....Δεν μπορούσε τότε κανείς να φανταστεί ότι το … κυνήγι του υπερπλεονάσματος θα γινότανη κύρια πολιτική επιδίωξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και αμέσως μετά, στον επόμενο Προϋπολογισμό του 2018, ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ πολιτικός και οικονομικός στόχος. Στόχος και ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ για την επίτευξη του οποίου υποτάσσονται και κυρίως προσαρμόζονται όλα τα βασικά μεγέθη του Τακτικού Προϋπολογισμού!

Για του λόγου το αληθές, οι αρμόδιοι υπουργοί, στο παραπεμπτικό –εισαγωγή του Προσχεδίου Προϋπολογισμού του 2018 προς τα μέλη της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων, για το ΜΟΝΟ ζήτημα, που κάνουν μνεία, είναι η νέα υπέρβαση του στόχου του πλεονάσματος! Για τίποτε άλλο!

Έχουν παρέλθει προ πολλού οι εποχές που όταν οι κοινωνίες έδειχναν τελματωμένες, έρχονταν να τις ταρακουνήσουν τα κόμματα, ώστε αυτές να κινηθούν κάπως προς κάποια κατεύθυνση. Σήμερα το τέλμα το εκφράζουν τα κόμματα. Την δε κίνηση εκφράζουν οι κοινωνίες.

Μόνο που η ελληνική κοινωνία κινείται προς τα πίσω. Βαδίζει τάχιστα προς ένα συντηρητικό παρελθόν. Και όταν λέω συντηρητικό δεν εννοώ την απαραίτητη για κάθε κοινωνία έκφραση μιας ανάγκης στασιμότητας για αναστοχασμό και αναπροσανατολισμό.

Είναι προφανές πως το κυβερνητικό σχήμα βρίσκεται στη δύση του. Πολλοί προοδευτικοί πολίτες που πίστεψαν στην δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν έκπληκτοι όχι μόνο την ρεαλιστική «μνημονιακή» προσαρμογή του αλλά και τον πολιτικό κυνισμό της νέας εξουσίας.

Η εικόνα αυτή οδηγεί σε ένα είδος μιθριδατισμού και παραίτησης. Μια αίσθηση ματαιότητας κυριαρχεί. Πίσω από αυτή την σεβαστή πολιτική και ψυχολογική στάση κρύβεται όμως και μια δύσκολη επιλογή προσωπικού αναστοχασμού.

...Για να μη συνεχίζεται η καλά ενορχηστρωμένη κοροϊδία του ελληνικού λαού.
Αν θα συμφωνήσουν με τους θεσμούς για τη διάθεση του υπερπλεονάσματος, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι για κοινωνικό μέρισμα μπορούν να διαθέσουν το 40% των 823 εκατ. ευρώ. Δηλαδή 329 εκατ. ευρώ!
Αλλιώς συμφωνία με τους θεσμούς και 823 εκατ. ευρώ κοινωνικό μέρισμα θα σημαίνει ότι θα πρέπει να διασφαλιστεί υπερπλεόνασμα… 2.058 εκατ. ευρώ!
Αλλιώς…Δεν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι θα μπορεί να σταθεί και δεύτερο γράμμα Τσακαλώτου, του τύπου: «Μας συγχωρείτε, δεν καταλάβαμε». Ακόμα και αν ο Τσακαλώτος δεχτεί να το διαπράξει…

Οφείλω κατ’ αρχάς να ομολογήσω δύο πράγματα: δεν έχω διαβάσει τη σύμβαση για το αεροδρόμιο του Ελληνικού και δεύτερο, ακόμα κι αν τη διάβαζα, δεν θα καταλάβαινα και πολλά.
Με δεδομένη όμως τη διάκριση ανάμεσα στους «δεξιούς» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν μια χαλαρή χρήση του όρου) που πιστεύουν πως άλλη λύση από την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν υπάρχει και τους «αριστερούς» που επιλέγουν την κρατική παρέμβαση κεϊνσιανού ή άλλου πιο ριζοσπαστικού τύπου, θα είχε ίσως ενδιαφέρον να θέσουμε το εξής ερώτημα: Τι θα συνέβαινε αν αυτοί που αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις κέρδιζαν τη μάχη και η κυβέρνηση αποφάσιζε να μην τηρήσει τη συμφωνία με τους δανειστές για το Ελληνικό;

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ακούσαμε διάφορες ενστάσεις ότι το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και το ίδιο το κυβερνητικό νομοσχέδιο συνιστούν μια κάποια «αλλαγή ατζέντας» από τα κρίσιμα οικονομικά προβλήματα της χώρας.
Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή στο ακόμα πιο δύσκολο αυτό των μειονοτήτων .

