Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης μιλώντας στον ραδιοσταθμό Αθήνα 9,84 και στην εκπομπή των Ηλία Κανέλλη και Στέφανου Κασιμάτη για τα ζητήματα που έχουν ανακύψει τις τελευταίες μέρες στα Πανεπιστήμια , μεταξύ άλλων τόνισε τα εξής:

Επιτρέψτε μου ξεκινώντας τη συζήτησή μας να υπογραμμίσω πρώτα απ΄ όλα ότι αύριο είναι μια πολύ σημαδιακή και ιστορική ημέρα. Και γι’ αυτό θέλω να αναφερθώ. Θα ταφεί πανηγυρικά με την ψηφοφορία στην Βουλή, η προσπάθεια την οποία έκανε η κυβέρνηση της Ν.Δ., στην πρώτη φάση μαζί με το ΠΑΣΟΚ και στη δεύτερη μόνη της, για να αναθεωρήσει το άρθρο 16 για τα δημόσια πανεπιστήμια. Και θέλω να πω καθαρά πως είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι εμείς, ως Συνασπισμός, μαζί με το μαζικό φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα που κάναμε αγώνες όλη την προηγούμενη περίοδο και συνεχίζουμε και σήμερα για την υπεράσπιση του δημόσιου Πανεπιστήμιου.

Θα ήθελα επίσης, πρωταρχικά και ειλικρινά να διερωτηθώ μαζί σας. Ποιος σοβαρός φορέας ή επιχειρηματίας θα υπάρξει που θα παρουσιάσει, επιτέλους ένα business plan, έτσι για δούμε επιτέλους, ως υπόθεση εργασίας, αν θα επρόκειτο να ιδρύσει ένα μη κρατικό Πανεπιστήμιο τι θα ήταν αυτό το Πανεπιστήμιο που θα έκανε και πόσα θα ήταν τα ετήσια δίδακτρα, αν θα πληρούσε πραγματικά τους όρους λειτουργίας Πανεπιστημίου…

-Όπως μας είπε ο κ. Βερέμης σ’ αυτή την εκπομπή, με ρεαλιστικούς όρους, κανείς. Δεν νομίζει ότι θα υπάρξει.

Πολύ σωστά. Έχουμε κουβεντιάσει κι άλλες φορές, ότι, για παράδειγμα στο Deree ένα μη Πανεπιστημιακό ίδρυμα , που λειτουργεί χρόνια στη χώρα μας, το οποίο έχει ένα ενδιαφέρον, πάει αρκετός κόσμος, έχει μια ιστορική διαδρομή κτλ, όταν προσπάθησαν να πιστοποιηθούν από τα Καναδικά Πανεπιστήμια ήρθαν εδώ εκπρόσωποι, οι οποίοι έθεσαν θέματα βιβλιοθηκών, θέματα μονίμου επιστημονικού προσωπικού, καθηγητών, τα οποία όφειλε το Deree να καλύψει προκειμένου να λάβει την πιστοποίηση. Αν αποφάσιζε να προχωρήσει τότε θα έβγαινε εκτός προϋπολογισμού του και θα έπρεπε να ανεβάσει σε απαγορευτικό ύψος τα δίδακτρα.

Γι’ αυτό το λόγο λέμε, πάρα πολλές φορές ότι, η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση, με περισσότερο ή λιγότερο διασταλτικό του άρθρου 16 τρόπο, στην ουσία δεν είναι να φτιάξει νέα «μη κρατικά»Πανεπιστήμια, τα οποία θα αποτελέσουν ένα φάρο φωτεινό, προς τα οποία θα προσβλέπουν να φτάσουν τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτό που είναι φανερό είναι ότι επιδιώκει απλώς να νομιμοποιήσει αυτά τα ΚΕΠ ή αυτά τα λεγόμενα παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων στις απίθανες αίθουσες πέριξ της Πλατείας Κάνιγγος.

-Ξέρετε κάτι; Η μόνη ελπίδα, για να γίνει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, λέμε τώρα, ένα της προκοπής, αν μπορεί να υπάρξει, θα είναι ένα αγγλόφωνο δεν μπορεί να είναι στα ελληνικά.

