Από εδώ και στο εξής, εντονότερη αβεβαιότητα…
Κώστας Καλλίτσης, Η Καθημερινή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2018-10-21
Από εδώ και στο εξής, η πολιτική αβεβαιότητα γίνεται εξαιρετικά εντονότερη.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός όταν ο υπουργός Αμυνας, με τις γνωστές δηλώσεις του στις ΗΠΑ, κατέστησε διεθνώς περίγελο την κυβέρνηση και έπληξε την εικόνα της χώρας; Το ελάχιστο θα ήταν να του ζητήσει άμεσα να τις ανασκευάσει και να απολογηθεί. Το μείζον θα ήταν να του ζητήσει την παραίτησή του. Αντ’ αυτών, προέκρινε αρχικά να σιωπήσει, εν συνεχεία να συνδιαλλαγεί μαζί του (σε εν κρυπτώ γεύμα…) και, τελικά, να περιοριστεί να δηλώσει ότι «από εδώ και στο εξής» δεν θα ανεχθεί καμία διγλωσσία από οποιονδήποτε. Αν κατά τα φαινόμενα αποκαθίσταται ορισμένη σταθερότητα, στην ουσία αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι τα φαινόμενα απατούν: Αυτό που στ’ αλήθεια συνέβη είναι ότι ο κ. Καμμένος αναδεικνύεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων, με τη βούλα του κ. Τσίπρα.
Αν τώρα διεξάγονταν εκλογές, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ θα έμενε εκτός Βουλής – πολύ δύσκολα, λοιπόν, θα ρίσκαρε να τις προκαλέσει τώρα. Παράλληλα, όμως, οψέποτε γίνουν, το μόνο χαρτί που μπορεί να διαθέτει έναντι των άλλων κομμάτων μακεδονομάχων είναι ένα: Οτι θα έχει ρίξει την κυβέρνηση. Θα το χρησιμοποιήσει –είναι θέμα χρόνου. Κι αυτό το πολύτιμο για τον ίδιο χαρτί, παραμένει «από εδώ και στο εξής» ατσαλάκωτο. Γιατί, στην εύλογη προσπάθειά του να μακροημερεύσει η κυβέρνησή του, ο πρωθυπουργός εν τοις πράγμασι αναγνώρισε στον κ. Καμμένο το προνόμιο να επιλέξει εκείνος τη χρονική στιγμή «από εδώ και στο εξής» που θα διαφοροποιηθεί. Του έδωσε χρόνο να αποφασίσει πότε «από εδώ και στο εξής» θα προκαλέσει την κρίση/πτώση της κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα κακό αποτέλεσμα.
Σε ένα ήδη βαρύ κλίμα, αυτός ο αναβαθμισμένος παράγοντας αβεβαιότητας κάνει ζημιά στη χώρα. Την ωθεί να «καίει» χρόνο, αντί να τον κερδίζει.
Επιτείνει τη χαλάρωση μέσα σε μια κυβέρνηση που έχει ξεχάσει να βιάζεται – σε αρκετά υπουργεία τα μολύβια έχουν κατέβει. Αν η τύχη της κυβέρνησης εξαρτάται από έναν ανεξέλεγκτο παράγοντα, εύλογα ενισχύονται οι τάσεις παραίτησης από τα πιο σημαντικά για το αύριο και φουριόζικης ενασχόλησης μόνο με τα επείγοντα και καυτά (κοινώς, προεκλογικές «ρυθμίσεις» έως και «περίεργες» διευθετήσεις), με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την (ούτως ή άλλως προβληματική...) λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και, ειδικά, ευαίσθητων κρατικών μηχανισμών – ήδη παρατηρούνται φαινόμενα αποδιοργάνωσης ή σχεδόν διάλυσης. Επιτείνει και άλλες αβεβαιότητες εκτός κυβέρνησης, στον ιδιωτικό τομέα, με συνέπεια να παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες σημαντικές αποφάσεις για την οικονομία –από ώριμα επενδυτικά σχέδια έως αποφάσεις μεγαλομετόχων για αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών.
