Ποιος θυμάται την 3η του Σεπτέμβρη; Σε αυτό το ρητορικό ερώτημα η απάντηση μοιάζει εκ πρώτης όψεως απλή: πολλοί τη θυμούνται, και πρώτη από όλους η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Διοργάνωσε μάλιστα και σχετική αναμνηστική εκδήλωση στην Αθήνα, ενώ στελέχη του κόμματος περιοδεύουν, με αυτή την ευκαιρία, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Η σημερινή κακοδαιμονία της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς στην Ευρώπη, του ΠΑΣΟΚ περιλαμβανομένου, εντοπίζεται από πολλούς αναλυτές σε ένα πλέγμα παραγόντων: από την «προδοσία» των αρχών της μέχρι την αποκοινωνιολογικοποίησή της, από την είσοδό της στο φιλελεύθερο κατεστημένο των μονόδρομων μέχρι τον καλπάζοντα ατομικισμό.
Η συνεχιζόμενη αντιπαράθεση μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ για το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο που φέρνει σε σύγκρουση δύο από τις συνιστώσες της Αριστεράς, την κεντροαριστερά με ένα τμήμα της άλλης Αριστεράς. Ανάλογα συμβαίνουν και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Επανάκαμψη του δικομματισμού; Ορισμένες δημοσκοπήσεις αυτό ισχυρίζονται. Μπορούμε να τις πιστέψουμε, όπως άλλωστε κάναμε και με όλες τις άλλες πριν από αυτές. Να τις πιστέψουμε, με την έννοια ότι κυρίως καταγράφουν τις τάσεις της συγκυρίας. Και απ’ ό,τι φαίνεται, η τάση δημοσκοπικής συρρίκνωσης του δικομματισμού μάλλον έχει ανακοπεί.
Εν μέσω δημοσκοπικής καταιγίδας που αμφισβητεί την κεντρικότητα του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική σκηνή, αλλά και σεναρίων σοσιαλ-φιλελεύθερης ανασυγκρότησης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, το συνέδριο του κόμματος θα μπορούσε να συνιστά μείζονα ευκαιρία. Ευκαιρία για την ανακοπή της ραγδαίας κοινωνικής του απονομιμοποίησης και ταυτόχρονα αναστοχασμού της φυσιογνωμίας του, του ρόλου του, των λειτουργιών του.
Πέντε είναι νομίζω τα βασικά και αλληλοενισχυόμενα χαρακτηριστικά μιας βολονταριστικής κίνησης υπέρβασης, από την πλευρά του Συνασπισμού/ΣΥΡΙΖΑ, του δικομματικού συστήματος, το οποίο θεωρείται ανίκανο να ενσωματώσει αιτήματα που του απευθύνει ένα απορριπτικό περιβάλλον.
Χωρίς καμία αξιολογική κρίση μπορούμε να καταγράψουμε τα ακόλουθα.
Δύο και πλέον μήνες μετά την εκλογή της 11ης Νοεμβρίου, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να επιστρέφει στον εαυτό του, στην κρίση του. Ενα από τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν είναι γιατί αυτή η νίκη του Γ. Παπανδρέου δεν κατόρθωσε μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, να κοινωνικοποιηθεί και να πολιτικοποιηθεί, να πιστώσει τον (νέο) πρόεδρο του κόμματος με νέα και ισχυρή νομιμοποίηση.
Η διακηρυγμένη θέση της συντριπτικής πλειοψηφίας όλων όσοι υποστήριξαν θερμά το νόμο για την αξιολόγηση και το νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ θα μπορούσε να συνοψιστεί στο ακόλουθο σημείο: ότι είναι πλέον καιρός και τα ελληνικά πανεπιστήμια να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό, να απεξαρτηθούν από τη βολή που παρέχουν παρωχημένες δεσμεύσεις
Πράγματι, η σημερινή κρίση που διέρχεται το ΠΑΣΟΚ μπορεί ώς ένα σημείο να ενταχθεί στη συνολικότερη δοκιμασία που περνά ένα μεγάλο μέρος της σοσιαλδημοκρατίας. Το βασικότερο κοινωνιολογικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης έγκειται στη δυσκολία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων να εναρμονίσουν και να εκφράσουν αξιόπιστα τα λαϊκά συμφέροντα από κοινού με αυτά των μεσαίων στρωμάτων.
Η συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο (6-7/10/2007) έδωσε για πρώτη φορά τη δυνατότητα, μετά τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου και την ανακίνηση του θέματος ηγεσίας, να κατατεθούν κάποιες πρώτες θέσεις των υποψηφίων.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της προηγούμενης Κυριακής επιβεβαίωσε με δραματικό τρόπο σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ την καθοδική πορεία του κόμματος τα τελευταία χρόνια. Αν αξίζει να σταθούμε για λίγο στους βασικότερους λόγους αυτής της εκλογικής ήττας, είναι και γιατί στο ΠΑΣΟΚ δοκιμάσθηκε και απέτυχε μία πολύ συγκεκριμένη "πολιτική" στρατηγική που διαφημίσθηκε από τον Γ. Παπανδρέου ως η πλέον σύγχρονη...
Το αποτέλεσμα του β γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, αναμέτρηση που τόσο απασχόλησε και την Ελλάδα, ήταν για τους περισσότερους αναμενόμενο. Καμία έκπληξη της τελευταίας στιγμής: νίκησε εκείνος ο οποίος όλοι, ή σχεδόν, πίστευαν ότι θα είναι ο νικητής, ο Νικολά Σαρκοζύ.