Καταλαβαίνω τι λέτε, αλλά ακόμα και αυτό λέω ότι, αν θα υπάρξει έτσι όπως θα είναι, με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, το κόστος λειτουργίας τους και άρα τα δίδακτρα θα είναι τόσο υψηλά ώστε οι Έλληνες γονείς, για τους οποίους κόπτονται ή εμφανίζονται ως κοπτόμενοι, οι κυβερνητικοί παράγοντες θα διαπιστώνουν ότι τους συμφέρει πολύ περισσότερο να στείλουν τα παιδιά τους σε κάποια άλλα αναγνωρισμένα πανεπιστήμια της Εσπερίας και όχι εδώ στην Ελλάδα.

-Ωραία μας τα είπατε όλα αυτά τα πράγματα, το θέμα είναι γιατί δεν τα καταλαβαίνουν οι συνάδελφοί σας στο Συνασπισμό και διαφωνείται και μάλιστα με αρκετά επεισοδιακό τρόπο.

Να ξεκινήσουμε κατ’ αρχήν από το πού συμφωνούμε. Συμφωνούμε σ’ αυτά που είπα μέχρι τώρα. Συμφωνούμε επίσης ότι αυτός ο οποίος έχει την πρώτη και ξεκάθαρη ευθύνη για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα Πανεπιστήμια, είναι ο Υπουργός Παιδείας και ο Κ. Καραμανλής. Προσέξτε, όχι για κάποια απαράδεκτα πράγματα που γίνονται στις ψηφοφορίες για ανάδειξη πρυτανικών αρχών, αλλά για το ότι την ώρα που πάει να τελειώσει η υπόθεση αναθεώρησης του άρθρου 16 βγαίνουν και προβοκάρουν στην ουσία, όλες τις διαδικασίες λειτουργίας του ίδιου του δικού τους νόμου- πλαισίου, απλώς γιατί γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί…

-Τώρα κάνουμε μια ελεύθερη συζήτηση μεταξύ μας, μην απαντάτε σε ένα ερώτημα που δεν έχει τεθεί. Σίγουρα φταίει ο Καραμανλής, φταίει και ο υπουργός Παιδείας, ας επανέλθουμε στο ερώτημα παρακαλώ.

Εντάξει. Το ερώτημα, λοιπόν που θέτετε είναι το εξής: υπάρχει μια σαφής θέση από την πλευρά του Συνασπισμού, γύρω από το ζήτημα της καθολικής ψηφοφορίας;

-Αυτό είναι το ερώτημα. Υπάρχει;

Υπάρχει σαφώς. Όταν κάναμε τις αντιπροτάσεις μας για το νόμο- πλαίσιο η 8η τροπολογία την οποία είχαμε καταθέσει, ως ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ακριβώς αυτή: Καθολική ψηφοφορία, την οποία τη θεωρούμε πολύ σημαντικό στοιχείο.

-Και τότε γιατί πάρα πολλές παρατάξεις που πρόσκεινται στο δικό σας πολιτικό χώρο, μέσα στο Πανεπιστήμιο, είναι υπέρ της άποψης του να το κάνουμε ολίγον γήπεδο. Διαβάζω τον κ. Καρίτζη χθες, έχει δώσει μια συνέντευξη τύπου, στην οποία λέει «εντάξει, δεν παθαίνουν τίποτα τα Πανεπιστήμια αν αναβληθούν οι πρυτανικές εκλογές». Νομιμοποιώντας με κάποιον τρόπο, εν πάση περιπτώσει μη ενοχλούμενος, από το γεγονός ότι, μπουκάρουν ορισμένοι, βουτάνε τις κάλπες και διαλύουν εκλογές.

