Τον Ντόναλντ Τραμπ θα τον πληρώνει για πολλά χρόνια ο κόσμος. Αντιδημοκρατική χυδαιότητα, πνευματική κενότητα αυτοεπικυρούμενη διά του τραμπουκισμού, εγωπαθής αμοραλισμός, απέχθεια για την επιστήμη και μίσος για τους κάθε λογής αδύναμους υπήρχαν πάντα. Η ταυτόχρονη συνύπαρξη, όμως, όλων αυτών των «αρετών» στο πρόσωπο ενός μεγιστάνα που υψώθηκε στον θώκο του προέδρου των ΗΠΑ, δηλαδή του πλανητάρχη, ήταν ένα θλιβερό ορόσημο. Και λειτούργησε σαν πλανητικό υπόδειγμα για τους ποικίλους ακροδεξιούς. Τον 21ο αιώνα, ο τραμπισμός είναι ίσως η μόνη αξιοσημείωτη προσθήκη στη χορεία των -ισμών.

Τους γείτονές του δεν τους διαλέγει κανείς. Είναι λοιπόν υποχρεωμένος να αναζητά κώδικα επικοινωνίας, ακόμα κι αν νιώθει εγκλωβισμένος στη Βαβέλ. Η Ιστορία, που χρησιμοποιεί σαν μονάδα μέτρησης τον αιώνα ή τη χιλιετία και όχι το έτος, και το εργαλείο-σύμβολο της οποίας, αντίστοιχο της τίμιας ζυγαριάς που θα θέλαμε να κρατάει η Δικαιοσύνη, θα ήταν ένας μύλος που όλα τ’ αλέθει, μας διαβεβαιώνει ότι στα εδάφη της δεν υπάρχουν οχυρά εθνοτεμάχια, με αδιαπέραστα τείχη. Οτι ουδείς τίτλος ιδιοκτησίας είναι πανίσχυρος και αναμφισβήτητος, με εξασφαλισμένη αιωνιότητα.

«Οταν εξελέγην βουλευτής το 2019, δεν φανταζόμουν πως θα πρέπει να αλλάξω κάτι σε σχέση με την επιχείρησή μου. Επέλεξα να συνεχίζω στον δρόμο της ορθόδοξης επιχειρηματικότητας». Τάδε έφη ο νεοδημοκράτης βουλευτής Φθιώτιδας Θέμης Χειμάρας. Προ παραιτήσεως αυτά. Εμείς πάντως ακόμη αδυνατούμε να φανταστούμε ποιο ακριβώς νόημα απέδιδε ο κ. Χειμάρας στον όρο «ορθόδοξη επιχειρηματικότητα». Ενας κακόπιστος θα ισχυριζόταν πως είναι ελαφρώς ανορθόδοξο να συνεχίζεις να νταραβερίζεσαι με το Δημόσιο παρότι βουλευτής. Αλλά οι λαϊκιστές και οι τοξικοί τέτοια συνηθίζουν να λένε.

Το καθιερωμένο οικουμενικά κοινό διάγγελμα, τη στιγμή που αλλάζει ο χρόνος, συντάσσεται στη γλώσσα των πυροτεχνημάτων, που με τη θορυβώδη πολυχρωμία της ενοποιεί τον πλανήτη, αναιρώντας τη μεταβαβελική ποικιλογλωσσία. Για λίγο. Οσο καίγονται τα βεγγαλικά, που σε ορισμένες μεγαλουπόλεις, αγχωμένες από τον τουριστικό ανταγωνισμό, μετριούνται με τους τόνους. Πρόκειται όμως και για μια γλώσσα που ο πρόδηλος συμβολισμός της είναι εξαιρετικά ανεπιθύμητος πλην εγγενώς αθεράπευτος: πεφταστέρια που δεν αφήνουν ίχνη στον ουρανό ή στη γη.

Στην ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για τον βαρύτατο τραυματισμό του δεκαεξάχρονου Κώστα Φραγκούλη από σφαίρα αστυνομικού της μονάδας ΔΙ.ΑΣ. περισσεύουν ψεύδη, διαστρεβλώσεις και θολά σημεία. Αν ο συντάκτης της έδρασε αυτοβούλως, συνεχίζοντας την αυτοαθωωτική αστυνομική παράδοση, ή έγραψε ό,τι έγραψε καθ’ υπαγόρευση του υπουργού ΠΡΟΠΟ κ. Τ. Θεοδωρικάκου, δεν θα το μάθουμε. Είτε ένστολος είναι ο νους που πληκτρολόγησε το δελτίο Τύπου είτε πολιτικός, πιθανόν οδηγήθηκε στην απαλλακτική ανάμειξη ελάχιστων ιχνών αλήθειας με πολλά και ποικίλα ψεύδη επειδή συνυπολόγισε τις εξής δύο παραμέτρους, πέραν της παράδοσης που έχει τον μάγκικο τίτλο «Σιγά τώρα μη δώσουμε λογαριασμό»:

