* Σχεδόν μετά από κάθε ειδεχθές έγκλημα – πόσο μάλλον όταν το θύμα ήταν συνάδελφός τους – πληροφορούμασταν από τον τύπο ότι η εξιχνίαση του εγκλήματος ήταν «θέμα τιμής» για την αστυνομία. Όποτε διαβάζαμε τη συγκεκριμένη διαρροή από ανώτατο στέλεχος της Αστυνομίας, ξέραμε ότι όλοι θα έπεφταν με τα μούτρα στην υπόθεση και όπως έδειξε η εμπειρία, συνήθως υπήρχαν θεαματικά αποτελέσματα. Το πρόβλημα με αυτήν τη μέθοδο κατηγοριοποίησης των εγκλημάτων, είναι ότι εναπόκειται στην κρίση της αστυνομίας ποια εγκλήματα θίγουν υπερβολικά την τιμή της ΕΛ.ΑΣ. και κατά συνέπεια παίρνουν προτεραιότητα και ποια μένουν λίγο πίσω, ή μένουν ανεξιχνίαστα.

Η σε ζωντανή μετάδοση άσκηση βίας του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σοκάρισε το τηλεοπτικό πανελλήνιο. Δεν είχε γίνει το ίδιο με ενέργειες βαρύτερες όπως τα συνεχή μαχαιρώματα και οι ξυλοδαρμοί αλλοδαπών από τα πεζά η μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου των νεοναζιστών. Και αν δεν είχε μεσολαβήσει το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη, πολύ πιθανόν να ήσαν οι Χρυσαυγίτες στην Παιανία , να ζητούσαν τον ελεύθερο εξοπλισμό των κατοίκων, να υποστήριζαν την αυτοδικία ( το έκανε ο ΛΑΟΣ που έσπευσε να «υιοθετήσει» τον νεαρό που χρησιμοποίησε την καραμπίνα) και να συναντούσε την συμπάθεια των κατοίκων που αγανακτούν από την απουσία του κράτους και της αστυνομίας από την γειτονιά τους.

Με δύο συνθήματα ενισχύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Πρώτον, με τη μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Και δεύτερον, με τη συμπάθεια που προκαλούσε το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Το πρώτο, κάτω από τα ανελέητα κτυπήματα της πραγματικότητας, μετατρέπεται σε μπούμερανγκ, με αποτέλεσμα τη συνεχή αιώρηση ανάμεσα στην αρχική θέση και προτάσεις που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τη θέση της ΔΗΜΑΡ για σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο. ,τι και να λέει ο κ. Τσίπρας περί του αντιθέτου, η αλήθεια είναι με το μέρος του κ. Αλαβάνου: μονομερής καταγγελία της δανειακής σύμβασης συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή.

Αποδείχθηκε λοιπόν ότι για την χώρα και την κεντροαριστερά ακόμα και αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να εφευρεθεί. Όποιοι μετά και το εκλογικό αποτέλεσμα δεν φτάνουν σε αυτό το συμπέρασμα τότε δεν κατάλαβαν τίποτε. Όπως δεν καταλάβαιναν κατά την διάρκεια του εκλογικού αγώνα όταν παρέμεναν με το όπλο παρά πόδα για να στηλιτεύσουν με ύφος κήνσορα υπαρκτές αδυναμίες της ΔΗΜΑΡ και να επιτεθούν με πάθος φαρμακερό κατά του Φώτη Κουβέλη, ενίοτε με χαρακτηρισμούς ανοίκειους. Και η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης έκαναν λάθη στην διάρκεια του εκλογικού αγώνα, αλλά το κύριο είναι ότι στάθηκαν όρθιοι στο τσουνάμι του λαϊκισμού και αυτό πρέπει να τους πιστωθεί.

Όπως έλεγαν οι μετρήσεις το διάστημα που επιτρεπόταν η διενέργεια τους από τον νόμο αλλά και όπως προκύπτει από την εμπειρία όσων ασχολούνται ενεργά με τις εκλογές την τελευταία βδομάδα πολλοί συμπολίτες μας που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει για την ψήφο τους ταλαντεύονται ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Ένας μικρότερος αριθμός ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τα φιλελεύθερα κόμματα (Δράση η Δημοκρατική Συμμαχία) και ένας ακόμα μικρότερος ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν η Δημοκρατική Αριστερά συμπεριελάμβανε στα ψηφοδέλτια της την Μιλένα Αποστολάκη. Η αναφορά είναι τυχαία (θα μπορούσαν να είναι άλλα πρόσωπα αυτής της κατηγορίας) αλλά και χαρακτηριστική ταυτοχρόνως. Και τι δεν θα ακουγόταν. Το «αλλοίωση της φυσιογνωμίας» θα ήταν η πιο μετριοπαθής κριτική. Παρά το γεγονός ότι η Αποστολάκη καταψήφισε την κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και την δανειακή σύμβαση με τα μέτρα είμαι βέβαιος ότι θα προβαλλόταν η ψήφος της στο πρώτο μνημόνιο και ( εύλογα ) η θητεία της στην κυβέρνηση που υλοποίησε αυτήν την γραμμή.

