Αν αρκούσε η ύπαρξη των νόμων, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Δεν είναι όμως. Υπάρχουν, αυτό όμως δεν οδηγεί απαρέγκλιτα στην αμερόληπτη εφαρμογή τους. Επιπλέον, ο ρυθμός με τον οποίον εξαγγέλλονται «καθάρσεις» σε ποικίλους τομείς ισούται με τον ρυθμό ακύρωσής τους. Και όσο σκληρότερες αποφάσεις ανακοινώνονται τόσο πιο γρήγορα αποδεικνύεται ότι η πρώτη ύλη τους είναι η πλαστελίνη. Οταν η κοινωνική κατακραυγή βρίσκει άλλο στόχο, οι παλιές συνήθειες επανέρχονται σαρκάζοντας. Και, στο περιθώριο πια της δημοσιότητας, επιβάλλουν το «δίκαιό» τους.

Επί εβδομάδες ο πλανήτης βομβαρδίζεται με πληροφορίες, αναλύσεις και σενάρια για επικείμενο πόλεμο στην Ουκρανία, που θα προκύψει λόγω της πιθανολογούμενης εισβολής ρωσικών στρατευμάτων. Γεγονότα και υποθέσεις, ειδήσεις γνήσιες και προβοκατόρικες, ελεγμένα στοιχεία και υστερόβουλες δια-δόσεις μπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, που πνίγει όσες φωνές επιμένουν να αναζητούν τη νηφαλιότητα και τη φιλειρηνική συνεννόηση.

Πολλά θα μπορούσε να πει ο κ. Θεόδωρος Σκυλακάκης για να δικαιολογήσει την ακρίβεια στα καύσιμα. Θα μπορούσε λ.χ. να ισχυριστεί πως είναι παροδική. Το ισχυρίστηκαν άλλωστε προ καιρού κάποιοι κυβερνητικοί θωκοκένταυροι, εννοώντας μάλιστα γενικά την ακρίβεια. Κι έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους όσο και οι συνάδελφοί τους που προφήτεψαν ότι από μέρα σε μέρα καθαρίζουμε με τον κορωνοϊό. Κι οι μέρες έγιναν εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες και το τελευταίο μίλι μαραθώνιος.

Στο υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης, 26 του μηνός Ιανουαρίου, που απέρχεται συναποκομίζοντας και τις μάταιες ευχές μας για καλή ή καλύτερη χρονιά, επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο ο πρωθυπουργός, έπειτα από σιγή ολίγων ημερών (αλλά ποιων ημερών). Και στην εισαγωγική του τοποθέτηση ζήτησε συγγνώμη: «Μία προσωπική και ειλικρινή συγγνώμη από τους συμπολίτες μας οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν επί πολλές ώρες, μένοντας εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό».

Με τις πυρκαγιές, κυβερνητικοί και φίλα προσκείμενοι δημοσιολόγοι, που ονειρεύονται να γίνουν πολιτικοί, ύψωναν επιτιμητικά το φρύδι της αλαζονείας και μάς κατσάδιαζαν, λέγοντας ότι «θέλει ο καθένας μας ένα πυροσβεστικό στην πόρτα του». Τώρα, με τη χιονοθύελλα, υψώνουν επιτιμητικά το δάχτυλο της οίησής τους και πάλι μάς κατσαδιάζουν. Λέγοντας ότι «θέλει ο καθένας μας ένα εκχιονιστικό στην πόρτα του».

Στον τρίτο χρόνο της πανδημίας πια, βρισκόμαστε στον αστερισμό μιας μετάλλαξης που το όνομά της, «Ομικρον», ενδέχεται να λειτουργεί παραμυθητικά, δηλαδή παραπλανητικά. Στην ακοή των Ελλήνων και όσων ξένων διακρίνουν το νόημα μέσα στον ήχο, το «μικρό» ακούγεται καθησυχαστικό, ήπιο: «Περάσαμε τη μεγάλη μπόρα και τώρα αντιμετωπίζουμε το ασθενές υπόλοιπο».

Να μειωθούν οι θάνατοι. Να μηδενιστούν. Αυτό θέλουμε όλοι. Να λιγοστέψουν όσο ταχύτερα γίνεται τα κρούσματα και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικές θεραπείας. Μέχρι στιγμής, όμως, η πραγματικότητα αρνείται να υποταχθεί στις επιθυμίες μας και στις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών παραγόντων πως έχουμε ήδη περάσει σε φάση αποκλιμάκωσης.

Μολονότι θρυλείται ότι ζούμε στην εποχή του Ορθού Λόγου, κάθε φορά που αποκαλύπτεται η ανεπάρκειά μας μπροστά σε φυσικά συμβάντα που ξεπερνούν έστω και λίγο το αναμενόμενο και το προσδοκώμενο, σπεύδουμε στην αποθήκη με τα ξεθυμασμένα κλισέ και αρπαζόμαστε από τη στερεοτυπική ανθρωπομορφική δεισιδαιμονία: «η μανία της φύσης», «η εκδίκηση της φύσης» και τα συναφή.

Θα το έχουν παρατηρήσει, εικάζω, και όσοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού πιστεύουν πως η συμβουλή διαφέρει από τη δοξολογία. Και ίσως οι πιο τολμηροί να του το είπαν, έστω υπαινικτικά: Ο κ. Κ. Μητσοτάκης δεν αριστεύει στις εκτός κειμένου στιγμές του στη Βουλή ούτε στις αυθόρμητες στιγμές «επαφής με τον απλό λαό».

Δεν φτάνει που είναι αιρετικός ο Πάπας, όπως και κάθε Πάπας άλλωστε, και κάθε μη Ορθόδοξος. Είναι και λαϊκιστής. Τα περί της αιρετικής παποσύνης τα ξέρουμε από παλιά, στις μέρες μας πάντως ακούγονται μόνο από τους πλέον φονταμενταλιστές της Ορθοδοξίας.

Η καταβαράθρωση της τουρκικής οικονομίας δεν είναι καλό νέο για την Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια και «νέο» με όλη τη σημασία της λέξης. Οι αυτοσχεδιασμοί του δεσπότη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τα επιτόκια δεν άρχισαν μόλις χθες. Πάνε χρόνια που, εκτός από το πεδίο της πολιτικής (εσωτερικής και διεθνούς), της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εφαρμόζει και στην οικονομία το δόγμα «αποφασίζω, διατάσσω και λογαριασμό δεν δίνω». Το συνηθίζουν οι απολυτόφρονες.

Παρά τον κάθε χρόνο και πιο βιαστικό εορταστικό διάκοσμο στους δρόμους και στις πλατείες (λίγο ακόμα και θα επιστρατεύεται «συμβολικά» στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου)· παρά τα φώτα και τους αγιοβασίληδες σε λιγοστά μέχρι τώρα μπαλκόνια· και παρά την πληθώρα των διαφημίσεων με χριστουγεννιάτικα δέντρα και κάλαντα, η επιχείρηση «Σώστε τα Χριστούγεννα», στην οποία συστρατεύονται πολιτικοί και επιστήμονες, διεθνώς, είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι προβλέπουν τα καθησυχαστικά σενάρια στα φιλμ με ανάλογο θέμα.