Η Τουρκία κλιμακώνει επικίνδυνα, στα όρια της σύγκρουσης, τη συμπεριφορά της στην περιοχή (Αν. Μεσόγειο, Αιγαίο) με ενέργειες που παραβιάζουν βάναυσα το Διεθνές Δίκαιο (ειδικότερα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας – 1982) αλλά και τη γεωγραφία και την κοινή λογική. Οπως λ.χ. το διαβόητο μνημόνιο για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, χωρών που δεν έχουν θαλάσσια σύνορα μεταξύ τους, καθώς ούτε παρακείμενες ούτε απέναντι χώρες (adjacent or opposite) είναι για να κάνουν οριοθέτηση όπως ορίζει το Δίκαιο της Θάλασσας. Αλλά και η προσπάθεια να οικειοποιηθεί πλήρως την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού, μεταξύ δηλαδή της Ρόδου και των ανατολικών ακτών της Κύπρου, αγνοώντας το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, κ.λπ. Ολα αυτά είναι απεριφράστως καταδικαστέα. Η Τουρκία παρανομεί. Συμφωνούμε σε αυτό. Και ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με σθεναρό τρόπο επίσης συμφωνούμε.

Στον απόηχο των εξελίξεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ο ίδιος υπενθυμίζει ότι «ο Τσίπρας άφησε ενεργά εργαλεία, όπως οι κυρώσεις», ενώ εξηγεί πως «πρέπει να σκεφτούμε επίσης το πού και για ποιο λόγο πρέπει η Ελλάδα να ξοδεύει πολιτικό κεφάλαιο και πού χρειάζεται να κλείνει μέτωπα και διαμάχες».

Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας από το 1973 υλοποιείται μέσα από ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα τεσσάρων φάσεων: Αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των δικαιωμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας σε θαλάσσιες περιοχές και νησιά. Αναγωγή των αμφισβητούμενων σε «γκρίζες ζώνες». Παρεμπόδιση άσκησης των νόμιμων δικαιωμάτων της Ελλάδας σε αυτές. Προσπάθεια, τέλος, να εμφανιστούν αυτές οι περιοχές ότι «ανήκουν στην Τουρκία». Πρόκειται για επιλογές διεθνούς πειρατείας, κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου και προκλήσεων που απαιτούν εκ μέρους μας αυστηρές απαντήσεις. Για την αντιμετώπιση αυτής της μεθόδευσης ως προς τη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης, η Ελλάδα οφείλει να πράξει άμεσα τα εξής:

Η εξωτερική πολιτική των κρατών δεν καθορίζεται τόσο από την αντικειμενική εξωτερική πραγματικότητα, αλλά από το «τι νομίζουμε ότι είναι η πραγματικότητα αυτή», από το νόημα που προσδίδουμε σε αυτήν. Ετσι τα κράτη, με την εκάστοτε στάση τους, είναι και δημιουργοί της διεθνούς πραγματικότητας. Δηλαδή μια χώρα μπορεί να διαμορφώσει μια πιο συμφέρουσα γιʼ αυτήν πραγματικότητα ή να κάνει το αντίθετο, να επιφέρει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Και η νέα έρευνα PISA, που δόθηκε προχθές στη δημοσιότητα, επιβεβαιώνει πόσο το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Χρόνια τώρα, όταν όλες οι άλλες χώρες του ΟΟΣΑ τρέχουν…

Και όμως, τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις, διαδεχόμενες η μία την άλλη και όλοι/ες οι διαδοχικοί/ές υπουργοί Παιδείας για το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρονται ή να τους/τις απασχολεί ώστε να αφήσουν… έργο είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση και ακόμη ειδικότερα η αναμόρφωση του συστήματος εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια!

Η διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο για να γιορτάσει τα εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση της συμμαχίας ανέδειξε περισσότερο τις πολλαπλές διαιρέσεις και τα προβλήματα παρά την ενότητα του χώρου. Ολοι εναντίον όλων. ΗΠΑ, Γαλλία, Τουρκία, Γερμανία, Βαλτικές χώρες και βέβαια Ελλάδα, κ.ά. με αποκλίνουσες απόψεις και βαθιές αντιθέσεις. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Εμ. Μακρόν (στην πολυσυζητημένη συνέντευξή του στον «Economist»), ο οποίος περιέγραψε το ΝΑΤΟ ως «εγκεφαλικά νεκρό» (brain-dead) ανέδειξαν το πρόβλημα, έστω και λίγο άγαρμπα. Αλλά οι δηλώσεις αυτές, παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσαν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, τάραξαν τα νερά.

Η άνοδος της Ν.Δ. στην εξουσία έγινε με στόχο την παλινόρθωση των πιο συντηρητικών απόψεων και των πρακτικών που μας οδήγησαν στην κρίση, αλλά και με διάθεση ρεβανσισμού απέναντι στην Αριστερά και σε ό,τι αυτή πρεσβεύει. Έγινε με στόχο την αμφισβήτηση του ιδεολογικού παραδείγματος της μεταπολίτευσης. Της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της ανοιχτής και ανεκτικής κοινωνίας, που κατακτήθηκαν με τους αγώνες του ελληνικού λαού και την Αριστερά στην πρώτη γραμμή όλη την μεταπολεμική περίοδο.

Μετά τη συμφωνία της σοσιαλδημοκρατίας με τη ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά στην Πορτογαλία, μετά την υπογραφή του πρωτοκόλλου κυβερνητικής συνεργασίας ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και τους Podemos στην Ισπανία, ήταν η σειρά των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών να κάνουν το πρώτο βήμα για τον απεγκλωβισμό τους από το καθεστώς πολιτικής και ιδεολογικής αιχμαλωσίας στο οποίο είχαν εθελοντικά μπει, συνεργαζόμενοι στο κυβερνητικό επίπεδο με τη Δεξιά.

Όλα δείχνουν ότι η αλλαγή ηγεσίας στο SPD θα δρομολογήσει το τέλος του τρίτου μετά το 2005, υπό την ηγεσία της Μέρκελ, Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών.

Η Γερμανία από την επόμενη μέρα των εκλογών της 24.9.2017 ζει σε μια παρατεταμένη κρίση με μόνη σταθερά τη συνεχή ενίσχυση της αβεβαιότητας και της αστάθειας.

Οι Σοσιαλδημοκράτες υπό τον Σουλτς είχαν καταστήσει σαφές από το βράδυ των εκλογών ότι περνούν στην αντιπολίτευση.

Η κρίση του ΝΑΤΟ είναι μια κρίση του ευρωπαϊκού σκέλους της Συμμαχίας, καθώς οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να καλύψουν το κενό ασφαλείας που δημιουργείται στην άμεση γειτονιά της Ευρώπης, τώρα που οι ΗΠΑ δείχνουν όλο και λιγότερη διάθεση να το κάνουν αυτές

Τι να σου κάνει και η βασίλισσα Ελισάβετ! Αφού το ΝΑΤΟ αποφάσισε να γιορτάσει στο Λονδίνο τα 70 χρόνια της ύπαρξής του, φρόντισε κι αυτή με τη σειρά της να στολίσει τα ανάκτορα του Μπάκινγκχαμ για να δεξιωθεί την Τρίτη τους ηγέτες των κρατών - μελών. Επίσημο ένδυμα και κουβεντούλα, ευκαιρία για φωτογραφικά στιγμιότυπα - ίσως το μοναδικό... ευχάριστο διάλειμμα στους ατέλειωτες καυγάδες που μαίνονται εντός της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, η οποία βιώνει μία ακόμη κρίση στην ιστορία της.