Ξεκίνησε λοιπόν η «Ανοιξη» της Τουρκίας; Βρισκόμαστε μπροστά σε ακόμα μία κίνηση στο ντόμινο των εξεγέρσεων του αραβικού κόσμου; Μάλλον, όχι. Πέρα από τη χρονική συγκυρία, η Τουρκία δεν βρίσκεται στην ίδια κοινωνικοπολιτική φάση με τις χώρες αυτές. Το κοσμικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, που στηρίχθηκε σε ένα στυγνό στρατιωτικό εθνικιστικό κατεστημένο, έφερε στην εξουσία μια κάστα διεφθαρμένων πολιτικών και την Τουρκία στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Η ανατροπή του κατεστημένου αυτού έγινε το 2003. Οι Τούρκοι πολίτες εξαφάνισαν κυριολεκτικά, στις εκλογές, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα και ανέδειξαν παντοδύναμο στην εξουσία το «Λευκό» ισλαμικό κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν.

Ήταν απολύτως λογικό η παρουσία της Χρυσής Αυγής, δυναμική με όλες τις έννοιες της λέξης, εντός και εκτός Βουλής, να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της Αριστεράς. Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου χτύπησε το καμπανάκι κι ακούστηκαν οι πρώτες εκκλήσεις για ένα «αντιρατσιστικό μέτωπο» που θα όρθωνε ανάχωμα στον εκφασισμό της κοινωνίας και στο οποίο καλούνταν όλοι οι δημοκράτες να βάλουν πλάτη.

Η ενιαία φορολόγηση των επιχειρήσεων ήταν και είναι ένας από τους βασικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Η ενιαία φορολόγηση των νομικών προσώπων αποτελούσε από την εποχή της δημιουργίας της ΟΝΕ. Οι λόγοι: Η ίση μεταχείριση των εταιρειών από τα κράτη-μέλη αλλά και η ενιαία φορολόγηση που θα αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα προς την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση.

Οι πρωτοβουλίες όμως της Επιτροπής ήταν και είναι αρκετά περιορισμένες και εφαρμόζονται ανά περίπτωση.

Διάβαζα την καταγγελία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μεταλλείων-Λιγνιτορυχείων-Λατομείων Ελλάδας κατά του Αλέξη Τσίπρα και έτριβα τα μάτια μου.Με έπιασαν οι αμφιβολίες και τα φαντάσματα του παρελθόντος. «Λές να ‘χουμε να κάνουμε με συνδικαλιστές τύπου Τακου Μακρή ; Μην είναι τίποτα βαλτοί;» Εψαξα και κατάλαβα ότι είναι εργάτες από κείνους, που «δένουνε τ΄ατσάλι». Πιο εργάτες στη σημερινή αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα δε γίνεται.

Όταν ο Γιώργος Καμίνης ανακοίνωσε σε φίλους και γνωστούς ότι αποφάσισε τελικά να δεχτεί την πρόταση που του έκανε η ΔΗΜΑΡ και να διεκδικήσει τον δήμο της Αθήνας, οι πραγματιστές κούνησαν το κεφάλι με δυσπιστία (δεν πρόκειται να κερδίσεις τις εκλογές: είναι παραδοσιακά δεξιός δήμος και συ ούτε πολιτικά κονέ έχεις, ούτε πολιτικάντικα τερτίπια ξέρεις για να επιπλεύσεις). Οι δονκιχωτικοί ενθουσιάστηκαν και ανασκουμπώθηκαν να βοηθήσουν εθελοντικά (όταν τίποτα δεν είναι δυνατόν, εμείς χτυπάμε την πόρτα του αδύνατον).

Οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων ετών στην Ελλάδα οδήγησαν σταδιακά στη δημιουργία τοπικών πλειοψηφικών κοινωνικών ρευμάτων, που στις δημοτικές εκλογές του 2010 ανέδειξαν σε μερικούς από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας παρατάξεις και δημάρχους με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας των πολιτών.

Οι παρατάξεις αυτές, μετά την εμπειρία δυόμισι χρόνων συμμετοχής τους στη διοίκηση των δήμων με το νομοθετικό πλαίσιο του «Καλλικράτη», διατηρούν τα χαρακτηριστικά ανοιχτών, συμμετοχικών και προοδευτικών κινήσεων της κοινωνίας των πολιτών και αισθάνονται δικαιωμένες για την πλουραλιστική και μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία τους. Η φυσιογνωμία τους αυτή τις διαφοροποιεί από αμιγώς κομματικές παρατάξεις, η πορεία των οποίων διαγράφεται φθίνουσα σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν δημοκράτης, Αριστερός, οικολόγος και φεντεραλιστής**. Εργάστηκε ως δημόσιο πρόσωπο, σωστότερα ως statesman, επί πολλά χρόνια, υπηρετώντας το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης, με κοινωνική δικαιοσύνη, υψηλού επιπέδου δημοκρατία, περιβαλλοντική προστασία και ποιότητα ζωής. Αυτές τις ιδιότητες του Μιχάλη πιστεύω ότι θα πρέπει να έχει και ένα ρεαλιστικό, προοδευτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.