Είμαστε πια στον μήνα του Μουντιάλ. Και του Κατάρ. Οι εθνικές ομάδες περιμένουν να διακοπούν τα πρωταθλήματα για να συγκροτηθούν, οι μεγάλοι χορηγοί ετοιμάζουν τα διαφημιστικά τους, τα πρακτορεία ειδήσεων τις αποστολές τους. Ειδήσεις βέβαια υπάρχουν και τώρα, κι ας μην τιμώνται με τίτλους πηχυαίους. Ιδού:

Ελάχιστα μετά τους εορτασμούς του μιλένιουμ, τον Φεβρουάριο του 2000, η Ευρώπη είδε να σχηματίζεται για πρώτη φορά στη μεταπολεμική της ιστορία κυβέρνηση με τη συμμετοχή ακροδεξιού κόμματος. «Πρωτοπόρος» η Αυστρία, όπου το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα συνασπίστηκε με το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Γεργκ Χάιντερ, θαυμαστή του Τρίτου Ράιχ. Οσο υβριστικές και αν ηχούσαν οι δηλώσεις του ότι τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν απλώς «ποινικά στρατόπεδα» ή ότι το χιτλερικό καθεστώς «είχε σωστή πολιτική στην απασχόληση» (θυμόμαστε, αν όντως θυμόμαστε, την επιγραφή στην είσοδο του Αουσβιτς για την «εργασία που απελευθερώνει), είχε αποσπάσει στις εκλογές το 26,9% των ψήφων.

Και γιατί να προσβάλλουμε τα ζωντανά του Θεού, φτερωτά ή ερπετά; Γιατί να μιλάμε για όρνια, ύαινες και όχεντρες; Ετσι τους όρισε η φύση τους, έτσι ζουν. Δεν φταίνε για τον προγραμματισμό τους ούτε μπορούν να τον ξεπεράσουν. Το μυαλουδάκι τους δεν επαρκεί και η ψυχή τους μόνο να πενθεί για το χαμένο ταίρι τους μπορεί· και για το μωρό τους, που γίνεται βορά άλλου ζωντανού.

Η «γυμνή ζωή» δεν είναι ένας επιπλέον όρος των φιλοσόφων, του Γάλλου Μισέλ Φουκώ πρωτίστως και του Ιταλού Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Δεν είναι κάποιο διανοητικό πλάσμα, χρήσιμο αποκλειστικά στον χώρο της θεωρίας. Η γυμνή ζωή είναι η ανθρώπινη ζωή που η βιοπολιτική, έτσι όπως την ασκούν στυγνές εξουσίες, της αποστερεί οτιδήποτε το ανθρώπινο.

Τον Γιαν Πάλαχ θυμόμαστε όποτε διαβάζουμε ότι κάπου στον κόσμο ένας ακόμη άνθρωπος αυτοπυρπολήθηκε, για να στείλει με το λαμπαδιασμένο σώμα του ένα μήνυμα ασύγκριτης σαφήνειας. Και τον Κώστα Γεωργάκη. Φοιτητές και οι δυο τους, γεννήθηκαν το ίδιο έτος, το 1948, κι έδωσαν τέλος στη ζωή τους με ένα χρόνο διαφορά. Υπέρ ελευθερίας.

Δύσκολα πειθόµαστε ότι σφάλαμε σε κάποια άποψη ή πράξη μας. Ανθρώπινο. Μοιραία, τον εαυτό μας τον βλέπουμε πάντα δίκαιο και πάντα αδικημένο, και σαν κέντρο του μικρόκοσμού μας. Στους πολιτικούς όμως αυτό το «ανθρώπινο» είναι ευεπίφορο σε μια κακοήθη εξαλλαγή που τους πείθει πως είναι κέντρο του σύμπαντος κόσμου αλλά και μικροί θεοί ή έστω πάπες. Οι άμετρες φιλοδοξίες καταντούν παρωπίδες σάρκινες, αξεχώριστες από το πρόσωπό τους. Στενεύουν τον ορίζοντά τους τόσο ώστε στον νυχτερινό τους καθρέφτη, όταν ξαναμετρούν βιαστικά τι είπαν και τι έπραξαν τη μέρα που πέρασε, να βλέπουν ένα τεράστιο θαυμαστικό: «Μπράβο, αστέρι μου! Συνέχισε!».

Αφού η κ. Ελίζαμπεθ Μαίρη Τρας «διαθέτει το σωστό σχέδιο για τη Μεγάλη Βρετανία», έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν οι κάτοικοι της χώρας, που, αφότου διολίσθησε στη μετριοπάθεια και έπαψε να φέρεται σαν να είναι ο πλανήτης όλος, φέρεται σαν να είναι ολόκληρη αυτάρκης ήπειρος. Γιατί να ανησυχούν ενώ επαινείται η νέα πρωθυπουργός τους; Μα επειδή τον έπαινό της έπλεξε ο προκάτοχός της κ. Μπόρις Τζόνσον, πολιτικός σπάνιας ευθυκρισίας, σοφός, φιλαλήθης και επιπλέον φιλέλλην – ή, τέλος πάντων, φίλος των ελληνικών ακρογιαλιών.