Οι φίλοι της στήλης δεν μπορεί να έχουν παράπονο: Εδώ και μεγάλο διάστημα και σε ανύποπτο χρόνο τούς έχει προϊδεάσει για την άνοδο της εθνικιστικής δεξιάς και της Χρυσής Αυγής, ενώ έχει θεωρήσει αστάθμητο παράγοντα την αντοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν χρειαζόταν σοφία, απλώς γνώση της Ιστορίας από τον μεσοπόλεμο και αίσθηση των αδιεξόδων και της απελπισίας που προκαλεί ο εμφανιζόμενος ως μονόδρομος των μνημονίων.

Το Σαββατοκύριακο οι ηγέτες των κομμάτων του κλυδωνιζόμενου δικομματισμού εγκαινίασαν τον εκλογικό τους αγώνα με επιθέσεις κατά της Αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι οι διαφορές ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς είναι μεγάλες και γνωστές προσπάθησαν να εμφανίσουν την Αριστερά συνολικά ως επικίνδυνη παράταξη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσω ευθύνες της παραδοσιακής Αριστεράς στην πορεία του τόπου μετά την μεταπολίτευση. Αλλά αποτελεί επίδειξη απύθμενου θράσους αυτοί που είχαν την κύρια ευθύνη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, να αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα και να κουνάνε το δάκτυλο.

Όπως ήταν αναμενόμενο μόλις ανέβηκαν τα ποσοστά της Δημοκρατικής Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις άρχισε το πυρ ομαδόν. Με τέτοιο μένος ώστε να σκέφτομαι ότι αν όλοι αυτοί ήσαν όταν έπρεπε κατά το ήμισυ εξ ίσου αυστηροί με τον Κ. Καραμανλή, τον Γ. Παπανδρέου και τους υπουργούς τους θα είχαν βοηθήσει ώστε να μην κινδυνεύουν να πνιγούν χιλιάδες άνθρωποι μέσα στον ορμητικό ποταμό της κρίσης, σύμφωνα με την παραστατική εικόνα του Κώστα Ρεσβάνη (Protagon 21-02-2012 Κουβέλης: Στην όχθη, για να μην βραχούν τα παπούτσια).

Εχθές το μεσημέρι κατέβαινα με το αυτοκίνητο μου προς Πελοπόννησο. Στα διόδια της Ελευσίνας ομάδες από χρυσαυγίτες με ελληνικές σημαίες και λάβαρα της οργάνωσης τους μοίραζαν την εφημερίδα τους δωρεάν. Δεν έχουν πια πρόβλημα να εμφανίζονται ανάμεσα μας. Με τόσο «πατριωτισμό» που τρέχει από τα πατζάκια ορισμένων, ένας παραπάνω τι σημασία έχει; Όταν ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής χαιρετίζει τους χαλυβουργούς της Ελευσίνας και από δίπλα τον χειροκροτεί ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ, γιατί να μην αισθάνεται άνετα;

Αγαπητοί φίλοι του Protagon. Όπως πρώτοι πληροφορηθήκατε από το άρθρο μου «Γυρίζω σπίτι» αποφάσισα να βοηθήσω μαζί με άλλους συντρόφους και φίλους για τις εκλογές – και όχι μόνο-την Δημοκρατική Αριστερά. Την προηγούμενη εβδομάδα σε κοινή συνέντευξη τύπου επισημοποιήθηκε η εξέλιξη αυτή. Επίσης πληροφορηθήκατε από πρώτο χέρι τη απόφαση μου να μην διεκδικήσω στις επικείμενες εκλογές βουλευτική έδρα με την ΔΗΜΑΡ. Ήδη υπάρχει υπερπληθώρα υποψηφίων και η ηγεσία του κόμματος έχει αρκετές σκοτούρες για να της προσθέσω άλλη μία.

Κάποιοι θα έχετε δει το κλασσικό σοβιετικό αντιφασιστικό ντοκιμαντέρ του Ρωσοεβραίου σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομ «ο Αληθινός φασισμός» που γυρίστηκε το 1965 και επανακυκλοφόρησε στις αθηναϊκές αίθουσες πέρυσι τον Μάιο. Ο πρωτότυπος και πιο πιστός στις προθέσεις του δημιουργού τίτλος είναι « ο Καθημερινός Φασισμός» και μέσα από ένα πανέξυπνο όσο και «πονηρό» μοντάζ αναδεικνύει το ψυχολογικό πορτρέτο του ναζισμού, πως δηλαδή αρχικά έγινε ανεκτός και μετά κυριάρχησε στις μάζες των μικροαστών, των φιλήσυχων ανθρώπων της διπλανής πόρτας.