Μια φορά κι έναν καιρό τα πράγματα ήταν και ιδεολογικώς καλά τακτοποιημένα στην Ελλάδα. Η Αριστερά είχε κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο και οι απόψεις της είχαν γίνει κοινός τόπος. Το κράτος ήταν στο επίκεντρο της σκέψης όλων κι όλοι -αριστεροί και δεξιοί- προσέβλεπαν σ’ αυτό διά πάσαν νόσον.

Προφανώς η ελληνική οικονομική κρίση έχει τις δικές της ιδιομορφίες. Όλες εκείνες που σχετίζονται με το πελατειακό κράτος και την υποτίμηση της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όμως ο κοινός παρονομαστής της κρίσης σε όλη την Eυρώπη είναι η αποδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού μοντέλου του καπιταλισμού. Δηλαδή όλη εκείνη η νέα οικονομική πραγματικότητα που συνδέθηκε με το πλαστικό χρήμα, τους άυλους τίτλους, τη γρήγορη κίνηση των κεφαλαίων.

Η κρίση του Κυπριακού το ’74 αποτέλειωσε τη χούντα και εγκαθίδρυσε την Δημοκρατία στη χώρα μας. Για 38 χρόνια το πολιτικό σκηνικό οικοδομήθηκε πάνω σε ένα δικομματικό πλαίσιο που υποστηρίχτηκε από ένα πελατειακό σύστημα και από ένα σύστημα διαπλοκής. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως της αριστεράς δεν μπόρεσαν να σπάσουν αυτό το μπλόκ του δικομματισμού παραμένοντας σταθερά στο περιθώριο και με μόνη δυνατότητα να καταθέτουν ανέξοδες κριτικές που δεν συγκινούσαν την μεγάλη πλειοψηφία.

Οι εικόνες, τόσο της Αθήνας, όπου η στρατιωτική παρέλαση έγινε χάρη στα ΜΑΤ, όσο και του Ηρακλείου, όπου η στρατιωτική παρέλαση ακυρώθηκε λόγω μερικών δεκάδων «αγανακτισμένων», μας είναι εξίσου απωθητικές. Αμφότερες προσβάλουν τη σημερινή ημέρα τιμής και μνήμης. Δεν θέλουμε ούτε την καγκελόφρακτη δημοκρατία, ούτε το «μπάχαλο» που εξ’αντικειμένου υπονομεύει τη δημοκρατία.

Αυτή η συζήτηση για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, και για τα πιθανά έκτροπα που θα συμβούν, έχει χάσει το πιο σημαντικό ζήτημα. Ότι δηλαδή, αν θέλουν κάποιοι που παριστάνουν τους προοδευτικούς, να πουν κάτι σοβαρό με αφορμή αυτό το θεσμό σε καμμιά περίπτωση το βασικό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι οι εκδηλώσεις οργής των «αγανακτισμένων» που διαλύουν τις παρελάσεις αλλά η θεμελιακή θέση για να σταματήσουν οι ίδιες οι παρελάσεις. Πρόκειται για ένα κατάλοιπο του παρελθόντος με τη μετατροπή των μαθητών από σπουδαστές της ιστορίας σε υποκείμενα μιλιταριστικών ασκήσεων.

«Δεν είναι ο φασισμός όπως πιστεύεται ένα καθαρό αντιδραστικό κίνημα αλλά ένα αμάλγαμα από αντάρτικα συναισθήματα και αντιδραστικές κοινωνικές ιδέες » Βίλχεμ Ράιχ Έχουν περάσει 30 χρόνια από την έκθεση για το νεοναζιστικό φαινόμενο στην Ευρώπη του καθηγητή και ευρωβουλευτή Δημήτρη Ευρυγένη που του είχε ανατεθεί από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Το μέχρι τότε περιθωριακό φαινόμενο που περιορίζονταν σε μικρούς θύλακες κυρίως στην Γερμανία και στην Ιταλία αποκτά σταδιακά μαζικές διαστάσεις μετά τη χρεοκοπία των χωρών του ανύπαρκτου σοσιαλισμού

Η οικονομική και η κοινωνική ζωή του πλανήτη καταγράφεται από μηχανισμούς τεχνητής νοημοσύνης και ελέγχεται από την βούληση μεγάλων συμφερόντων. Αυτή η ηγεμονία ασκεί τον έλεγχο στις υλικές και άυλες αξίες της παγκοσμιοποιημένης λειτουργίας των κοινωνιών και στηρίζει τα συμφέροντά της. Συντονίζει και καθοδηγεί δράσεις που ελέγχουν την οικονομία, την εκπαίδευση, την επικοινωνία, την τεχνολογία και την τεχνογνωσία. Κυβερνά με την επιβολή νέων κανόνων ανατρέποντας τις ισορροπίες προς όφελος της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας.