Ο Ιρλανδός πρόεδρος M. Higgins ανησυχεί ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση κινδυνεύει από εξεγέρσεις και απονομιμοποίηση. Στην Πορτογαλία, ένα βιβλίο σπάει ρεκόρ πωλήσεων, πάνω από λαϊκές νουβέλες και οδηγούς διαίτης, με τίτλο «γιατί πρέπει να βγούμε από το ευρώ». Περίπου 26 εκατ. Ευρωπαίοι είναι άνεργοι (εξ αυτών, 20 εκατ. στους 17 της Ευρωζώνης) και 112 εκατ. ζουν στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η λιτότητα παγιδεύει τις χώρες του Νότου στην ύφεση (το ιταλικό ΑΕΠ στην 4ετία 2009-13 έχασε 230 δισ. ευρώ - όσο ήταν το ελληνικό ΑΕΠ προ κρίσης...) και η ύφεση στις δημοσιονομικές ανισορροπίες.

Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στη διαρκή επιτροπή της Βουλής, εμείς θα επιδιώξουμε να έρθει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο στην ολομέλεια. Σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι καλή εξέλιξη να μην ψηφιστεί. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Είναι δημοκρατική υποχρέωση να υπάρξει αυτό το νομοθέτημα. Θεωρώ ότι εξέλιξη του όλου ζητήματος είναι σε κάθε περίπτωση αναντίστοιχη προς τη σπουδαιότητα του θέματος. Διότι, ναι η δημοκρατία έχει ανοχή. Αλλά, ταυτόχρονα, έχει και κανόνες δικαίου οι οποίοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους. Ο προωθούμενος εκφασισμός της κοινωνίας πρέπει να αντιμετωπιστεί και στο θεσμικό επίπεδο

Ήταν η ομιλία του υπουργού κ .Χατζηδάκη στη πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ που περιέγραφε αρκετά διεξοδικά τους στόχους σε πολλούς τομείς. Και όμως ούτε μία φορά δεν περιλάμβανε τις λέξεις βιομηχανία, μεταποίηση, δευτερογενής τομέας. Ακριβώς έτσι! Με έκπληξη διαβάσαμε την αληθινή αυτή παρατήρηση σε άρθρο του κ. Γ. Σταύρου, αντιπροέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (*). Η έκπληξη είναι διπλή γιατί είναι απροσδόκητη αυτή η υπουργική επιλογή, αλλά και γιατί ήταν απρόσμενη η δυναμική δημόσια αντίδραση του στελέχους της βιομηχανίας.

Σήμερα, στη δίνη μιας πολύπλευρης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που πλήττει τη χώρα μας, είναι αδήριτη η ανάγκη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής εξόδου της χώρας.
Αυτή η στρατηγική πρέπει να επιμερίσει δίκαια τα βάρη, να προασπίσει την κοινωνική συνοχή, να υιοθετήσει τη βιώσιμη ανάπτυξη και τέλος, να ανανεώσει και να ανασυγκροτήσει τη χώρα θεσμικά.
Η χώρα, κυρίες και κύριοι σύνεδροι, ξεφεύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Εξασφαλίστηκε η συνέχιση της χρηματοδότησης και μετά από πάρα πολύ καιρό, γίνονται οι πρώτες – ευτυχώς – θετικές εκτιμήσεις. Αυτή η νέα φάση, δεν μπορεί να μας εφησυχάσει, ούτε σημαίνει βέβαια έξοδο από την κρίση. Σηματοδοτεί όμως, κυρίες και κύριοι σύνεδροι, ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον για την αντιμετώπισή της.

Να μην ξανακούσω για τις δυνάμεις του «δημοκρατικού, συνταγματικού, ευρωπαϊκού τόξου». Γιατί όταν στο κορυφαίο θέμα της αντιμετώπισης του ρατσισμού και του ναζισμού δεν μπορούν να συνεννοηθούν, πού θα συναντηθούν για να δικαιολογήσουν τον τίτλο που, κατά τα άλλα, θέλουν να κουβαλάνε; Στον ΦΠΑ για την εστίαση; Ο λόγος για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν την καρικατούρα του νέου δικομματισμού, που με τις πράξεις τους και τις ανακοινώσεις τους υποβαθμίζουν (ναι, πάντα υπάρχει πιο κάτω) το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης.