Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ επισημαίνει τις δύο επείγουσες προτεραιότητες αλλαγής στην οικονομική πολιτική: την αύξηση των δημοσίων εσόδων και τη καταπολέμηση της ακρίβειας. Τα προβλήματα αυτά δεν λύνονται με λόγια και με επικοινωνιακή διαχείριση που επιχειρεί η κυβέρνηση.

Η κάλυψη της υστέρησης και η περαιτέρω αύξηση των δημοσίων εσόδων δεν πρέπει να γίνει με νέους έμμεσους φόρους αλλά με την ταχύτατη κινητοποίηση των κρατικών μηχανισμών, που καθυστερούν υπερβολικά παρά τις εξαγγελίες. Επιτέλους η σκανδαλώδης πελατειακή ανοχή απέναντι στη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία πρέπει να σταματήσει στην πράξη και όχι στα λόγια.

Κύριοι στόχοι πρέπει να είναι η εξασφάλιση πόρων για την τροφοδότηση των προγραμμάτων για τους ανέργους και η επαναφορά στη ζωή του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων που έχει θυσιαστεί. Οι δημόσιες επενδύσεις είναι σήμερα το μόνον γρήγορο και αποτελεσματικό εργαλείο για την ανάπτυξη, που θα συμβάλει αποφασιστικά στη συγκράτηση της ανεργίας.

Δεύτερη προτεραιότητα είναι η δραστική μείωση του πληθωρισμού που καλπάζει καθώς η επιβάρυνση των έμμεσων φόρων πέρασε ολόκληρη στην κατανάλωση, αυξάνοντας κι άλλο τα κέρδη της παραοικονομίας. Απαιτούνται τώρα δεσμεύσεις και παρεμβάσεις και όχι η ανοχή και η αδράνεια που επιδεικνύει σήμερα η κυβέρνηση.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών απαιτεί δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και δημοκρατική διέξοδο από αυτή.

...Τα μέτρα λιτότητας, με στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων που προκάλεσε η ίδια η χρηματοοικονομική κρίση, είναι η πλέον εμφανής απόδειξη της επιβολής ενός κοινωνικού εγχειρήματος που έχει στόχο τη συνεχή και σκληρή αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω. Υποσκάπτονται τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους, προκειμένου να μην τεθεί φραγμός στη φρενήρη κερδοσκοπία των τελευταίων τριών δεκαετιών.

...Τι άραγε πήγε στραβά και αντί για αντιπληθωρισμό που πολλοί φοβούνταν λόγω της περικοπής των μισθών, πέσαμε στην ακόμη χειρότερη παγίδα του στασιμοπληθωρισμού, ο οποίος σε άλλες οικονομίες προκαλείται μόνον όταν οι μισθοί αυξάνονται πάνω από την παραγωγικότητα; Τουλάχιστον δύο κρίσιμοι παράγοντες δεν αξιολογήθηκαν σωστά:

Ειδική περίπτωση η Ελλάδα. Δραστικές περικοπές των δημοσίων δαπανών και αυξήσεις των εμμέσων φόρων, προκειμένου να ανακτήσει η χώρα την ικανότητα να δανείζεται για να αναχρηματοδοτεί το υπέρογκο δημόσιο χρέος, την ωθούν όλο και πιο βαθιά στην ύφεση: κατά 3,5% μειωμένο ήταν το ΑΕΠ του δευτέρου τριμήνου σε σύγκριση με το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο, ανακοίνωσε προχθές η ΕΛΣΤΑΤ. Το πρώτο τρίμηνο η ετήσια μείωση ήταν 2,3%. Η αρχική πρόβλεψη της Τρόικας για ύφεση 4% φέτος, που ήλπιζε να διαψεύσει ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μοιάζει έτσι πιθανή, αν δεν ξεπεραστεί κιόλας.

Ο τρόπος κατανομής των φορολογικών βαρών και των δημόσιων δαπανών μεταξύ των κοινωνικών τάξεων αποτελεί το σημαντικότερο κριτήριο για το ιδεολογικό στίγμα της πολιτικής εξουσίας σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Τέτοιες ημέρες, πέρυσι- πέρασε μόλις ένας χρόνος; μοιάζει να έχει διαβεί αιώνας- ο Καραμανλής έριχνε τον κύβο των εκλογών.

