ΟΜΟΛΟΓΩ ότι έπεσα έξω. Όταν το 2000 η Ελλάδα προσχωρούσε στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) είχα (όπως και αρκετοί άλλοι) πιστέψει ότι ένας μεγάλος κύκλος στην ελληνική Ιστορία είχε κλείσει οριστικά- ο κύκλος των διαδοχικών, ποικιλόμορφων κρίσεων (δημοσιονομικών, οικονομικών, πολιτικών).
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ αν ορισμένοι έχουν έστω και αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή συνειδητοποιήσει ποιος και τι απειλεί την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας αυτής. Εάν έχουν δηλαδή καταλάβει ότι η κυριαρχία, ανεξαρτησία, ταυτότητα και τελικά αξιοπρέπεια της χώρας μας δεν απειλείται τόσο από εξωτερικούς κινδύνους και παράγοντες όσο από τις εσωτερικές αδυναμίες, παθογένειες, καθυστερήσεις, αγκυλώσεις, ελλείμματα ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού, συμπεριφορές ανευθυνότητας, ανομίας, διαφθοράς, φτηνού λαϊκισμού.
Η ΕΝΤΑΞΗ στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) το 2000 υπήρξε το μείζον επίτευγμα της Ελλάδας μετά την προσχώρηση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.).
Ουσιαστικά η ένταξη στην ΟΝΕ ολοκλήρωσε τη διαδικασία συμμετοχής της χώρας στην Ε.Ε. Έφερε την Ελλάδα στο κέντρο της Ένωσης, στον εσωτερικό πυρήνα διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων, με τεράστιες οικονομικές και πολιτικές ωφέλειες.
ΜΠΟΡΕΙ μια χώρα να αποβληθεί από την ευρωζώνη- την οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ) δηλαδή;
Το ερώτημα βεβαίως έχει τεθεί για την Ελλάδα η οποία βρίσκεται σε δεινή δημοσιονομική κρίση. Η απλή όμως απάντηση είναι «όχι», καμιά χώρα δεν μπορεί να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη.
Ο ΧΡΟΝΟΣ που πέρασε υπήρξε κομβικής σημασίας για Ευρώπη και Ελλάδα. Υπήρξε ο χρόνος μέσα στον οποίο κορυφώθηκε η οξύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 1930 αλλά και ο χρόνος που έδειξε ότι η Ευρώπη «δουλεύει».
Η Ένωση κυριαρχείται σήμερα από την παρουσία των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, τόσο σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων (με εξαιρέσεις) όσο και σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ αυτή άρχισε στην Κοπεγχάγη η κρίσιμη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή. Δεν ξέρω εάν έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής εάν η ανθρωπότητα δεν πάρει τώρα τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπισή του. Ας πάρουμε μια πτυχή: τη μετανάστευση.
ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ημέρες έχουν ακουστεί διάφορα απίθανα καταστροφολογικά σενάρια για την οικονομία και τη θέση της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και ειδικότερα στην ευρωζώνη στην οποία ανήκουν οι δεκαέξι χώρες- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) που έχουν υιοθετήσει το ενιαίο νόμισμα, ευρώ.
ΜΕ ΥΨΗΛΗ βεβαιότητα ότι η Συνθήκη της Λισαβώνας τελικά θα επικυρωθεί και τεθεί σε εφαρμογή μέχρι τέλους του έτους έχει αρχίσει ο «καβγάς» για τα πρόσωπα που θα καταλάβουν τις κεντρικές θέσεις που αυτή προβλέπει. Ως γνωστόν, η Συνθήκη προβλέπει δύο νέες σημαντικές θέσεις στο πολιτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.):
Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ένταση που προκλήθηκε από ενέργειες της Τουρκίας (έρευνες για εντοπισμό πετρελαίου, υπερπτήσεις κ.λπ.), εγείρουν ερωτήματα και επιτρέπουν διαπιστώσεις. Το πρώτο αναπόφευκτο ερώτημα αναφέρεται στη χρονική στιγμή (timing) που εκδηλώνεται η ένταση.
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ενδιαφέροντα φαινόμενα των τελευταίων χρόνων στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) υπήρξε η πολιτικοποίηση της ενοποιητικής διαδικασίας. Ειδικότερα, η διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης έπαψε να είναι το προνομιακό πεδίο τεχνοκρατών, γραφειοκρατών και γενικώς των διαφόρων elites περιορισμένης κοινωνικής εμβέλειας.
ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο δεν συνιστούν την καλύτερη δυνατή εξέλιξη στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Τα αποτελέσματα αυτά, όμως, επιτρέπουν τη συναγωγή ορισμένων χρήσιμων συμπερασμάτων για κάθε πλευρά.
