Βρισκόμαστε μπροστά σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές για τη χώρα. Ο κίνδυνος άτακτης χρεοκοπίας είναι ορατός. Οι συζητήσεις για την παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ δεν συνιστούν ψιθύρους αλλά δημόσια διαβούλευση στους Ευρωπαϊκούς κύκλους.
Ορισμένες φορές οι κομματικές αντιπαραθέσεις φαίνεται να απέχουν από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Ορισμένα κόμματα φαίνεται να αντιμετωπίζουν την κρίση ως ευκαιρία για αύξηση των ψήφων και των εδρών στη νέα Βουλή, θέτοντας υπεράνω όλων το στενό κομματικό συμφέρον.

Τη Δευτέρα μετά τις εκλογές βγήκα δημόσια (στον τοίχο του fb μου δηλαδή…) και με κάθε ειλικρίνεια έδωσα τα συγχαρητήρια μου στο Σύριζα λέγοντας ότι έπαιξαν καλά και κέρδισαν δίκαια. Βέβαια αυτό το «καλά» δεν περιείχε ακριβώς τον όρο του fair play, αλλά οι εκλογές είναι πόλεμος και για κάποιους μάλλον ισχύει το ρητό που λέει ότι στον έρωτα και στον πόλεμο επιτρέπονται τα πάντα.
Έτσι λοιπόν φρόντισαν από νωρίς (σχεδόν από την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συν) μέχρι την τελευταία μέρα των εκλογών, να χαρακτηρίσουν δεκανίκι του Πασοκ τη Δημοκρατική Αριστερά, καθ’ εικόνα και ομοίωση της τακτικής που ακολουθούσε το ΚΚΕ απέναντι στο Συριζα τα προηγούμενα χρόνια.

Εν μέσω θυέλλης, η Χώρα μας οδηγείται στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, μετά την αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και την εκλογική δύναμη, που έλαβαν από την κάλπη της 6ης Μαΐου. Αν και το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών ήταν απολύτως σαφές, ως προς το σκέλος της πολιτικής «τιμωρίας» της δικομματικής εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.), που, επί 38 χρόνια, κυβέρνησαν την Χώρα με απόλυτες πλειοψηφίες και ανεξέλεγκτα, όπως αποδείχθηκε αφού κατάφεραν  να δημιουργήσουν ένα κλεπτοκρατικό σύστημα, σε βάρος των συμφερόντων του Έθνους και του Λαού, επιχειρείται, σ’ αυτό το ιδιότυπο μεσοδιάστημα της νέας προεκλογικής περιόδου, να στηθεί ένα ιδιότυπο «νόθο» πολιτικό δίπολο, με προφανή στόχο την πρώτη θέση και τον μπόνους των 50 εδρών.

Δείξτε μου ένα κόμμα που λέει σήμερα ότι θέλει τρίτες κάλπες. Αυτό που πράξαμε στις διερευνητικές εντολές όταν ήταν πρώτο κόμμα η ΝΔ απαντά στο ερώτημά σας. Τότε πήραμε από τα χέρια ενός αμήχανου ΠΑΣΟΚ την εντολή και καταθέσαμε τη δικιά μας πρόταση ξεπερνώντας το ποσοστό, που μας έδωσε ο λαός. Τώρα διεκδικούμε η ΔΗΜ.ΑΡ. να πάρει την Εντολή ώστε να αντιστρέψουμε τα διλήμματα και να επιβληθεί η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού: Η Ελλάδα να μη μείνει ακυβέρνητη.

Αυτη την εβδομάδα η αντιπαράθεση για το μέλλον της Ελλάδας εξελίχθηκε ταυτόχρονα στον ελληνικό και στον ευρωπαϊκό πολιτικό στίβο. Το μήνυμα των ευρωπαίων πολιτικών ηγετών όλων σχεδόν των αποχρώσεων ήταν κατηγορηματικό.

Εδώ και δύο χρόνια συγκεντρώνω εκθέσεις διαφόρων δεξαμενών σκέψης, επενδυτικών οίκων και τραπεζών που υπολογίζουν το κόστος μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Στην αρχή έπρεπε να τις ψάχνω και να τις ξεθάβω μία - μία. Τον τελευταίο καιρό δημοσιεύονται πλημμυριδόν.