Θα σας πω που υπάρχει συμφωνία και που διαφωνία. Το σημαντικό είναι ότι θεωρούμε ότι πρέπει να γίνει καθολική ψηφοφορία για την ανάδειξη εκπροσώπων στις πρυτανικές αρχές. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα και είναι κατάκτηση, και από τα πολύ ολίγα θετικά του νόμου-πλαισίου. Από εδώ και πέρα βεβαίως μπαίνουν μερικά ερωτηματικά. Πώς γίνεται η ψηφοφορία; Διασφαλίζονται οι όροι για τη διεξαγωγή της και ένα αναγκαίο πλαίσιο;

-Θα τη διασφαλίσουν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, που μπουκάρουν στο ΤΕΙ και βουτάνε τις κάλπες;

Απαντήστε σας παρακαλώ. Μην φτιάχνετε τις προϋποθέσεις ενός γηπέδου δικού σας …

Το ένα, είναι η υπόθεση της καθολικής ψηφοφορίας. Από την άλλη- κι εδώ είναι η διαφορά μας-, όταν έχεις αυτή την τοποθέτηση και όταν κάποιοι άλλοι, ολίγοι, παρεμβαίνουν και παίρνουν τις κάλπες, βγάζουν από τις κάλπες τις ψήφους ή τις καίνε, τότε δεν λέω απλά τη γενική μου θέση για την καθολική ψηφοφορία, αλλά παρεμβαίνω. Σχολιάζω, διατυπώνω την ριζικά διαφορετική μου στάση. Για τη δική μου συγκρότηση, την πολιτική και την ιδεολογική και την παρουσία μου από το ’71 στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα εκείνης της δύσκολης περιόδου, μια τέτοια στάση είναι αδιανόητη. Δηλαδή, θεωρώ ότι όταν κάποιοι – έστω και εντελώς λαθεμένα - έχουν σε μπει σε μια διαδικασία και πάνε να ψηφίσουν τότε το μόνο επιτρεπτό είναι να προσπαθήσω να τους πείσω να μην πάνε. Ή έστω, ακραία αν θέλετε , να δυσκολέψω τις προϋποθέσεις να το κάνουν… Αλλά δεν μπορώ να ανοίξω τις κάλπες και να πάρω μέσα από ‘κει και να καταστρέψω τα ψηφοδέλτια, προϊόν μιας κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας, της ψηφοφορίας με την οποία κάποιοι συμφωνούν. Άσχετα αν η συλλογιστική για τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία είναι λάθος.

-Σαφέστατο. Πώς απαντάτε στη δήλωση του κ. Καρίτζη, που σας ανέφερα προηγουμένως.

Η απάντησή μου σ’ αυτό το σημείο είναι ότι ο Αντρέας Καρίτζης μιλάει για την κεντρική τοποθέτηση, δηλαδή ότι: εμείς είμαστε υπέρ της καθολικής ψηφοφορίας και δεν θα συμβεί και τίποτα αν πάνε οι εκλογές αργότερα. Σε αυτό ακριβώς δεν έχω αντίρρηση. Ας πάνε οι εκλογές αργότερα. Εκεί που εγώ είμαι κατηγορηματικός, είναι ότι όταν γίνονται εκλογές, απόρροια κάποιων πλειοψηφιών, οι οποίες ενεργούν για να γίνουν, τότε σ’ αυτή τη διαδικασία αυτό που «νομιμοποιούμαι» να κάνω είναι να προσπαθήσω να πείσω τον κόσμο να μην συμμετάσχει. Αλλά να παρέμβω στη διαδικασία της κάλπης, την ώρα που ψηφίζουν και να πάρω τις κάλπες να τις ανοίξω και να πετάξω τα ψηφοδέλτια, αυτό είναι κάτι που εγώ δεν το παραβλέπω. Έχω άποψη και θέλω να την εκφράσω δημόσια για να συμβάλω στην αποτροπή παρόμοιων στο μέλλον. Αυτό για μένα είναι προσβολή της δημοκρατικής συνείδησης των πολιτών-φοιτητών, που μπορεί και να ξεκινούν από λαθεμένη αφετηρία, αλλά δεν έχω εγώ το δικαίωμα να την αμφισβητήσω, αφ’ ης στιγμής έχει εκδηλωθεί. Αυτό ήθελα να σας πω.

