Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον αυτές τις μέρες, τη συζήτηση που γίνεται από τη δική μας, αλλά και άλλες ιστοσελίδες και έντυπα, σχετικά με το ποια είναι η σωστότερη επιλογή στις επερχόμενες εκλογές, για κάποιον που τοποθετεί τον εαυτό του στην κεντροαριστερά και στον γενικότερο προοδευτικό χώρο, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ. Χωρίς να υποτιμώ το δίλημμα, ούτε και το γεγονός ότι υπάρχει αντικειμενικά και μια κοινή δεξαμενή ψηφοφόρων για τα δύο κόμματα, θα ήθελα να συμβάλλω στη συζήτηση, προσπαθώντας να διευρύνω κάπως τον σχετικό προβληματισμό.
Ο Φ. Κουβέλης σε συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση
Δημοσιευμένο: 2012-03-26
Βρίσκομαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη πολιτική στιγμή να γνωστοποιήσω τη συγκρότηση της κοινοβουλευτικής ομάδας συμφώνα με το κανονισμό της Βουλής. Η κοινοβουλευτική ομάδα της Δημοκρατικής Αριστεράς απαρτίζεται από τους βουλευτές Γρηγόρη Ψαριανό (Β’Αθηνών), Θανάση Λεβέντη (περιφέρεια Αττικής), Βασίλη Οικονόμου (Περιφέρεια Αττικής), Νίκο Τσούκαλη (Αχαϊας), Οδυσσέα Βουδούρη (Μεσσηνίας), Γιάννη Μιχελογιαννάκη (Ηρακλείου), Γιώργου Παπαμανώλη (Κυκλάδων), Γιάννη Αμοιρίδη (Πιερίας), Ηλία Θεοδωρίδη (Πέλλας), και από εμένα ως επικεφαλής και πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Οι παλιότεροι φίλοι μου γνωρίζουν ότι ούτε με τις παρελάσεις (στρατιωτικές ή μαθητικές) τρελαίνομαι, ούτε με την μετατροπή τους σε πεδίο μίας ελάχιστα ομολογούμενης αντιπαράθεσης, αισθάνομαι ευτυχής.
Παρ’ όλα αυτά πήγα στην παρέλαση, στον Πειραιά, την Κυριακή. Αυτό είναι είδηση για κάποιον που κατά κανόνα πίνει τον καφέ του κάπου εκεί παραδίπλα , χαιρετώντας, μια τέτοια μέρα, φίλους και γνωστούς που περνάνε. Για κάποιον σαν και μένα που δεν ενθουσιάζεται από τα εμβατήρια, δεν χειροκροτεί ένστολους, συναινεί σιωπηλά με την κατά καιρούς επιλογή των παιδιών να παρελάσουν ή όχι (και των γονιών τους να τα χειροκροτήσουν ή όχι) και , φυσικά, δεν αντιλαμβάνεται μια μέρα όπως η 25η Μαρτίου, ως ημέρα καθέτων αντιπαραθέσεων.
Το τοπίο είναι αποκαρδιωτικό. Κλούβες, αστυνομία, άνδρες της ασφάλειας με πολιτικά, ελεύθεροι σκοπευτές. Και στη μέση η εξέδρα των επισήμων με ό,τι αυτοί πρεσβεύουν. Σε ακτίνα χιλιομέτρων το απόλυτο κενό. Η εικόνα θυμίζει την ταινία του Γαβρά ο ’’Αγνοούμενος’’που είχε ως θέμα το Χιλιανό πραξικόπημα. Δεν είναι εικόνα εορτάζοντος έθνους, διότι το έθνος το αποτελεί ο λαός, και απουσιάζοντος αυτού και μάλιστα με βίαιο τρόπο, ουδείς εορτάζει.
Δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μία η εξουσία κυριαρχώντας με τις δυνάμεις καταστολής,θέλει να επιβάλλει τον εορτασμό και να δείξει πως αυτή έχει ΄΄το πάνω χέρι’’.