Η ΝΔ καταλαμβάνει την πρώτη θέση με 25%, η ΔΗΜΑΡ τη δεύτερη με 15,5%, την τρίτη ο ΣΥΡΙΖΑ με 12%, ακολουθεί το ΚΚΕ με 11,5%, πέμπτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ με 11%, 6,5% παίρνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, 4% ο ΛΑΟΣ, 3,5% οι Οικολόγοι, 3% η Χρυσή Αυγή, 2% η ΔΗΣΥ, 1% το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 5% παίρνουν τα λοιπά κόμματα.

Αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό και συνθήκες που καθιστούν δυσχερέστερη την επίτευξη αυτοδυναμίας προκαλούν η υπερψήφιση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, όπως αναδεικνύεται από το Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue.
Η Ν.Δ. διατηρεί αδιαμφισβήτητη πρωτοπορία, ωστόσο μοιάζει να «πληρώνει» τη στήριξη των σκληρών μέτρων για εργασιακά και συντάξεις, καταγράφοντας απώλειες τριών μονάδων, συγκριτικά με τις αρχές Φεβρουαρίου. Η εκλογική της επιρροή εκτιμάται στο 28%.
Στην Κεντροαριστερά, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να ανακτά ελάχιστο τμήμα των απωλειών και φθάνει στο 11% (8% προ μηνός) αλλά παραμένει τέταρτο κόμμα σε εκλογική δύναμη. Ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης επιφυλάσσει το Βαρόμετρο στη Δημοκρατική Αριστερά (16% έναντι 18%), ενώ ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ (12%) και το ΚΚΕ (11%). Εντός Κοινοβουλίου, με 4%, εκτιμάται ότι θα βρεθούν οι Οικολόγοι Πράσινοι.

(ανταπάντηση στο κείμενο του Μάνου Ματσαγγάνη «Αριστεροί, ευρωπαϊστές, μεταρρυθμιστές» 3/3/2012)

Η πολεμική που άσκησα στο άρθρο μου («Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται») δεν στρέφεται εναντίον κειμένων όπως αυτό του φίλου Μάνου. Με το τελευταίο σε λίγα διαφωνώ, και ειδικότερα συμφωνώ με την ανάγκη οι αριστεροί μεταρρυθμιστές να διαμορφώσουμε μιαν αρθρωμένη στρατηγική και προτάσεις.

(Ένα σύντομο σχόλιο στο άρθρο "Η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται" (Σωτήρης Βαλντέν, 02/03/2012)

Ως γνωστόν, στο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς έχουμε ακόμη απομείνει αρκετοί που και αριστεροί ευρωπαϊστές είμαστε και την αναγκαιότητα κάποιου είδους Μνημονίου αναγνωρίζουμε.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σαρωτική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η διαφοροποίηση των συσχετισμών, η παρουσία νέων κομμάτων, η δομική κρίση των κομμάτων εξουσίας αποτελούν βασικές εικόνες του νέου τοπίου. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αλλάζει. Πρέπει να αλλάξει!
Ο πολιτικός χάρτης που δημιουργήθηκε το 1974 ήταν αποτέλεσμα της εθνικής χρεοκοπίας με τη λήξη της δικτατορίας και την εισβολή στη Κύπρο. Το σημερινό big bang του πολιτικού συστήματος αν δεν εξελιχθεί ομαλά θα πραγματοποιηθεί - όπως το 1974 - με βίαιο τρόπο δηλαδή, μέσω μιας νέας χρεοκοπίας, αυτή τη φορά οικονομικής, με την έξοδο από το ευρώ.