Αριστερά και ενωτικά

Η ευρωπαϊκή αριστερά μπορεί να ανασυνταχθεί μόνο ως δύναμη ανταγωνιστική προς τις πολύπλευρες σχέσεις εκμετάλλευσης, ανελευθερίας και ανισοτήτων οι οποίες κυριαρχούν στις καπιταλιστικές κοινωνίες και σε κρατικιστικούς σχηματισμούς· ως δύναμη της νέας σοσιαλιστικής προοπτικής, που θέλει να μετασχηματίσει ριζικά τις κοινωνικές σχέσεις.

**Η νέα Αριστερά οφείλει να έχει στο επίκεντρο τον ορίζοντα της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης. Η οικουμενική πλανητική βάση είναι η μόνη δυνατή και ρεαλιστική για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα: Από το χάσμα «Βορρά»-«Νότου», την έκρηξη των χρεών, την ανισότητα στις γνώσεις, και τις κλιματικές αλλαγές, μέχρι τα προβλήματα του παγκόσμιου εμπορίου και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Από τον έλεγχο των εξοπλισμών και την ανάπτυξη συλλογικών συστημάτων ασφάλειας, μέχρι τη μάστιγα του AIDS και των ναρκωτικών. Από την πείνα και τα προγράμματα βοήθειας και ανάπτυξης των χωρών του Τρίτου Κόσμου, μέχρι την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την αντιμετώπιση του σύγχρονου δουλεμπορίου, τη χαλιναγώγηση του ρατσισμού και της θρησκευτικής υστερίας.

**Η νέα ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να ανασυνταχθεί μόνο πέρα από τη δεξιόστροφη σοσιαλδημοκρατία και τον γραφειοκρατικό ολοκληρωτικό «σοσιαλισμό». Μια Αριστερά που υπερβαίνει τα διλήμματα και τις περιχαρακώσεις του ιστορικού σχίσματος του αριστερού κινήματος. Η κατάρρευση των κοινωνιών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έκλεισε οριστικά τον κύκλο του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος. Και αυτό σημαίνει σαφή απόρριψη των χαρακτηριστικών του μονοκομματισμού, της κρατικής ιδεολογίας, του διπολισμού, του άτεγκτου κεντρικού σχεδιασμού.

**Ομως και η σοσιαλδημοκρατία έχει «μπατάρει» πολύ δεξιά και περνάει κι αυτή τη δική της βαθιά κρίση. Εχει χάσει κάθε μεταρρυθμιστική πνοή. Εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στις λογικές της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Ενσωματώνεται στις κυρίαρχες εθνικές ηγεμονικές βλέψεις. Αδυνατεί να χαράξει μια εναλλακτική πρόταση για την Ευρώπη. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που που δεν θα περιορίζεται στην άρνηση, αλλά θα στηρίζεται θετικά στη ζωντανή σχέση ρήξης και μεταρρύθμισης.

**Απαιτείται γι’ αυτό ένα αριστερό προοδευτικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Με ταχύτερη πολιτική ενοποίηση, ισχυρότερο προϋπολογισμό και «περισσότερη Ευρώπη» στην κοινωνική πολιτική, το περιβάλλον, την παγκόσμια ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για μια ριζικά διαφορετική πορεία από τη σημερινή, σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό, τον ευρωατλαντισμό και την εθνικιστική αναδίπλωση.

**Σήμερα η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ακόμα πιο αναγκαία. Η απάντηση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση «αλά USA» απαιτεί τη διεθνοποίηση όχι μόνο των λαϊκών αντιστάσεων αλλά και των δημοκρατικών διαδικασιών και θεσμών.

Η Ευρώπη των μεγάλων παραδόσεων του εργατικού κινήματος και της αριστεράς, που οδήγησαν στο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και τις εγγυήσεις του κράτους δικαίου, απειλείται και συρρικνώνεται. Η Ευρώπη αποτελεί όμως ταυτόχρονα και το ευνοϊκότερο πεδίο για την προώθηση του στρατηγικού μας σχεδίου για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

**Η πρόκληση για τις δυνάμεις της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η οικοδόμηση ενός ευρύτατου ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού για την επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης, την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και τη μείωση του ελλείμματος δημοκρατίας. Για μια Ευρώπη με φιλοδοξίες και αλληλεγγύη για τους πολίτες της, πιο ενωμένη, πιο ισχυρή, πιο κοινωνική, πιο δημοκρατική, με ισχυρότερο Ευρωκοινοβούλιο- ασπίδα απέναντι στις αρνητικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης και όχι όχημα για την επίτευξή τους.

**Η ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να ανασυγκροτηθεί μόνο σε σαφή αντίθεση και όχι συμπλέοντας με τις κυρίαρχες επιλογές της Κομισιόν και του Συμβουλίου. Γιατί προωθούν μια ενοποίηση αλά καρτ με βάση τις νεοφιλελεύθερες προτεραιότητες. Αποδυναμώνουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο. Δεν προωθούν την αυτονομία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έναντι των ΗΠΑ. Εκφυλίζουν το αίτημα για κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα σ’ ένα υποπόδιο του ΝΑΤΟ.

Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς καλούνται να διαμορφώσουν βήμα βήμα τη δική τους εναλλακτική πρόταση. Μαζί με τα δεκάδες εκατομμύρια των ευρωπαίων πολιτών που αισθάνονται αποκλεισμένοι και στο περιθώριο.

**Η αυριανή Ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δεν θα υπάρξει. Η ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτής της σημαντικής μάχης.

Η αντίθεση στην Ευρωσυνθήκη, ο αγώνας κατά της οδηγίας Bolkestein και της ψευδεπίγραφης flexicurity, κατά της στρατικοποίησης της ΚΕΠΠΑ, η διεκδίκηση μιας πιο άμεσης επιρροής των λαών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, η διεκδίκηση μιας οικολογικής στροφής στην πολιτική της Ε.Ε. και ενός δραστικά ενισχυμένου και με διαφορετικές προτεραιότητες κοινοτικού προϋπολογισμού είναι μερικά μόνο στοιχεία της εναλλακτικής ταυτότητας της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

**Οι νεοφιλελεύθεροι κανόνες της ανεξέλεγκτης αγοράς κυριαρχούν και φορτίζουν τον βασικό προσανατολισμό της πολιτικής της Ε.Ε. Στη Λισαβόνα, 27 ηγέτες, κυρίως της δεξιάς, υιοθέτησαν, ερήμην των πολιτών, μια συνθήκη που δεν προωθεί μια περισσότερο κοινωνική, οικολογική, φιλειρηνική, ανεξάρτητη και ενωμένη Ευρώπη. Γι’ αυτό και φοβούνται τα δημοψηφίσματα, τροφοδοτώντας τον ευρωσκεπτικισμό και την ευρωαδιαφορία.

**Το επόμενο πολιτικό ορόσημο είναι οι ευρωεκλογές, τον Ιούνιο του 2009. Η ευρωπαϊκή Αριστερά καλείται να οργανώσει από τώρα τη μάχη αυτή, ώστε τα ενωτικά αριστερά μας ψηφοδέλτια, και στην Ελλάδα, και παντού, να διεκδικήσουν μια ισχυρότερη παρουσία, καρπό μιας αποτελεσματικής και μαχητικής παρέμβασης, για μια εναλλακτική πορεία της Ε.Ε.