“Ό,τι όμως κι αν πουν, ό,τι κι αν κάνουν, όση επικοινωνιακή στάχτη κι αν ρίξουν, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Είναι κυβέρνηση σε πολιτική και ηθική αποδρομή. Όπως θα φανεί από τις κάλπες όποτε κι αν στηθούν”, παρατήρησε, μεταξύ άλλων, η Ρένα Δούρου, μέλος Εκτελεστικού Γραφείου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μιλώντας στην Κυριακάτικη Kontra news και τον δημοσιογράφο Χρήστο Κυμπιτζή. “Εμείς στεκόμαστε στο πλευρό όλων όσοι αντιστέκονται. Και διεκδικούν αξιοπρεπή ζωή.

Βεβαίως υπάρχει πρόβληµα πληθωρισµού και στην Αµερική και στην Ευρώπη, βεβαίως η μετά από 10ετίες επανεμφάνισή του είναι παγκόσμιο φαινόμενο, καμία χώρα, καμία οικονομία, κανένας δεν μένει στο απυρόβλητο.

Αλλά, πρώτον, ο πληθωρισμός δεν είναι ένα ουδέτερο φαινόμενο: Εφόσον αντέχει η κατανάλωση, οι εταιρείες περνούν το αυξημένο κόστος στους πελάτες τους.

Εδώ και πάνω από έναν χρόνο, η συντριπτική πλειοψηφία νοικοκυριών και επιχειρήσεων βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα εκρηκτικό μείγμα αυξήσεων σε λογαριασμούς και τιμές και παράλληλα ραγδαίας μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος. Η επιδείνωση των κοινωνικών δεικτών που καταγράφονται στα επίσημα στοιχεία που κάθε τόσο δημοσιοποιούνται είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Ο κίνδυνος της φτώχειας και οι ανισότητες αυξάνονται, τα ασθενέστερα νοικοκυριά διαθέτουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός τους για τις καθημερινές ανάγκες, όλο και περισσότεροι μειώνουν την κατανάλωση ακόμη και βασικών ειδών διατροφής.

Ύστερα από οκτώ μήνες αιματοχυσίας στην Ουκρανία, με την απειλή μιας πυρηνικής σύγκρουσης να πλησιάζει, και με τις συνέπειες του πολέμου να απειλούν τις οικονομίες και τις δημοκρατίες μας, ακούγονται τελευταία πιο δυνατά φωνές που θέτουν το ερώτημα πώς και πότε θα λήξει αυτός ο πόλεμος, που η κλιμάκωσή του εγκυμονεί πλέον υπαρξιακούς κινδύνους για όλους.

«Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να τον διέγραψε και ως συνήθως να κάνει τον ανήξερο, αλλά επί δύο χρόνια ανεχόταν και επικροτούσε τα έργα και τις ημέρες Πάτση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν έτοιμος να φέρει και τροπολογία για να διευκολύνει τα “κοράκια”, τους πάσης φύσεως “Πάτσηδες” να πλουτίζουν από τα βάρη των ανθρώπων…»

Μία φορά και ένα καιρό υπήρχε η Μεγάλη Βρετανία. Αποικιοκρατική δύναμη όπου τον 190 αιώνα «δεν έδυε ο ήλιος». Σταδιακά είχε κυριαρχήσει απόλυτα απέναντι στις άλλες αποικιοκρατικές δυνάμεις του 17ου και 18ου αιώνα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Γαλλία). Την περίοδο του «επίσημου ιμπεριαλισμού», 1880-1910, νέες βιομηχανικές δυνάμεις διεκδίκησαν μέρος της ισχύς της Βρετανίας. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, το Βέλγιο. Το διακύβευμα ήταν ο διαμελισμός της Αφρικής, οι υπό διάλυση αυτοκρατορίες, η Οθωμανική και η Αυστρο-Ουγγρική και οι ευρύτερες αναδιατάξεις στην Κεντρική και Ανατολική Ασία, μαζί και την Κίνα.

Συμπληρώθηκαν οκτώ μήνες από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και είναι σαφές σε όλους πλέον ότι ο Πούτιν απέτυχε παταγωδώς στους στόχους του. Αυτό όμως δεν έκανε τον κόσμο πιο ασφαλή. Μέχρι τώρα, η μια εσφαλμένη εκτίμηση από την πλευρά της Μόσχας διαδέχεται την άλλη με αποτέλεσμα να σωρεύονται λάθη που απομακρύνουν ακόμη περισσότερο την ειρήνη.

«Ο Μητσοτάκης είναι ο μεγαλύτερος σοσιαλιστής που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια» αποφάνθηκε πριν λίγες ημέρες ο βουλευτής της ΝΔ κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου. Το επιχείρημά του; Ότι οι επιδοτήσεις στην ενέργεια είναι μορφή αναδιανομής πλούτου. Λίγο νωρίτερα, ο βουλευτής της ΝΔ κ. Κώστας Κυρανάκης είχε δηλώσει ότι η κυβέρνηση δεν μειώνει τον ΦΠΑ στα μακαρόνια γιατί οι πλούσιοι καταναλώνουν περισσότερα.

Αυτό που συνέβη το προπερασμένο Σάββατο στην Κρήτη έμοιαζε κάτι που συμβαίνει μία φορά κάθε 500 χρόνια: Ανοιξαν οι ουρανοί και σε 10 λεπτά έπεσε όσο νερό πέφτει σε 3-4 χρόνια. Φαινόμενο όχι σύνηθες, αλλά ούτε τελείως απροσδόκητο: Οι παράκτιες πλημμύρες πυκνώνουν σε όλη την Ευρώπη, οι ζημιές που αφήνουν πίσω θα είναι 30 φορές μεγαλύτερες την επόμενη 30ετία, η Ελλάδα έχει ήδη μεγάλη (και πικρή) εμπειρία.

Η ισχνή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς αντικατοπτρίζει δύο βασικά ελλείμματά του. Πρώτον, του χάσματος μεταξύ εκλογικής και κοινωνικής αντιστοίχισης και τη μη ενσωμάτωση της θεσμικής αυτοδιοικητικής κουλτούρας της ανανεωτικής Αριστεράς, παρά τα φιλότιμα, αλλά όχι τολμηρά και λόγω των μνημονιακών συνθηκών, βήματα που έγιναν στον «Κλεισθένη» και επιχειρησιακά στον «Φιλόδημο». Δεν είναι τυχαίο ότι στη συζήτηση για τον «Κλεισθένη» κυριάρχησε μονομερώς ο εκλογικός νόμος και για την αποτίμηση του δυσμενούς εκλογικού αποτελέσματος ο τρόπος καθόδου.

Η αποκάλυψη της εκτόξευσης βαλλιστικού πυραύλου από την Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα επαναφέρει το κρίσιμο δίλημμα, τι θέλουμε να κάνουμε με την γειτονική χώρα. Έχουμε στρατηγική διεξόδου και απεμπλοκής; Ή προκρίνουμε την διαιώνιση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με οποιεσδήποτε συνέπειες μπορεί να έχει αυτή;

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι καθημερινά πρώτη είδηση στην τηλεοπτική τουλάχιστον ειδησεογραφία. Η είδηση έχει στη χώρα μας τη μορφή απειλής της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και οι Ελληνες πολίτες παρακολουθούν στρατιωτικούς, αναλυτές επί των εθνικών λεγόμενων θεμάτων, καθηγητές διπλωματικής ιστορίας και πολιτικούς να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την ακεραιότητα των νησιών.