Με αφορμή τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις στην Γερμανία ξεκίνησε η συζήτηση και για την διαχείριση του ελληνικού χρέους, συζήτηση όμως που διεξάγεται στα ευρωπαϊκά και γερμανικά «σαλόνια», καθώς η ελληνική πλευρά φαίνεται να μην συμμετέχει ουσιαστικά αναμένοντας την ετυμηγορία των δανειστών για το αν και με τι όρους θα δοθεί νέα βοήθεια στην Ελλάδα.

Kαι ενώ ο αγώνας είναι αμφίρροπος, ο διαιτητής σφυρίζει την «εσχάτη των ποινών». Oι οπαδοί στις κερκίδες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τον «εκτελεστή». Aπό το εύστοχο χτύπημα κρίνεται το left dream. O αλυτρωτισμός του πρωταθλητισμού για μια ομάδα που, παρά τη σπουδαία αγωνιστική της παρουσία, ποτέ δεν κατάκτησε το τρόπαιο της εξουσίας.

Η πρόσφατη προσπάθεια αποκατάστασης του λαϊκισμού εκ μέρους μερικών διανοούμενων της αριστεράς έχει ενδιαφέρον, και δεν στερείται κάποιας αξίας (π.χ. ως πολεμική κατά του ελιτισμού). Το δυστύχημα είναι ότι ως απόπειρα ιδεολογικής κάλυψης της αντιπολιτευτικής ρητορικής του «αντιμνημονιακού» στρατοπέδου στην Ελλάδα της κρίσης, και μάλιστα με αριστερή επιχειρηματολογία, είναι εντελώς εσφαλμένη, αν και απολύτως αναμενόμενη.

Έχει από καιρό στηθεί το σκηνικό της πολιτικής εκμετάλλευσης κάθε στοιχείου ανάσχεσης της ύφεσης της οικονομίας και παράλληλα η κομματικοποίηση της αισιοδοξίας. Αν πιστεύεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα είσαι με την τρόικα και τον κυβερνητικό συνασπισμό.

Η χώρα ζει μέσα στο φόβο που πηγάζει από την κρίση και την αμφιβολία για το αν η καταστροφή μπορεί να γίνει δημιουργική. Για πάρα πολλούς η ανεργία έχει γίνει ο κανόνας και η κοινωνία έχει πειστεί ότι οι νέοι δεν μπορεί να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους.

Φθάνουμε λοιπόν στο τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Ισως. Η διαδικασία που διαμόρφωσε τη μεταπολεμική Ευρώπη φαίνεται ότι για αρκετές χώρες-μέλη πρέπει να τερματισθεί, ενώ για άλλες ίσως αναστραφεί. Το επίπεδο της ενοποίησης/ολοκλήρωσης, δηλαδή, πρέπει να συρρικνωθεί με την επιστροφή εξουσιών από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) πίσω στα κράτη-μέλη.

Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στον φιλόξενο αυτό χώρο της ΔΕΘ, το Σεπτέμβριο του 2011, σας είχα μιλήσει για την τιτάνια προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει η χώρα μας για την αποφυγή της πτώχευσης, της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.

Σήμερα, δυο χρόνια μετά, ο λόγος μου θα είναι διαφορετικός. Έχουν εν τω μεταξύ λάβει χώρα τεράστιες αλλαγές στην πορεία του τόπου και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό.

Η αγροτική ανάπτυξη και, κυρίως, η αειφόρος αγροτική ανάπτυξη που επιδιώκουμε δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη δική σας συμβολή. Το μέλλον και η προοπτική της αγροτικής μας οικονομίας πρέπει να στηρίζεται στην αύξηση και ποιοτική αναβάθμιση της παραγωγής, στην παραγωγή επώνυμων και πιστοποιημένων αγροτικών προϊόντων, στην προώθηση του συνόλου των ελληνικών διατροφικών προϊόντων στην εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά μέσω της προβολής του μεσογειακού μοντέλου διατροφής και με μεθόδους παραγωγής φιλικές στο περιβάλλον.

Πίστευα και πιστεύω ότι βασικές αρχές για την επιτυχία μίας μεταρρύθμισης στο χώρο της εκπαίδευσης, πέραν του οράματος, της γνώσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, του επεξεργασμένου σχεδίου και της πολιτικής βούλησης είναι, επίσης, η σύμπραξη της ίδιας της εκπαιδευτικής κοινότητας στην υλοποίηση εγχειρήματος, η κοινωνική και πολιτική συνεννόηση ως προς τους στόχους του, καθώς και η διαμόρφωση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος εκπαίδευσης για το μαθητή και τον καθηγητή.

Δεν θέλω να υπερασπιστώ το αυτονόητο αλλά δυστυχώς φθάσαμε στο σημείο να χρειάζεται. Το αυτονόητο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η θρησκεία του καθένα, το τι και πού πιστεύει καθώς και αν πιστεύει ή όχι είναι προσωπική του υπόθεση και ότι αυτή είναι μία από τις θεμέλιες αξίες της σύγχρονης Ευρώπης. Είναι ακόμα ότι το σχολείο αυτής της Ευρώπης είναι ουδετερόθρησκο. Δεν κάνει θρησκευτική προπαγάνδα. Η θρησκευτική εκπαίδευση όπου υπάρχει δεν είναι σε καμία περίπτωση κατήχηση αλλά στοχεύει στη γνωριμία των παιδιών με τις θρησκείες. Είναι άσκηση αποδοχής της θρησκευτικής ετερότητας και όχι επιβεβαίωση της θρησκευτικής υπεροχής κάποιας θρησκείας απέναντι στις άλλες. Αυτονόητο είναι τέλος ότι το είδος της θρησκευτικής εκπαίδευσης σε μια χώρα είναι ζήτημα της πολιτείας και όχι της εκκλησίας.

Όταν ξεκίνησε – προ ετών – η συζήτηση, την είπαμε Κεντροαριστερά. Μετά τον κάναμε Χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και τώρα μιλάμε για Τρίτο Πόλο. Όμως, κατ΄ουσίαν, περιγράφουμε τον χώρο εκείνο που σήμερα εκφράζουν όσοι αναφέρονται στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, την πολιτική οικολογία, τον Δημοκρατικό μεταρρυθισμό, τα νέα κοινωνικά κινήματα, αλλά και την Σοσιαλδημοκρατία που αναζητά δρόμους υπέρβασης μιας πολιτικής που κατέστη… καθεστώς!

Η προσπάθεια για αυτοδυναμία οδηγεί τους διεκδικητές της σε μια καρικατούρα δικομματισμού και σε μία τεχνητή και κενή πόλωση. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από τέτοιες συμπεριφορές αλλά από προωθητικές λύσεις.
Εμείς δεν θα γίνουμε παρακολουθητική δύναμη σε λογικές που θέλουν να επιβάλλουν ένα μονοκομματικό πρόγραμμα με το οποίο είμαστε αντίθετοι. Ο πολιτικός πόλος που προωθούμε, φιλοδοξούμε να γίνει μια ελκυστική πρόταση εξουσίας η οποία θα καθορίσει τη νέα πορεία της χώρας. Αυτός ο πόλος θα αξιοποιήσει τη δύναμη που θα αποκτήσει για να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητα της χώρας, ανατρέποντας τις διλημματικές επιλογές του νέου διπολισμού.