Το κλειδί το κρατάνε οι πολίτες στα χέρια τους στις 17 Ιουνίου. Όσο πιο ισχυρή είναι η ΔΗΜΑΡ τόσο πιο προοδευτική, αποτελεσματική και σταθερή θα είναι η κυβέρνηση. Απευθύνομαι στους πολίτες που μας παρακολούθησαν όλο αυτό το διάστημα και είδαν τη συνέπεια λόγων και έργων που επιδείξαμε και τους λέω: αυτή την φορά μην διστάσετε, τώρα πια ξέρετε ότι η ψήφος σας στην ΔΗΜΑΡ σίγουρα θα πιάσει τόπο. Δώστε την χωρίς δισταγμό, είναι ψήφος ευθύνης για τον τόπο, για τους εργαζόμενους , για τους πολίτες. Είναι δύναμη για να πορευτεί η χώρα και η κοινωνία μπροστά, αφήνοντας πίσω τα συντρίμμια της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

«Αποφάσισαν χωρίς εμάς. Προχωράμε χωρίς αυτούς». Με τα λόγια αυτά, χαμηλόφωνα, ηγέτες της Ευρωζώνης ίσως αποφασίσουν προσεχώς να διακόψουν τη χρηματοδότηση, οδηγώντας την οικονομία μας σε ασφυξία. Εξωθώντας μας έτσι εκτός Ευρωζώνης, θα διαψεύδουν τους βαρύγδουπους νομικισμούς περί αδυναμίας αποβολής. Η εξέλιξη αυτή δεν θα αποτελεί εκδήλωση «ανθελληνισμού», αλλά προϊόν σύνθετου υπολογισμού κόστους-οφέλους, με απρόβλεπτες παραμέτρους για τις οποίες θα έχουν κάπως προετοιμαστεί.
Θεωρία παιγνίων, «chicken game»: δύο αυτοκίνητα οδεύουν προς μετωπική σύγκρουση. Ποιος θα παραμερίσει; Ποιος έχει αερόσακους;

Ομολογώ πως αυτό που με έκανε να προσέξω το νεαρό ζευγάρι, που καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι του cafe που βρισκόμουν απολαμβάνοντας το σύντομο διάλλειμα μου από μια εξοντωτική μέρα με εξωτερικές δουλειές, ήταν μια εντυπωσιακή φούξια χάρτινη τσάντα που ήταν ακουμπισμένη στην τρίτη καρέκλα, ανάμεσα σε άλλες. Μάλλον είχαν βγει για ψώνια στα μαγαζιά και, όπως κι εγώ, κάθισαν για ένα δροσιστικό καπουτσίνο-φρέντο στην πλατεία Συντάγματος. Δεν συνηθίζω να είμαι κρυφακουστής.

Ας υποθέσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει τις εκλογές της 17ης Ιουνίου(επαναλαμβάνω : υπόθεση εργασίας) και θέλει να υλοποιήσει αυτό που έχει υποσχεθεί, δηλαδή την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με τους ευρωπαίους. Προφανώς, δεν θα πάει κατευθείαν στην Μέρκελ, θα αναζητήσει αλλού συμμάχους.

Εντύπωση μου κάνει, που και τα δύο κόμματα της Κεντροαριστεράς, δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αναφέρονται μόνο στους επαχθείς όρους της δανειακής σύμβασης, αποσιωπώντας ή τονίζοντας υποτονικά το σκέλος των λεγομένων διαρθρωτικών αλλαγών.

Το αποτέλεσμα των εκλογών στις 17 Ιούνη θα αλλάξει σίγουρα τις κατανομές των εδρών ανάμεσα στα κοινοβουλευτικά κόμματα, δεν θα αλλάξει όμως την επιλογή του εκλογικού σώματος για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Εκτός βέβαια και αν αποφασίσει να δώσει πλειοψηφία στα δύο «μνημονιακά» κόμματα στην συγκυβέρνηση δηλαδή ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. ( σενάριο με μικρές πιθανότητες δημοσκοπικά) ή σε αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ (σενάριο με ελάχιστες πιθανότητες).

Με κυρίαρχη πιθανότητα την ανάγκη συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας ας τοποθετηθεί κάθε κόμμα με σαφήνεια.