Γεγονότα και δηλώσεις περνούν «κάτω από τα ραντάρ» μας, ιδιαίτερα σε μια χρονική περίοδο όπως αυτή που διανύουμε κάποιες εβδομάδες τώρα, εν μέσω προεκλογικού πυρετού. Σαν υπεύθυνη του Τομέα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα ήθελα να σταθώ σε δήλωση του Υπουργού Παιδείας κ. Λοβέρδου, η οποία μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, αφενός λόγω της χρονικής στιγμής που επέλεξε (ακριβώς πριν την προκήρυξη των εκλογών) και αφετέρου, για το περιεχόμενο αυτής.
Ο κ. Λοβέρδος εξήγγειλε ότι «μετά από πολύμηνη συνεργασία» με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, αποφασίσθηκε να απεμπλακεί η εισαγωγή των μελλοντικών μαθητών – σπουδαστών των στρατιωτικών σχολών (ΑΣΕΙ – ΑΣΣΥ) από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ως μοναδικό επιχείρημα, ο κ. Λοβέρδος ανέφερε πως για να υπηρετήσει κάποιος στις Ένοπλες Δυνάμεις, «θα πρέπει να το έχει σκοπό του».

Ο στόχος μας είναι η προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Σ’ αυτή την υπόθεση η ΔΗΜΑΡ και οι σύμμαχοί της, οι Πράσινοι, θα συμβάλουν με όλες τις δυνάμεις τους, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν προγραμματικές συμπτώσεις και κυβερνητικό πλαίσιο με ευρωπαϊκό ορίζοντα. Το θέμα δεν είναι να υπάρξει απλώς μια νέα διακυβέρνηση, αλλά ένα προοδευτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, που θα δώσει ελπίδα στους πολίτες και θα απεγκλωβίσει την οικονομία από το τέλμα που τη βύθισαν οι αδιέξοδες υφεσιακές πολιτικές.

Είναι αναμφίβολο ότι οι επικείμενες εκλογές έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον του τόπου, ο οποίος έχει βρεθεί, τα τελευταία χρόνια, σε δεινή κατάσταση λόγω σωρευμένων λαθών, παραλείψεων, καθεστωτικών πρακτικών και πελατειακών παρεκτροπών των πολιτικών δυνάμεων που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή μετά την μεταπολίτευση. Ωστόσο, πέρα από την πολιτική σημασία τους καθεαυτήν, που αφορά το ποια κυβέρνηση θα αναλάβει να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας στην επόμενη κρίσιμη περίοδο, οι εκλογές αυτές συνδέθηκαν με κομματικούς χειρισμούς και τακτικισμούς που είχαν ως συνέπεια την ραγδαία επιδείνωση της κρίσης των θεσμών, η οποία, ούτως ή άλλως, έχει αναδειχθεί σε μείζονα παράπλευρη απώλεια της οικονομικής κρίσης.

...η ΔΗΜΑΡ μπορεί να λάθεψε σε χειρισμούς αλλά όλοι αυτοί -και αυτές- οι δήθεν Μαγδαληνές που την υπονόμευσαν με τη σύμπραξη των “μεγάλων” των ΜΜΕ κι τρέχουν να στεγαστούν τώρα εδώ κι εκεί, αυτήν κατά προτεραιότητα χτύπησαν στο όνομα μιας αριστεροκάτι “κεντροαριστεράς” και μιας ιδεολογικής υποταγής είτε στον Βενιζέλο είτε στους οπαδούς του νεοφιλελεύθερου “κέντρου” που κολυμπάει τώρα στα νερά του Ποταμιού.

Ελπίζω να βρεθούν πολλοί που θα επιλέξουν να μην ρίξουν στην κάλπη μια ένοχη ψήφο.

Σήμερα με την εντεινόμενη κυριαρχία της οικονομίας στην πολιτική και την κοινωνία τίθεται μετ’ επιτάσεως το δίλημμα: ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας;
Στη χώρα μας το δίλημμα παρουσιάζεται με ένταση στα χρόνια της κρίσης. Καλλιεργείται η απαξίωση του δημόσιου, που εσφαλμένα ταυτίζεται με το κρατικό. Μια ταύτιση η οποία έχει ισχυρές ιστορικές καταβολές με δεδομένη την ιδιότυπη εξελικτική πορεία και διαχρονική παρουσία του ελληνικού κράτους.

Από τις αρχές της δημιουργίας του το νεώτερο ελληνικό κράτος ενσωμάτωσε τα πελατειακά δίκτυα της προνεωτερικής εποχής, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα έκπληξη των εκλογών του 2012, ήταν ηΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ένα νεοπαγές κόμμα που προέκυψε από διάσπαση του -μικρού ακόμη- ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε στη Βουλή με 16 έδρες. Οι ψηφοφόροι που αποσπάσθηκαν από το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως και δε ήθελαν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκαν καταφύγιο στη νηφάλια παρουσία του Κουβέλη.
Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά. Η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε στο έλεος του μιντιακού συστήματος, δίκην τιμωρίας, επειδή αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Έδειχνε όμως να αντέχει μέχρι στιγμή που άρχισαν τα πραγματικά λάθη. Τα βασικότερα ήταν η κοινή εμφάνιση του Φώτη Κουβέλη με τον Γ. Παπανδρέου στις Ευρωεκλογές και εν συνεχεία η αμφισημία του ιδίου στο θέμα της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Πέρα από τις διάφορες ερμηνείες για τα αίτια της σημερινής κρίσης που έχουν αναφερθεί, θα αντιπαραθέσω μια πιο απλή που πιστεύω ότι έχει μεγάλο ποσοστό αλήθειας μέσα της. Πιστεύω πως εμείς, οι απλοί πολίτες είμαστε στην καρδιά του προβλήματος μέσα από τη νοοτροπία και την άποψη για τη ζωή που αναπτύξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Είχαμε απέναντί μας διάφορους που μας κουνούσαν καταναλωτικέ καθρεφτάκια και πέσαμε στη παγίδα τους. Πιστέψαμε στη συνεχή οικονομική άνοδο, βάλαμε σα στόχο το γκλάμουρ και την πολυτέλεια, πιστέψαμε ότι όσο περισσότερα και ακριβότερα έχουμε τόσο καλύτερα θα ζήσουμε.

Δυο πολιτικοί χώροι, οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» και η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για να συμβάλλουν στην αλλαγή των σημερινών αδιέξοδων πολιτικών, με τρόπο που θα δώσει λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Πρόκειται για μια ισότιμη συνάντηση του χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Για μία ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας σε ενεργούς πολίτες, κοινωνικά κινήματα και ομάδες, που εκφράζουν κοινωνικά και οικολογικά καινοτόμες πρωτοβουλίες. Υπηρετούμε και αγωνιζόμαστε για την ουσιαστική πολιτική αλλαγή που θα προωθήσει σύγχρονες κοινωνικά δίκαιες, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, παράλληλα με τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και του μοντέλου παραγωγής στο πλαίσιο μιας νέας ισορροπημένης σχέσης της Ε.Ε. με την Ελλάδα.

Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο 2011, πήρε 78 δισ. και βγήκε μετά μια 3ετία. Εμείς μπήκαμε τον Μάιο 2010, έχουμε πάρει περίπου 230 δισ., αλλά παραμένουμε εκτός αγορών. Η Ελλάδα μπήκε σε πρόγραμμα με ανεργία 12,6% κι έχει 26,6%, η Ιρλανδία με 13,9% και τη μείωσε στο 13,1%, η Πορτογαλία με 12% και την έφτασε στο 16,5%. Στην Ελλάδα οι επενδύσεις μειώθηκαν 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 25% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε 4,4%. Οι δικές τους εξαγωγές αυξάνονταν, οι ελληνικές μειώνονται. Γιατί η Ελλάδα απέτυχε;

Μέσα στην αναζήτηση αλλά και τη σύγχυση των ημερών, η λέξη «φόβος» διεκδικεί πρώτη θέση. Λέξη εύκολη, καθημερινή. Λέξη που εντυπωσιάζει. Στρατολογείται στην πολιτική μάχη από αντίπαλες πλευρές. Φοβίζουν και εκφοβίζουν, ακούμε. Και ο καθένας τοποθετείται στην επιθυμητή θέση, κατά πώς αντιλαμβάνεται το νόημα της λέξης και επιλέγει κυνικά τη χρήση της.

Σήμερα το μεσημέρι κτύπησε το τηλέφωνο και απαντώντας διαπίστωσα ότι επρόκειτο περί αυτόματης δημοσκοπήσεως για την πρόθεση ψήφου στις επερχόμενες εκλογές από την εταιρία Pulse....

Αποδέχθηκα τη συμμετοχή και αμέσως ξεκίνησε η δημοσκόπηση. Όμως με μεγάλη μου έκπληξη στο επίμαχο σημείο για την πρόθεση ψήφου διαπίστωσα ότι υπήρχε ερώτηση για τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ (Γ.Α.Π.), της ΧΑ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του ΚΚΕ και των ΑΝΕΛ και απουσίαζε παντελώς η ΔΗΜ.ΑΡ..

Αυτή η επιστημονική αντιμετώπιση της ΔΗΜ.ΑΡ. δηλαδή ο αποκλεισμός ενός κόμματος που έλαβε 6,1% στις προηγούμενες εκλογές από το ερωτηματολόγιο, καθιστά από μόνο του, τη δημοσκόπηση μη έγκυρη ως προς το αποτέλεσμα της.

Ο συνδυασμός Πράσινοι – Δημοκρατική Αριστερά έδωσε στη δημοσιότητα τις λίστες με τους υποψήφιους βουλευτές για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Παράλληλα, αποκάλυψε και το νέο σήμα του συνδυασμού.