Άρα ένα το κρατούμενο. Η πολιτική πρόταση να μην τεθεί στο κέντρο όλης της διαδικασίας αμφισβήτησης της εφαρμογής του νόμου- πλαισίου, με όλα τα προβλήματα να είναι ανοιχτά, η διαδικασία των εκλογών είναι ορθή. ΑΑλλού πρέπει να στραφεί η διεκδίκηση και άλλα ζητήματα τεράστιων ελλείψεων και κυβερνητικών ευθυνών πρέπει να αναδειχθούν.

Επαναλαμβάνω όμως . Όταν στήνονται οι κάλπες, από ‘κει και πέρα υπάρχει μια διαδικασία όπου ή πείθω έναν κόσμο ολόκληρο να μην πάει ή όταν πάει δεν μπορώ να στραφώ ενάντια στην κάλπη, να την ανοίξω και να παρέμβω σ’ αυτήν. Αυτό είναι το λάθος και εκεί θεωρώ ότι θα έπρεπε να είμαστε απολύτως σαφείς, κατηγορηματικοί στην αντιπαράθεσή μας.

-Κύριε Χ’ σωκράτη, έχουμε δύο λεπτά ακόμη. Στο πρώτο λεπτό θα ήθελα τη θέση σας στη διαμάχη μεταξύ της ΚΟΕ, αυτής της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Στέφανου Μπαγεώργου, ο οποίος συμπλέει μαζί σας στην Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού. Έχει δίκιο ο κ. Μπαγεώργος και βάλλεται και συκοφαντείται από την ανακοίνωση της ΚΟΕ;

Προφανώς, έχει δίκιο ο Στέφανος Μπαγεώργος. Δεν είναι δυνατόν μέσα στο πλαίσιο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, όπου υπάρχουν διάφορες συνιστώσες, που έχουμε συμφωνήσει σε στοιχειώδη πράγματα και γενικές πολιτικές, και κατορθώσαμε να κατέβουμε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, η μία συνιστώσα να κάνει τον κήνσορα και τον τιμητή της άλλης. Δεν βγαίνει πουθενά αυτό. Ξέρετε σε πόσα πράγματα υπάρχουν διαφορές και διαφορετικές προσεγγίσεις; Αν ο ένας κι ο άλλος κανοναρχούσε καθορίζοντας το τι πρέπει να γίνεται και ορθοτομώντας τον λόγο της αληθείας, τότε κυριολεκτικά, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια σ’ ένα εγχείρημα, για το οποίο ένας μεγάλος αριθμός αριστερών πολιτών έχει τόσες ελπίδες και προσβλέπει . Για ποιο λόγο να το κάνουμε αυτό;

-Τελευταία ερώτηση. Ο κ. Κωνσταντόπουλος σήμερα, σε μια συνέντευξη στα ΝΕΑ ζητάει ή αφήνει ανοιχτή την πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας Συνασπισμού – ΠΑΣΟΚ, μάλιστα ο τίτλος που έχει βάλει η εφημερίδα είναι να κατεβούν μαζί ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Πώς κρίνετε αυτήν την τοποθέτηση;

Τώρα σ’ αυτό, ως τελευταίο ερώτημα και σε μισό λεπτό είναι δυνατόν να σας απαντήσω ; Θέλω να σας πω πάντως ότι είναι μία πρόκληση ενδιαφέρουσα, αλλά έχει πάρα πολλά εάν, πώς, προϋποθέσεις και δυσκολίες. Πάντως είμαι στη διάθεσή σας να το κουβεντιάσουμε σε μια άλλη εκπομπή, γιατί είναι ανοιχτό.

-Στην καταστατική της διατύπωση, διαφωνείτε ή όχι αν υποθέσουμε ότι ξεπερνιούνται …

Η τοποθέτησή μου, είναι δεδομένη και είναι γνωστή, σε όσους παρακολουθούν τα πολιτικά πράγματα. Εγώ είμαι, γενικώς, υπέρ της προοπτικής της σύγκλισης των δυνάμεων της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Το θέμα των προϋποθέσεων, των όρων, του προγραμματικού πλαισίου , του χρονισμού, το πώς πρέπει να γίνει, με ποιο τρόπο πρέπει να γίνει είναι θέματα, που ειλικρινά σας λέω δεν μπορούμε μέσα σ’ ένα λεπτό να τα εξαντλήσουμε…