Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι κλίμα οδύνης και οργής θα επικρατούσε στη χώρα εάν οι 26 απανθρακωμένοι του Εβρου ήταν Ελληνες. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα βρισκόταν υπουργός να δηλώσει πως «η τραγωδία αυτή επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, τους κινδύνους που έχει η ορειβασία σε παρθένα δάση». Και αν το έλεγε δεν θα έμενε ούτε μία ημέρα στη θέση του. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και στην Ελλάδα όλες οι ζωές δεν μετράνε το ίδιο.

Το 1968, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο των ΗΠΑ, η τοπική αστυνομία απάντησε με εξαιρετικώς βίαιο τρόπο εναντίον όσων –πρωτίστως νέων– διαδήλωναν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Τότε πρωτοακούστηκε, ως σύνθημα, το «The whole world is watching»· «όλος ο κόσμος παρακολουθεί». Αυτό που δεν κατάλαβαν οι μεσήλικοι αρμόδιοι του δήμου ήταν πως η έλευση της τηλεόρασης και οι ζωντανές μεταδόσεις είχαν αλλάξει το επικοινωνιακό τοπίο. Η συμπεριφορά της αστυνομίας του Σικάγου ενίσχυσε το μήνυμα των διαδηλωτών. Οι κάμερες των τριών μεγάλων καναλιών έφυγαν από το συνέδριο και βγήκαν στους δρόμους, κι έτσι «όλος ο κόσμος παρακολουθούσε».

Δεν γνωρίζουμε πώς έπιασαν οι βελγικές αρχές τον μίτο του «Καταρ-γκέιτ» με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί το ΠΑΣΟΚ στο… 50% της ευρωβουλευτικής του δύναμης. Οι πληροφορίες είναι λίγες και ανεπίσημες, ενώ τα βελγικά ΜΜΕ δεν προσφέρουν τις αναγκαίες… αποδείξεις, σύμφωνα με τον τελευταίο καημό στην Ελλάδα.

Πρέπει να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός επειδή, διά του λογισμικού Predator, παρακολουθείτο η κ. Ευγενία Μανωλίδου; Φυσικά, αν αποδειχθεί ότι έδωσε την εντολή παρακολούθησης αντιπάλων και υπουργών μετά των συζύγων τους· ή έστω αν η παρακολούθηση έγινε από κάποιο μηχανισμό που είχε τις ευλογίες του. Στη φάση, πάντως, που βρισκόμαστε, δεν είμαστε σίγουροι αν παρακολουθούνταν οι 33 της λίστας που δημοσιεύτηκε. Πώς αποδεικνύεται η ευθύνη ενός εικαζόμενου εντολέα;

Ακούγαμε και ακούμε κατά καιρούς διάφορες σοφιστείες που περνούν στο ντούκου, ίσως επειδή επαναλαμβάνονται τόσο συχνά ώστε έχουν γίνει σκληρά, ασχολίαστα, δόγματα. Για παράδειγμα, ο φερετζές των ομοφοβικών είναι η φράση «εγώ δεν έχω τίποτε κατά των ομοφυλοφίλων, αρκεί να μην προκαλούν».

Ήταν πολλά τα ερωτήματα για το ασύλληπτο ναυτικό ατύχημα στον Αργοσαρωνικό, που στοίχισε στους φορολογουμένους ένα πανάκριβο ναρκοθηρευτικό: «Ποιος είχε προτεραιότητα;», «Μπορούσε ο Πολωνός καπετάνιος να δει το μικρό πολεμικό πλοίο;», «Μήπως είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα;», «Τι είπαν και τι δεν είπαν στο κανάλι 16 VHS;», «Oλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε τώρα;»

Χύθηκε πολλή μελάνη για την αφίσα περί εκτρώσεων στο μετρό. Εκτοξεύθηκαν πολλές κατηγορίες περί λογοκρισίας και γι’ αυτό ίσως πρέπει να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα, με πρώτο τη «λογοκρισία». Η έννοια αυτή κάποτε σήμαινε «απαγόρευση δημοσίευσης παντού» και όχι μόνο στους τοίχους του μετρό. Κάηκαν βιβλία και άνθρωποι επειδή έγραψαν ή είπαν κάτι «αιρετικό» σε δικό τους χαρτί. Στη χώρα όμως της υπερβολής και αυτή η έννοια επεκτάθηκε σε σημείο που να θεωρείται «λογοκρισία» η μη δημοσίευση σε μια εφημερίδα της άποψης «ναι, αλλά και οι Εβραίοι δεν κάθονταν καλά...». Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και η χώρα από τις υπερβολές. Η χρήση των όρων «γενοκτονία», «φασισμός» κ.λπ. το πιστοποιεί.

Έχει επισημανθεί πολλάκις ότι το ύψος των εσόδων που εισπράττει το κράτος από τον ΕΝΦΙΑ είναι ίσο με το ύψος της επιχορήγησης που δίνει στους δήμους. Συνεπώς, ο φόρος ακινήτων είναι κάτι σαν έμμεσο ανταποδοτικό τέλος· το κράτος εισπράττει με το ένα χέρι και τα δίνει στους δήμους με το άλλο. Θα ήταν λοιπόν δημοσιονομικά ουδέτερο, δεν θα κόστιζε τίποτε στο κράτος, αν ο φόρος περνούσε απευθείας στους ΟΤΑ και διακοπτόταν η κρατική τους χρηματοδότηση.

Θα συμφωνήσουμε ότι όλοι οι λαϊκιστές έχουν την ίδια μούρη, αλλά είναι εκπληκτικό πόσο μοιάζει η διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ με τη δική μας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρουσιάζουν την ίδια απλοϊκότητα στην προσέγγιση σύνθετων φαινομένων, δείχνουν την ίδια περιφρόνηση προς την αλήθεια, έχουν τις ίδιες εμμονές, φτιάχνουν τους ίδιους εχθρούς, έχουν ακόμη και την ίδια φρασεολογία.

Ή​​ταν συγκινητική η συμπαράσταση όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής) στην άδικη και εξοντωτική αγωγή που έκανε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας κατά του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη, γιατί μεταξύ άλλων αποκαλούσε τον κ. Πάνο Καμμένο «ακροδεξιό» και «εθνικολαϊκιστή».

Το μυστικό της επικοινωνιακής επιτυχίας των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν είναι ούτε τα ψέματά τους («εμείς δεν είπαμε ποτέ ότι θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ») ούτε η επιθετικότητα των στελεχών προς τους αντιπάλους («πώς τολμάτε να αμφισβητείτε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς;»). Είναι η ασυναρτησία τους.

​​Είναι πολλά τα κρίματα του «παλαιού» –όπως συνηθίζουμε να λέμε– πολιτικού συστήματος και είναι δικαιολογημένη –εν μέρει– η οργή των πολιτών. Λέμε «εν μέρει», διότι πραγματικά ευθύνονται για όλα «αυτοί που μας έφεραν μέχρις εδώ». Και για τα κακά, αλλά και για τα καλά.