Ευρώπη, ΚΚΕ και Συνασπισμός

Σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου, η γ.γ του ΚΚΕ κ. Παπαρήγα αναφερόμενη στην Ευρώπη, τάχθηκε υπέρ της διάλυσής της Ε.Ε. και μιας Ελλάδας αυτοδύναμης.

Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ αντιλαμβάνεται και εκτιμά εντελώς λανθασμένα και την ιστορία και τη συγκυρία. Σήμερα, τα παγκοσμιοποιημένα και υπέρογκα χρηματοπιστωτικά και επενδυτικά κεφάλαια κινούμενα υπεράνω συνόρων και ελέγχων, έχουν υποτάξει την πολιτική και τις εθνικές κυβερνήσεις στην οικονομία και στα συμφέροντά τους. Η αντιμετώπισή τους δεν είναι εφικτή παρά μόνο μέσα από συνασπισμούς κρατών και ευρύτερες ολοκληρώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα από την ανάπτυξη κοινών αγώνων και διεκδικήσεων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα που θα ανατρέπουν τους συσχετισμούς και θα επαναφέρουν την προτεραιότητα της πολιτικής απέναντι στην ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων και την ασυδοσία των αγορών.

Αντί γι’ αυτή τη θετική και ρεαλιστική προοπτική, το ΚΚΕ προτείνει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, προβάλλοντας ανιστόρητα ως λύση την εθνική περιχαράκωση και την αυτοδύναμη ανάπτυξη, λες και βρισκόμαστε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, με την Ελλάδα εξαρτημένη περιφέρεια από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού και συγχέοντας την ενδογενή με την αυτοδύναμη ανάπτυξη. Ας ρωτήσει ειλικρινά τους ψηφοφόρους του, μέσα στη φρενίτιδα της επισιτιστικής και ενεργειακής κρίσης, αν θα προτιμούσαν να βρίσκονται εκτός Ε.Ε. Και επιτέλους, απέναντι στο ρηχό και λαϊκίστικο επιχείρημα ότι το ευρώ έφερε την ακρίβεια, ας αντιληφθεί ότι για την ακρίβεια ευθύνονται οι ασκούμενες πολιτικές και όχι το ευρώ. Αδυνατεί το ΚΚΕ να αντιληφθεί πως υπάρχουν μεταρρυθμίσεις και ριζοσπαστικές τομές, όπως π.χ. ο διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας, που είναι εφικτές εντός εθνικών πλαισίων, όμως άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως π.χ οι μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων, δεν αντιμετωπίζονται αποκλειστικά σε εθνικά πλαίσια.

Η ρητορική για την Ευρώπη του σοσιαλισμού από την πλευρά του ΚΚΕ, παραπέμπει ως συνήθως στη Δευτέρα Παρουσία. Η Ευρώπη δεν είναι ο Κόμης Δράκουλας για να του καρφώσουμε ένα καρφί στην καρδιά και να τον αποτελειώσουμε οριστικά, όπως παρουσιάζει την Ευρώπη το ΚΚΕ. Ούτε βεβαίως πρόκειται για κάποιον "όμορφο κόσμο ηθικό αγγελικά πλασμένο". Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα εξελίσσεται μέσα από αντιφάσεις και συμβιβασμούς και ανάλογα με τους εκάστοτε συσχετισμούς δυνάμεων. Μπορεί για παράδειγμα να είναι πιο μπροστά στην περιβαλλοντική νομοθεσία, αλλά πιο πίσω στα δικαιώματα των μεταναστών. Ή, την ίδια στιγμή που μια οδηγία παραβιάζει κατάφωρα το εδώ και ένα αιώνα κατακτημένο 48 ωρο, μια άλλη προβλέπει την εξίσωση των δικαιωμάτων των προσωρινά "ενοικιαζόμενων" εργαζομένων σε μια επιχείρηση με τους μόνιμα απασχολούμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Επειδή όμως το συνολικό ισοζύγιο έχει κριθεί και από πλευράς ΣΥΝ αρνητικό, γι’ αυτό, ο ΣΥΝ, όπως και τα άλλα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αντιτάχθηκε παλαιότερα στο λεγόμενο "Ευρωσύνταγμα" και τώρα στη μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισσαβώνας, όχι βεβαίως για να κατεδαφιστεί η Ευρώπη, αλλά γιατί ακριβώς αυτές οι συνθήκες θεωρήθηκε ότι δεν ήταν στο ύψος των παγκόσμιων περιστάσεων και των απαιτήσεων και των αναγκών των Ευρωπαίων πολιτών για Ευρώπη πιο ενωμένη και ειρηνική, πιο κοινωνική και οικολογική και κυρίως δημοκρατική με όλα τα όργανά της εκλεγμένα από τους λαούς της Ευρώπης. Αυτή ακριβώς η ευρωκριτική και όχι ευρωφοβική οπτική του ΣΥΝ και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όσο υπάρχει, επιτρέπει τη συμπόρευση των δυνάμεων του φιλοευρωπαϊκού ΟΧΙ και του ευρωκριτικού ΝΑΙ συγκροτώντας μια πραγματικά πολύχρωμη και πλουραλιστική αριστερά που δεν έχει καμιά σχέση με τον αντιδημοκρατικό και αυταρχικό μονολιθισμό του ΚΚΕ.

Την προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν την θέλουν όσες δυνάμεις είναι συντηρητικές ή κυρίαρχες. Με την πορεία ενοποίησης καθηλωμένη στο σημερινό επίπεδο, οι κατεστημένες δυνάμεις και το μεγάλο κεφάλαιο μπορούν και κινούνται ελεύθερα και αδιαφανώς, ενώ ταυτόχρονα με το άλλοθι των Βρυξελλών διευκολύνονται στην εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών τους στα κράτη-μέλη.

Αντιθέτως, η προώθηση της ενοποίησης μπορεί να δώσει νέα ώθηση για κοινούς, συντονισμένους και πιο αποτελεσματικούς αγώνες σε πανευρωπαϊκή κλίμακα για την κοινωνική Ευρώπη, με αλλαγή των συσχετισμών που θα εκφραστεί και στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Γι’ αυτό, όποιος αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και επιδιώκει τη διάλυση της Ε.Ε, όπως το ΚΚΕ, συνοδοιπορεί με το συντηρητισμό, διολισθαίνει στον εθνικισμό και εγκλωβίζει τους πολίτες σε οράματα που δεν έχουν καμιά σχέση με τη σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά και τον αγώνα για μια Ευρώπη ενωμένη η οποία θα αξιοποιεί όλες τις θετικές της παραδόσεις και θα εξασφαλίζει την προς τα άνω οικονομική και κοινωνική σύγκλιση, ώστε το ευρωπαϊκό όραμα να συνεχίσει να εμπνέει και να κινητοποιεί ως διέξοδος τους λαούς και τους πολίτες της Ευρώπης.