Ο ΟΑΕΔ είχε στη διάθεσή του 580 εκατ. ευρώ να κατανείμει για τη μετεκπαίδευση και απασχόληση ανέργων, φέτος. Αποδείχτηκε ανίκανος να τα διαχειριστεί. Απορρόφησε μόνο 350 εκατ. (60% για θέσεις συμβασιούχων στο Δημόσιο και μόνο 40% για τη διατήρηση θέσεων στον ιδιωτικό τομέα). Τα υπόλοιπα 220 εκατ. παρέμειναν αδιάθετα. Ετσι, η διοίκηση του ΟΑΕΔ υπερήφανα κατέγραψε ένα πλεόνασμα 220 εκατ. ευρώ – εις βάρος της στρατιάς των ανέργων.
Ενα άλλο, μεγαλύτερο, πλεόνασμα καταγράφουν τα συναρμόδια υπουργεία εις βάρος των συνταξιούχων. Επί έτη παρακρατούνται (εκκρεμούν να δοθούν) 114.000 κύριες,126.000 επικουρικές συντάξεις καθώς και 62.000 εφάπαξ.

«Οι εκλογές είναι για το 2019, ας τις κρατήσουμε για τότε», είπε στην «Καθημερινή» ο Γερούν Ντεϊσελμπλούμ. Και το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη. Η κυβέρνηση φωταγωγήθηκε. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης τουιτάρισε πως ο Γερούν «έριξε άκυρο» στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης απάντησε πως «δεν είναι δουλειά κανενός να καθορίσει πότε είναι η κατάλληλη ώρα για εκλογές στην Ελλάδα».

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας για την οικονομία με τα δήθεν φιλεπενδυτικά της ανοίγματα κατέρρευσε στις αντιφάσεις των υπουργών της. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η ανάπτυξη δεν διατάσσεται και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να προκύψει με ευχές και κατάρες από τους κυβερνώντες που άλλα θέλουν, άλλα λένε και άλλα κάνουν κάθε μέρα.

Η «νέα» ΕΡΤ δημιούργημα της ΠρώτηΦοράΑριστεράς κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ, από την πρώτη μέρα της δημιουργίας της κατάφερε να απαξιωθεί στα μάτια των πολιτών, ακόμη και αυτών που την περίοδο του «μαύρου» έσπευσαν να την στηρίξουν.

Μετατράπηκε σε ένα προπαγανδιστικό όργανο της κυβέρνησης, απαξιώνοντας και την έννοια του δημόσιου χαρακτήρα της,

Παρά την υστέρηση στα φορολογικά έσοδα, το 2017 θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα αρκετά υψηλότερο του μνημονιακού στόχου. Πολλά έκτακτα έσοδα θα το ενισχύσουν το πλεόνασμα του 2017, όπως συνέβη και το 2016. Ομως το υπερπλεόνασμα της διετίας 2016-2017 είναι συγκυριακό. Το 2018 τα έκτακτα έσοδα τελειώνουν και η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων γίνεται μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

Η προτεραιότητα για την ήττα της σημερινής κυβέρνησης δεν περνά μέσα από μια ορισμένη τακτική που θυμίζει το περίφημο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά από μια εικόνα σοβαρότητας της Κεντροαριστεράς που δείχνει σε τελευταία ανάλυση την αξία της ως εναλλακτικής δύναμης με σταθερές αρχές, με αποδέσμευση από προκαταβολικές συμπλεύσεις προς τη ΝΔ και κυρίως με μια πειστική επικοινωνία με τον προοδευτικό κόσμο. Ακόμα και αυτόν που πίστεψε κάποια στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ. Με μια δουλειά που πείθει τους πολίτες μέσα στις «ζυμώσεις» της κοινωνίας και αλλάζει τους συσχετισμούς.Η ευκαιριακή σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορεί να αποτελεί ένα στοιχείο δριμείας κοινοβουλευτικής κριτικής, ένα στοιχείο σκληρής αντιπαράθεσης που θα αποδεικνύει τις βαθιές αλλοιώσεις στη λεγόμενη «αριστερή ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ.