Τo «yes, we can» (ναι, μπορούμε) μεταφράζεται στα ιταλικά «si, puo fare». Ο Βελτρόνι δανείζεται το σύνθημα του Ομπάμα. Και κερδίζει συνεχώς πόντους στις δημοσκοπήσεις.

Καταρχήν, να κάνουμε μία διάκριση: άλλο recession (μείωση του ΑΕΠ για δύο συνεχόμενα τρίμηνα) κι άλλο depression (μεγάλης διάρκειας μείωση του ΑΕΠ). «Ύφεση» τις λέμε στα ελληνικά και τις δύο. Η πρώτη, σε αντίθεση με τη δεύτερη, είναι όμως μερικές φορές ευεργετική.

Κάθε τόσο κάποιος αναλυτής σε κάποιο μέρος του κόσμου βγαίνει και λέει ότι ο καπιταλισμός καταρρέει. Εντάξει, δεν το πολυπιστεύουμε, αλλά μας αρέσει να το ακούμε. Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα.

«Κύριος Παλαιστίνη: ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να το κάνει πραγματικότητα»: μόνο ο Εκόνομιστ θα μπορούσε να κάνει τον πρόεδρο Μπους εξώφυλλο με μια τέτοια λεζάντα.

Η Τουρκία απέσπασε ήδη από τους Δημοκρατικούς την απόσυρση του ψηφίσματος για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Ο Ερντογάν θα ζητήσει κι άλλα ανταλλάγματα τον ερχόμενο μήνα από τον Μπους. Κι όλα αυτά, για να μη γίνει μια εισβολή στο Ιράκ που έτσι κι αλλιώς δεν συμφέρει κανέναν.

Ο υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ενοχλημένος. Η υπουργός που είναι αρμόδια για τις Πόλεις δηλώνει προσβεβλημένη. Ο επίσημος διανοούμενος μιλά για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το κακό είναι ότι όλους αυτούς δεν τους ρώτησε κανείς;

Ουφ, πάει κι αυτό, ευτυχώς επήλθε συμβιβασμός, ένας συμβιβασμός είναι πάντα καλό πράγμα, το είπε η Μέρκελ, το είπε κι ο Καραμανλής, το ναυάγιο ακούγεται άσχημα, δεν είναι εύκολο να χαμογελάσεις όταν έρχεσαι από ναυάγιο, το επόμενο ραντεβού θα είναι η Διακυβερνητική, αλλά θα είναι καλοκαίρι, ποιος ασχολείται με την Ευρώπη ντάλα καλοκαίρι;

Οι Δημοκρατικοί ενδέχεται να κερδίσουν τις σημερινές εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου. Αλλά η μάχη για τον διαχωρισμό της θρησκείας και της κουλτούρας από την πολιτική μόλις τώρα αρχίζει. Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη.

Η δυσπιστία και η δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στους ηγέτες τους γενικεύονται και εκδηλώνονται με διάφορες μορφές. Αλλά ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος τιμωρίας δεν είναι, πια, η κάλπη.

Σύμφωνα με τον Γάλλο ιστορικό Πιερ Ροζανβαγιόν, που διδάσκει στο College de France και προΐσταται της Δημοκρατίας των Ιδεών, υπάρχουν δύο σφαίρες και δύο στιγμές στη ζωή των δημοκρατιών.

Το 1973, σε ένα υπουργικό συμβούλιο υπό την Γκόλντα Μέιρ που έμεινε στην ιστορία, κάποιοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για τη σκοπιμότητα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Αλλά τα σχέδια στην έρημο Νεγκέβ είχαν ήδη ξεκινήσει.

«Ακόμη κι αν σφάξουν 100.000 Παλαιστινίους, η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί. Είναι ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι». Μπάσεμ αλ Χούντρι, 35 ετών, ιδιοκτήτης εστιατορίου στην Πόλη της Γάζας.

«H γενικευμένη ποινικοποίηση του παρελθόντος αποτελεί μια μορφή συλλογικής αυτοκτονίας». Πιερ Νορά, συνιδρυτής της οργάνωσης Ελευθερία για την Ιστορία.