Οι εικόνες, τόσο της Αθήνας, όπου η στρατιωτική παρέλαση έγινε χάρη στα ΜΑΤ, όσο και του Ηρακλείου, όπου η στρατιωτική παρέλαση ακυρώθηκε λόγω μερικών δεκάδων «αγανακτισμένων», μας είναι εξίσου απωθητικές. Αμφότερες προσβάλουν τη σημερινή ημέρα τιμής και μνήμης. Δεν θέλουμε ούτε την καγκελόφρακτη δημοκρατία, ούτε το «μπάχαλο» που εξ’αντικειμένου υπονομεύει τη δημοκρατία.
Αυτή η συζήτηση για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, και για τα πιθανά έκτροπα που θα συμβούν, έχει χάσει το πιο σημαντικό ζήτημα. Ότι δηλαδή, αν θέλουν κάποιοι που παριστάνουν τους προοδευτικούς, να πουν κάτι σοβαρό με αφορμή αυτό το θεσμό σε καμμιά περίπτωση το βασικό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι οι εκδηλώσεις οργής των «αγανακτισμένων» που διαλύουν τις παρελάσεις αλλά η θεμελιακή θέση για να σταματήσουν οι ίδιες οι παρελάσεις. Πρόκειται για ένα κατάλοιπο του παρελθόντος με τη μετατροπή των μαθητών από σπουδαστές της ιστορίας σε υποκείμενα μιλιταριστικών ασκήσεων.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θεωρεί ότι το υπαρκτό και σύνθετο πρόβλημα των μεταναστών δεν αντιμετωπίζεται σε συνθήκες εκτοπισμού σε γκέτο και ξερονήσια.
Οι βουλευτές της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Θανάσης Λεβέντης, Νίκος Τσούκαλης και Γρηγόρης Ψαριανός κατέθεσαν προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη ερώτηση σχετικά με τη Δημιουργία χώρου υποδοχής μεταναστών σε στρατόπεδο της Νεάπολης Νομού Κοζάνης.
Οι νέες και οι νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς θέλουμε να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στον θεσμό των μαθητικών παρελάσεων. Η Ιστορία δεν πρέπει να υπενθυμίζεται μέσα από «στρατιωτικού τύπου» παρελάσεις των μαθητών αλλά μέσα από τη σωστή διδασκαλία στα σχολεία. Οι Έλληνες έχουμε πλούσια ιστορία που για να διασωθεί αλλά και για να γίνει μάθημα στις επόμενες γενιές χρειάζεται το λίπασμα της γνώσης. Η επέτειος της 25ης Μαρτίου πρέπει να τιμάται με εναλλακτικές μορφές εκδηλώσεων και όχι με άσκοπες και πολυέξοδες παρελάσεις, ξεπερασμένες σε όλη την Ευρώπη.
«Δεν είναι ο φασισμός όπως πιστεύεται ένα καθαρό αντιδραστικό κίνημα αλλά ένα αμάλγαμα από αντάρτικα συναισθήματα και αντιδραστικές κοινωνικές ιδέες » Βίλχεμ Ράιχ Έχουν περάσει 30 χρόνια από την έκθεση για το νεοναζιστικό φαινόμενο στην Ευρώπη του καθηγητή και ευρωβουλευτή Δημήτρη Ευρυγένη που του είχε ανατεθεί από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Το μέχρι τότε περιθωριακό φαινόμενο που περιορίζονταν σε μικρούς θύλακες κυρίως στην Γερμανία και στην Ιταλία αποκτά σταδιακά μαζικές διαστάσεις μετά τη χρεοκοπία των χωρών του ανύπαρκτου σοσιαλισμού
Η παγκόσμια μέρα Δασοπονίας συμπίπτει με την πιο ανακόλουθη δασική πολιτική που έχει εφαρμοστεί στη χώρα μέχρι σήμερα. Τα χρόνια ανεπίλυτα προβλήματα της δασικής πολιτικής από τις δυνάμεις του δικομματισμού και της στείρας αντίδρασης, έχουν δημιουργήσει προϋποθέσεις μη προστασίας των δασικών οικοσυστημάτων.
