«Αγαπητέ συν. Φώτη,

Είναι μεγάλη μας λύπη που έχουμε πληροφορηθεί για το θάνατο του συντρόφου Λεωνίδα Κύρκου, μιας λαϊκής φυσιογνωμίας της Αριστεράς που αγωνίστηκε για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία στην Ελλάδα.
Ο συν. Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε ένας από τους πολλούς αγωνιστές της Αριστεράς που είχαν καταδικαστεί και φυλακισθεί για τα ιδεολογικά τους πιστεύω τόσο στα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και κατά τη διάρκεια της Χούντας στην Ελλάδα. Πίσω του αφήνει σημαντικό συγγραφικό και δημοσιογραφικό έργο το οποίο έχει συμβάλει διαχρονικά στους αγώνες του Ελληνικού λαού για δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο.
Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής θα θέλαμε να εκφράσουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους του Λεωνίδα Κύρκου για το θάνατο του.

Συντροφικά,
Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ»
29 / 08 / 2011

Ο Λεωνίδας έφερε στη πολιτική ζωή του τόπου την κουλτούρα του διαλόγου και της συνεννόησης. Κατάλαβε ότι οι δύο μεγάλες συμφορές που έζησε με δραματικό τρόπο (εμφύλιος και δικτατορία) δεν ήταν απλά μια ήττα της αριστεράς αλλά μια συμφορά για όλη την Ελλάδα. Είδε να χάνονται χιλιάδες άνθρωποι και μάλιστα οι καλύτεροι και οι εντιμότεροι: τα νιάτα και η διανόηση της 10ετίας του 40 στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες και μετά όταν η πολιτική και πολιτιστική Άνοιξη της 10ετίας του 60 έγινε Χαμένη Άνοιξη με την δικτατορία του 67.

«Είστε η Αριστερά των σαλονιών», είχε απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τότε που το ΠαΣοΚ οργάνωνε το «ραντεβού με την ιστορία», αυτό που είχε χάσει η ελληνική αριστερά κατά τη δεκαετία του 1940. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1989, η αριστερά των σαλονιών και των εργοστασίων έστελνε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Πολλοί μιλούν για την παρακαταθήκη του μεγάλου ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς, Λεωνίδα Κύρκου!Ας αφήσουμε την ιστορία του που έχει χαραχθεί στη μνήμη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε κι εμείς για τους αγώνες του, για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.Θα μιλήσουμε για τα όσα διατύπωσε την τελευταία δεκαετία που μπορούν να εμπνεύσουν τον λαό και την κοινωνία.

Ο Λεωνίδας Κύρκος συμβόλισε την κριτική αυτογνωσία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και τη χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης. Παιδί του ΕΑΜικού αντιφασισμού έζησε τον κομμουνισμό σαν ενσαρκωτή των οικουμενικών προταγμάτων του Διαφωτισμού στον 20ό αιώνα. Οταν τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» διέψευσαν την προσδοκία, πρωτοστάτησε στην υπόθεση της ανανέωσης της Αριστεράς με άξονα την άρρηκτη σύνδεση της Δημοκρατίας με τον σοσιαλισμό.

Στη συγκέντρωση της Ομόνοιας, παραμονές των εκλογών του 1981, ο Λεωνίδας Κύρκος, γραμματέας τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού που πάλευε για την εκλογική του εκπροσώπηση, ήταν χειμαρρώδης. Πολιτικός και λαϊκός ταυτόχρονα, όμως με μια λαϊκότητα που δεν γενίκευε, δεν έκανε αφορισμούς, δεν πλειοδοτούσε σε συνθήματα που γοήτευαν και κολάκευαν, όλα έδειχναν ότι ήταν καταδικασμένος στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο.

Οι τίτλοι τέλους εποχής έχουν πέσει προ πολλού. Με τον Λεωνίδα εξαντλούνται σιγά σιγά και οι τίτλοι τέλους γενιάς. Τελειώνει βιολογικά η φοβερή «πουρναρογενιά»- όπως την αποκαλούσε ο Μπάμπης Δρακόπουλος- της Εθνικής Αντίστασης. Τελευταίοι φεύγουν οι τότε νεότεροι, η σπουδάζουσα, οι Επονίτες. Ένας από αυτούς ήταν ο Κύρκος.

Μέρα γεμάτη θλίψη η σημερινή. Ο διανοητής και μάχιμος αριστερός Λεωνίδας Κύρκος εξεμέτρησε τον βίο του.
Του χρωστάμε πολλαπλή ευγνωμοσύνη όλοι εμείς, οι Ευρωπαίοι, οι Έλληνες, οι αριστεροί, όσοι εμπνεύστηκαν από τις ιδέες του ευρωπαϊκού αριστερού κινήματος.
Του οφείλουμε την ευγνωμοσύνη μας επίσης όλοι εμείς που διαβάζαμε τα άρθρα του στην Αυγή και αλλού, τις συνεντεύξεις του, που πάντα έδιναν αφορμές για σκέψη και προβληματισμό, τα βιβλία του και την εν γένει συνεισφορά του στη διαμόρφωση της αριστερής και προοδευτικής σκέψης.

Ήταν από τους ανθρώπους που μέτρησαν σ’αυτό τον τόπο. Όχι πως ήταν «αλάνθαστος», σε άλλους συντρόφους του, που φυσικά τον καταδίκασαν,άφησε αυτό το θλιβερό «προνόμιο». Αλλά ήταν τόσο συχνά σοφός.

"Ενθάδε κείται ένας άνθρωπος που ήταν φλύαρος και όμως δεν πρόλαβε να πει όσα ήθελε". Αυτό έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος ότι θα έπρεπε να γραφτεί στον τάφο του με αυτοσαρκασμό - ένα γνώρισμα που ιδιαιτέρως τον χαρακτήριζε. Γελώντας χορταστικά κατέφευγε συχνά-πυκνά στον αυτοσαρκασμό για να γλυκάνει την οδύνη του - για τα σωστά που είπε και για τα λάθη, που με αυστηρή αυτογνωσία, αναγνώριζε. Ο Λεωνίδας έφυγε τα ξημερώματα της Κυριακής συντροφευμένος με τη χάρη της αγάπης του Μίλτου, της Σοφίας, του Μιχάλη και όσων λογιζόμασταν "παιδιά" του.