηκαν μας δίνει την ευκαιρία να δούμε αρκετά καθαρά πώς τα δύο κόμματα εξουσίας διαβάζουν και πώς προσπαθούν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά τα μεγάλα θέματα τα οποία, όπως λένε αμφότερα, πρέπει να μας ενώνουν.

Αρχίζοντας από τη Νέα Δημοκρατία, είθισται η αξιωματική αντιπολίτευση να διαφωνεί με την κυβέρνηση –τα ίδια και χειρότερα δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;– και στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών κάποιο δίκιο θα το είχε αν περιοριζόταν στους μικροκομματικούς ελιγμούς της κυβέρνησης που θέλησε όχι μόνο να λύσει το Μακεδονικό αλλά και να φέρει σε δύσκολη θέση τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η ιστορία καταγράφει και αξιολογεί όσους παίρνουν καθαρή θέση με αίσθημα ιστορικής ευθύνης στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος. Και η ΔΗΜΑΡ παίρνει καθαρή θέση. Όπως κάνουν εξάλλου η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, η Σοσιαλιστική Διεθνής. Είναι θετικό γεγονός ότι υπάρχουν δυνάμεις και στελέχη του προοδευτικού χώρου, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ εννοώ, που παίρνουν καθαρή θέση και τοποθετούνται υπέρ της Συμφωνίας. Και είναι σαφές ότι όλοι εμείς δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση, στηρίζουμε την επίλυση του Μακεδονικού. Είμαστε σταθερά απέναντι στην κυβέρνηση και υπέρ της επίλυσης του Μακεδονικού.

«Οι Συνθήκες είναι όπως τα κορίτσια και τα τριαντάφυλλα. Διαρκούν όσο διαρκούν». Ισχύουν δηλαδή όσο ισχύουν. Με αυτή την περίφημη φράση αντέδρασε ο γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκολ το 1963 λίγο μετά τη σύναψη της Συνθήκης του Ελιζέ μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Και αντέδρασε έτσι καθώς η Γερμανία (Κόνραντ Αντενάουερ) δήλωσε ότι παρά τη Συνθήκη θα παραμείνει σε στενή, ειδική σχέση με τις ΗΠΑ. Χθες, ακριβώς πενήντα έξι χρόνια μετά, στο Ααχεν υπεγράφη από τον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ μια νέα Γαλλογερμανική Συνθήκη (Συνθήκη του Ααχεν), η οποία δεν αντικαθιστά αυτή του 1963, αλλά τη συμπληρώνει και την επεκτείνει.