Κάποιες ώρες, υπάρχουν ρίσκα που είσαι υποχρεωμένος να τα πάρεις. Αν φοβηθείς, αυτά τα ρίσκα στο εξής θα πληθαίνουν και θα μεγεθύνονται.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός όταν ο υπουργός Αμυνας, με τις γνωστές δηλώσεις του στις ΗΠΑ, κατέστησε διεθνώς περίγελο την κυβέρνηση και έπληξε την εικόνα της χώρας; Το ελάχιστο θα ήταν να του ζητήσει άμεσα να τις ανασκευάσει και να απολογηθεί. Το μείζον θα ήταν να του ζητήσει την παραίτησή του. Αντ’ αυτών, προέκρινε αρχικά να σιωπήσει, εν συνεχεία να συνδιαλλαγεί μαζί του (σε εν κρυπτώ γεύμα…) και, τελικά, να περιοριστεί να δηλώσει ότι «από εδώ και στο εξής» δεν θα ανεχθεί καμία διγλωσσία από οποιονδήποτε. Αν κατά τα φαινόμενα αποκαθίσταται ορισμένη σταθερότητα, στην ουσία αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι τα φαινόμενα απατούν: Αυτό που στ’ αλήθεια συνέβη είναι ότι ο κ. Καμμένος αναδεικνύεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων, με τη βούλα του κ. Τσίπρα.
Αν τώρα διεξάγονταν εκλογές, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ θα έμενε εκτός Βουλής – πολύ δύσκολα, λοιπόν, θα ρίσκαρε να τις προκαλέσει τώρα. Παράλληλα, όμως, οψέποτε γίνουν, το μόνο χαρτί που μπορεί να διαθέτει έναντι των άλλων κομμάτων μακεδονομάχων είναι ένα: Οτι θα έχει ρίξει την κυβέρνηση. Θα το χρησιμοποιήσει –είναι θέμα χρόνου. Κι αυτό το πολύτιμο για τον ίδιο χαρτί, παραμένει «από εδώ και στο εξής» ατσαλάκωτο. Γιατί, στην εύλογη προσπάθειά του να μακροημερεύσει η κυβέρνησή του, ο πρωθυπουργός εν τοις πράγμασι αναγνώρισε στον κ. Καμμένο το προνόμιο να επιλέξει εκείνος τη χρονική στιγμή «από εδώ και στο εξής» που θα διαφοροποιηθεί. Του έδωσε χρόνο να αποφασίσει πότε «από εδώ και στο εξής» θα προκαλέσει την κρίση/πτώση της κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα κακό αποτέλεσμα.
Σε ένα ήδη βαρύ κλίμα, αυτός ο αναβαθμισμένος παράγοντας αβεβαιότητας κάνει ζημιά στη χώρα. Την ωθεί να «καίει» χρόνο, αντί να τον κερδίζει.
Επιτείνει τη χαλάρωση μέσα σε μια κυβέρνηση που έχει ξεχάσει να βιάζεται – σε αρκετά υπουργεία τα μολύβια έχουν κατέβει. Αν η τύχη της κυβέρνησης εξαρτάται από έναν ανεξέλεγκτο παράγοντα, εύλογα ενισχύονται οι τάσεις παραίτησης από τα πιο σημαντικά για το αύριο και φουριόζικης ενασχόλησης μόνο με τα επείγοντα και καυτά (κοινώς, προεκλογικές «ρυθμίσεις» έως και «περίεργες» διευθετήσεις), με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την (ούτως ή άλλως προβληματική...) λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και, ειδικά, ευαίσθητων κρατικών μηχανισμών – ήδη παρατηρούνται φαινόμενα αποδιοργάνωσης ή σχεδόν διάλυσης. Επιτείνει και άλλες αβεβαιότητες εκτός κυβέρνησης, στον ιδιωτικό τομέα, με συνέπεια να παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες σημαντικές αποφάσεις για την οικονομία –από ώριμα επενδυτικά σχέδια έως αποφάσεις μεγαλομετόχων για αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών.
Κάποιες ώρες, υπάρχουν ρίσκα που είσαι υποχρεωμένος να τα πάρεις. Αν φοβηθείς, αυτά τα ρίσκα στο εξής θα πληθαίνουν και θα μεγεθύνονται.
