Η κυβέρνηση συνεχίζει, επί σχεδόν έναν χρόνο τώρα, να ευτελίζει το Σύνταγμα σχετικά με τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών. Και μια στρατιά «προθύμων» προσπαθεί να μας πείσει ότι τάχα «είναι αποκλειστικό προνόμιο του πρωθυπουργού να προσδιορίσει τον χρόνο των εκλογών». Εννοείται πως κανένας απʼ αυτούς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει από ποια διάταξη του Συντάγματος προκύπτει αυτό το «προνόμιο».

Αυτό πέτυχαν και τα παιδιά με τις κινητοποιήσεις τους: στόχευσαν ως ώριμοι καλλιτέχνες στον πυρήνα της τέχνης τους, δείχνοντας σε όλους εμάς πως πάντοτε υπάρχει ένας άλλος δρόμος που είναι εφικτός, αρκεί να μην το βάζουμε κάτω. Και, για να το πετύχουμε, χρειάζεται η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και τα όνειρα που, αν το θελήσουμε, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Και γι’ αυτόν ακόμη τον λόγο, τους ευχαριστούμε!

Στην Τουρκία, οι ερντογανικοί δημοσιογράφοι σπεύδουν να κρύψουν πίσω από την πλάτη τους το μικρόφωνο, όταν στο πλάνο μπαίνει απρόσκλητος κάποιος οργισμένος σεισμόπληκτος. Υπάρχουν όμως και δημοσιογράφοι που τιμούν την ευθύνη που αντιστοιχεί στον δημόσιο ρόλο τους. Παράδειγμα, η παρουσιάστρια ειδήσεων Ντιλαρά Γκιουντέρ, η οποία τόλμησε να πει στον αέρα το αυτονόητο, πιστοποιημένο από την τραγωδία της χώρας της. Οτι οι σεισμοί του 1999 δεν έγιναν μάθημα για τους κρατούντες και τους διαπλεκόμενους μεγαλοεργολάβους. Και ότι για τα μυριάδες θύματα «δεν φταίει η μοίρα ή η φύση, αλλά οι μηχανικοί, οι κατασκευαστές και όσοι έδωσαν την έγκριση».

Οι μετακινήσεις στην πολιτική δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Αντιθέτως παρουσιάζεται με μεγάλη συχνότητα. Δεν υπάρχει κόμμα που δεν έχει υποδεχτεί με ανοικτές αγκάλες στελέχη άλλων κομμάτων. Το διαφημίζει μάλιστα για να δείξει ότι έχει ρεύμα, ασχέτως αν μερικοί από τους καινούργιους δεν έχουν το εκτόπισμα για να προκαλέσουν πρόβλημα στο πρώην κόμμα τους ή για να δώσουν πνοή στο νέο μαγαζί τους.