Καιρός ήταν να έχουμε και εμείς έναν πολύ νέο «Ιnstagram υποψήφιο» να ζητάει την ψήφο μας. Συμβαίνει παντού και είναι σημάδι της εποχής μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν, σε όποιον ξέρει να τα χειρίζεται ή έχει αρκετά χρήματα για να πληρώσει τους ειδικούς, τη δυνατότητα της άμεσης επικοινωνίας με τους πολίτες. Είναι εκπληκτικό αυτό που συνέβη με την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Αλλοι, με βαριά ονόματα και μακρά ανάμειξη στην πολιτική, πασχίζουν να συγκεντρώσουν τα φώτα της δημοσιότητας και δεν τα καταφέρνουν. Ο κ. Κασσελάκης κατάφερε μέσα σε λίγες ημέρες να γίνει θέμα συζήτησης στα ελληνικά καφενεία και σαλόνια.

Το ποιος είναι ο στόχος της Δύσης στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι καθόλου σαφές. Ισως γιατί υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν επιδείξει μαξιμαλιστική ασάφεια, που αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνειών. Ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε κάνει λόγο για την ανατροπή του Πούτιν ως στόχο, αν και αργότερα τον «άδειασαν» άλλοι αξιωματούχοι. Ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ δήλωσε μετά το ταξίδι στο Κίεβο ότι σκοπός είναι η στρατηγική αποδυνάμωση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.

Με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός ή γραφικός (διαλέγετε και παίρνετε), μου φαίνεται αυτονόητο ότι το τελευταίο πράγμα που θα αντέξουμε ως κοινωνία είναι να διχαστούμε πάλι. Εύκολο είναι. Το έχουμε ριζωμένο στο DNA μας και μάλιστα μας αρέσει να διχαζόμαστε ακριβώς τη στιγμή που δεν πρέπει.

Μπορούμε άραγε να γίνουμε μια κανονική χώρα; Στα χαρτιά αυτό μοιάζει εφικτό. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το 2019. Το Grexit έχει μπει προσώρας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι Ευρωπαίοι δεν μας θέλουν στο ραντάρ τους και βιάζονται να μας προβιβάσουν, έστω και αν δεν είμαστε εντελώς εντάξει στις υποχρεώσεις μας.

Α​​υτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση. Οποιος έχει διαβάσει Ιστορία μπορεί να ακούσει τη βοή τεκτονικών αλλαγών και μετακινήσεων που έρχονται.

Α​​ν ήμασταν μία κανονική χώρα ο Κώστας Καραμανλής θα είχε κυβερνήσει έως τον Σεπτέμβριο του 2011 και όποιος εκλεγόταν τότε θα κυβερνούσε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015. Ακούγεται περίεργο στα αυτιά μας, γιατί συνηθίσαμε στην αβεβαιότητα και την ανωμαλία.

Θ​​έλω σήμερα να πω δυο λόγια στον κόσμο που ψήφισε «Ναι» την περασμένη Κυριακή. Δεν ήταν μία εύκολη απόφαση. Το κτήνος του ακραίου λαϊκισμού βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει. Ονομάτισε δωσίλογο όποιον διαφωνούσε με την καθεστωτική άποψη, καθύβρισε όποιον τολμούσε να αναρτήσει οτιδήποτε δεν «άρεσε» στα social media

Pacta sunt servanda, οι συμφωνίες πρέπει να τηρηθούν. Τη λατινική αυτή ρήση έχει ακούσει στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες όποιος Ελληνας πρωθυπουργός επιχείρησε να ανοίξει συζήτηση για κούρεμα του χρέους και επαναδιαπραγμάτευση των ήδη συμφωνηθέντων με την τρόικα.

Η ελληνική κοινωνία έχει υποφέρει πολύ. Δεν της αξίζει να υποφέρει άλλο, γιατί οι αντοχές τελειώνουν. Ενας απίστευτος συνδυασμός πείσματος, ανεπάρκειας και ανευθυνότητας απειλεί και πάλι τη χώρα. Το πείσμα είναι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών και των ομοϊδεατών του, οι οποίοι θέλουν την Ελλάδα «ειδική περίπτωση» και επιδεικνύουν απέναντί της πολύ λιγότερη ανοχή από ό,τι σε άλλες χώρες, που έχουν πολύ μικρότερη πρόοδο σε κρίσιμους τομείς.

Περάσαμε πάλι δίπλα από το χείλος του γκρεμού και τη... γλυτώσαμε. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσουμε τη συζήτηση για το ποιος φταίει σε τι. Ο κ. Κουβέλης προφανώς φοβήθηκε εν όψει της μελλοντικής υλοποίησης των όσων είχε και ο ίδιος συμφωνήσει.

Με ενοχλεί πάρα πολύ, εδώ και χρόνια, η ευκολία με την οποία ορισμένοι χρησιμοποιούν βαριές κουβέντες όταν μιλούν για τα λεγόμενα εθνικά θέματα. Ειδικότερα, μου προκαλεί μεγάλη απέχθεια η χρήση του όρου «προδότης», «προδοσία» κ.λπ. Την βλέπουμε και πάλι στις μέρες μας, σε μια περίοδο, μάλιστα, που πληθαίνουν οι θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η Τουρκία, και μαζί της και ο Ταγίπ Ερντογάν, έχουν αλλάξει παρά πολύ τα τελευταία χρόνια. Κατ’ αρχήν νιώθει κανείς έντονα μια αίσθηση αυτοπεποίθησης, που δεν συναντούσε παρά μόνο την εποχή Οζάλ. Τούρκοι επιχειρηματίες που ανοίγονται στη Ρωσία, την Κίνα, και βεβαίως τα Βαλκάνια, μιλούν σαν να εκπροσωπούν μια μεγάλη αναδυόμενη δύναμη.