Στην χώρα μας χρόνια ζητήματα των Δασών αντιμετωπίστηκαν, αποσπασματικά και όχι με την δέουσα σημασία. Αποτέλεσαν, για πάρα πολλά χρόνια, πεδίο συναλλαγής , εξυπηρέτησης ημετέρων και καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου και της δημόσιας περιουσίας.
Η οικονομική και η κοινωνική ζωή του πλανήτη καταγράφεται από μηχανισμούς τεχνητής νοημοσύνης και ελέγχεται από την βούληση μεγάλων συμφερόντων. Αυτή η ηγεμονία ασκεί τον έλεγχο στις υλικές και άυλες αξίες της παγκοσμιοποιημένης λειτουργίας των κοινωνιών και στηρίζει τα συμφέροντά της. Συντονίζει και καθοδηγεί δράσεις που ελέγχουν την οικονομία, την εκπαίδευση, την επικοινωνία, την τεχνολογία και την τεχνογνωσία. Κυβερνά με την επιβολή νέων κανόνων ανατρέποντας τις ισορροπίες προς όφελος της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας.
ΟΙ ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επέδειξαν «ηθική παρακμή» με το να καθυστερήσουν τη συμφωνία για το κούρεμα του ελληνικού χρέους προκειμένου να περιορίσουν την επίδραση στις τράπεζες της περιοχής, σύμφωνα με τον ιδρυτή και οικονομολόγο της High Frequency Economics, Carl Weinberg.
Τι είναι η μεταπολίτευση; Μια εορταστική στιγμή, εκείνο το καλοκαίρι του 1974; Μια περίοδος μετάβασης στην δημοκρατία που άρχισε με την κατάρρευση της δικτατορίας και ολοκληρώθηκε με την έγκριση του νέου δημοκρατικού συντάγματος το καλοκαίρι του 1975 ή έστω με την πρώτη ομαλή εναλλαγή στην εξουσία το 1981; ‘Η μια ιστορική εποχή που συνεχίζεται; Ή μήπως μια περίοδος που κάποτε έφθασε σε ένα τέλος;
Εκατοντάδες ΜΜΕ αναμάσησαν πρόσφατα το κυβερνητικό non paper που μιλούσε για «έκρηξη Άμεσων Ξένων Επενδύσεων» (ΑΞΕ) της τάξης του «62%». Διαβάζοντας την είδηση, με προβλημάτισε η έννοια της «τριετίας». Αυτά τα στατιστικά μεγέθη υπολογίζονται σε ετήσια βάση. Με ξάφνιασε επίσης η υπερβολή: 62%; Αυτό μόνο «έκρηξη» δεν είναι!
Χρειάστηκε να ανατρέξω στην πηγή που παρέθετε η Κυβέρνηση (https://www.oecd.org/investment/statistics.htm) για να αντιληφθώ τη λαθροχειρία.
Που είναι πιθανότερο να συναντήσει κανείς μετανάστες στον δρόμο; Στην Φρανκφούρτη ή στο Μαγδεμβούργο; Στην Κολωνία ή στην Ερφούρτη; Η απάντηση είναι προφανής. Η μετανάστευση έλκεται πάντα προς τις περιοχές του κόσμου όπου η οικονομία είναι ισχυρότερη και η πιθανότητα να βρει ένας ξένος δουλειά μεγαλύτερη. Και παρότι έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την ενοποίηση της Γερμανίας, η οικονομική ανάπτυξη, το βιοτικό επίπεδο και οι ευκαιρίες απασχόλησης στην δυτική πλευρά της χώρας παραμένουν σημαντικά ανώτερες απ’ ότι στην ανατολική.