Μετανιωμένος, ίσως, που δεν είχε ακούσει όσους του συνιστούσαν να κάνει τις εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Με τα μηνύματα εκ Βρυξελλών να αναγγέλλουν το τέλος της ομερτά- πως η ανοχή, χάριν πολιτικής αλληλεγγύης, στη δημοσιονομική του μαγειρική εξαντλήθηκε.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Φώτης Κουβέλης σε ομιλία του σήμερα στη Ζάκυνθο μεταξύ άλλων τόνισε τα εξής:

...Η απεμπλοκή από το μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όσο και αν αποτελεί δίκαιο αίτημα της κοινωνίας, προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση, προϋποθέτει την ύπαρξη συσχετισμών ευρωπαϊκού χαρακτήρα αλλά και συμμαχίες στήριξης του σχετικού αιτήματος που πρέπει βέβαια να διαμορφωθούν. Ρεαλιστικό είναι να διεκδικείς την απαλλαγή της χώρας από τις ασφυκτικές ρυθμίσεις του Μνημονίου, να αποκρούεις ρυθμίσεις που επιβάλλονται πέρα και από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου και να προωθείς εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Νομίζω ότι αυτό συνιστά υπεύθυνη πολιτική και υπεύθυνη διεκδίκηση.

Η πεποίθηση για χαμηλά αναμενόμενα δημόσια έσοδα είχε τονιστεί πριν από λίγο καιρό κι απ’ αυτήν εδώ τη στήλη. Και δεν ήταν δύσκολη πρόβλεψη, αν ελάχιστα κάποιος γνωρίζει τις δομικές αδυναμίες, που συνιστούν παράδοση και άτυπο θεσμό, των εισπρακτικών μηχανισμών, αλλά και τα δεδομένα της εξέλιξης των πραγματικών οικονομικών μεγεθών. Ούτως ή άλλως σίγουρα δεν ήταν σοφός εκείνος που διατύπωνε την άποψη, ότι δεν ήταν δυνατό να ευδοκιμήσουν τα προγραμματιζόμενα έσοδα από το Δημόσιο.

Η υστέρηση κρατικών εσόδων -σε σχέση με τις δημοσιονομικές ανάγκες και τις προβλέψεις του μνημονίου- μπήκε επιτέλους στις συζητήσεις με την τρόικα και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, αν και είναι σαφές πρόβλημα ήδη από τον Μάιο και δεν διορθώθηκε! Είχε επισημανθεί από πολλές πλευρές, και από τη σκοπιά της αποτελεσματικότητας των μέτρων και από τη σκοπιά της μεγάλης κοινωνικής αδικίας, της διεύρυνσης των ανισοτήτων. Αλλά μόνο διαβεβαιώσεις -και όχι έργα- έρχονταν από το υπουργείο και σιωπή από την τρόικα.

Τον όρο «καταναγκασμός για επανάληψη» εισήγαγε ο Φρόιντ, γύρω στα 1920, για να περιγράψει, αφ’ ενός μια βασική λειτουργία του ανθρώπινου ψυχισμού, που θέλει να επαναλαμβάνει βασικά τον τρόπο σχετίζεσθε ενός υποκειμένου με το εξωτερικό αντικείμενο, αφ’ ετέρου και περισσότερο σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο, το σχετικό και υποκειμενικό της ψυχικής αλλαγής. Ακριβώς και γι’ αυτό ο Φρόιντ συνέδεσε τη συγκεκριμένη ψυχική λειτουργία με την τάση της αποτελμάτωσης, την ασυνείδητη τάση για αυτοκαταστροφή.

Οι επαναλαμβανόμενες με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα κρίσεις και οι απειλές ανεξέλεγκτων κοινωνικών συγκρούσεων με αφορμή τις επιταγές του Μνημονίου αναδεικνύουν πλέον ξεκάθαρα το πρόβλημα κατεύθυνσης που αντιμετωπίζουν τόσο η πολιτική ηγεσία όσο και η κοινωνία.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ τονίζει ότι δύο είναι οι επείγουσες προτεραιότητες αλλαγής στην οικονομική πολιτική.

Πρώτη, η συστηματική και αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας της εισφοροδιαφυγής, ώστε έτσι να αυξηθούν σημαντικά τα έσοδα του δημοσίου και όχι με νέους έμμεσους φόρους, που τροφοδοτούν περαιτέρω τις αδικίες του φορολογικού συστήματος.

Δεύτερη προτεραιότητα είναι η δραστική μείωση του πληθωρισμού, που υπερτριπλασιάστηκε.

Οι σημερινές ανακοινώσεις του υπουργού Οικονομικών επαναλαμβάνουν για άλλη μια φορά τις ίδιες δεσμεύσεις για τα δημόσια έσοδα που εξαγγέλλονται συνεχώς από την αρχή της χρονιάς, χωρίς όμως να τηρούνται.