Πριν από πενήντα χρόνια η Λισαβόνα μόλις ξυπνούσε και όσοι άνοιγαν τα ραδιόφωνά τους άκουγαν το τραγούδι «Grandola Villa Morena».
Σε ένα στρατόπεδο τεθωρακισμένων στο προάστιο Σανταρέμ ο ταγματάρχης Οτέλο ντε Καρβάλιο μόλις άκουσε το τραγούδι διέταξε πορεία προς το κέντρο της πόλης.
Η δικτατορία που θεμελίωσε ο Σαλαζάρ το 1926 έκλεινε σαράντα οχτώ χρόνια.
Η Πορτογαλία ήταν τότε η πιο φτωχή χώρα της Δυτικής Ευρώπης, η χώρα με τη μακροβιότερη δικτατορία, αλλά και η χώρα με την τελευταία αποικιακή αυτοκρατορία, κυρίως στην Αφρική.
Τα τεθωρακισμένα του Καρβάλιο κατέλαβαν το κέντρο της πόλης και το απόγευμα της ίδιας μέρας μια ολιγάριθμη ομάδα πολιτών πλησίασε το όχημα που είχε τη σημαία διοίκησης της ίλης.
Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά.
Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές.
H ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα άβολο δίλημμα σε σχέση με τα αντίποινα στην επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν.Αν το πλήγμα είναι βαρύ, μπορεί να διευκολύνει τον Νετανιάχου που εδώ και έξι μήνες προσπαθεί να εμπλέξει το Ιράν στη σύρραξη.
Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;
Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2024-04-01
Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.
Η «έκπληξη του CHP», όπως λένε από χθες το βράδυ Τούρκοι αναλυτές, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στην Τουρκία και από σήμερα η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με το πιο πιθανό σενάριο αυτό των έντονων αναταράξεων στην εσωτερική πολιτική και ίσως και στην εξωτερική.
Η νίκη του CHP, που οφείλεται στον συνδυασμό δυνάμεων του Εκρέμ Ιμάμογλου και του αρχηγού του κόμματος Οζγκιούρ Οζέλ, αποτελεί αναμφισβήτητη ένδειξη ότι η τουρκική κοινωνία δεν έχει «λοβοτομηθεί» από τον ισλαμισμό και τον αυταρχισμό και αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντική προοπτική για την δημοκρατία στην χώρα.
Μάταια προσπαθούν να ανεβάσουν το πολιτικό θερμόμετρο, αποσπώντας την προσοχή των πολιτών. Η μόνη θερμοκρασία που κινείται ψηλά είναι αυτή που οφείλεται στην κλιματική κρίση. Μπήκαμε και τυπικά στην άνοιξη, αφήνοντας πίσω έναν ανεπαίσθητο χειμώνα, τον πιο θερμό στα χρονικά για την Ελλάδα, έναν από τους 6 θερμότερους χειμώνες όλων των εποχών, που «συνέπεσαν» όλοι την τελευταία δεκαετία.
Η κλιματική κρίση, για την οποία προειδοποιούμε -οικολόγοι και επιστήμονες- εδώ και δεκαετίες, θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, αν δεν μπει φρένο στην εξόρυξη και χρήση των ορυκτών καυσίμων.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2024-03-26
Οταν τα μέσα ενημέρωσης όλων των κατηγοριών είναι ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής άποψης στους πολίτες, όλα είναι μια χαρά. Καλώς καμωμένα. Η κυβέρνηση, επειδή δεν είναι αχάριστη, ανταποδίδει. Βοηθάει με κρατική διαφήμιση, με χορηγίες, με τις λίστες και με ό,τι άλλο θα σκαρφιστεί προκειμένου να έχει υπό τον έλεγχό της το σύστημα ενημέρωσης και να το καθοδηγεί στην επιχείρηση χειραγώγησης του πλήθους.
