«Στις σύγχρονες δημοκρατίες υπάρχουν ορισμένα δημόσια αγαθά, όπως για παράδειγμα η μη διαστρεβλωμένη πολιτική επικοινωνία, που δεν μπορεί να προσαρμόζονται στις οικονομικές προσδοκίες των επενδυτών.
Τα πρόσφατα γεγονότα έχουν συσσωρεύσει μια σειρά από ερωτήματα. Αναφέρω ενδεικτικά: Τι συμβαίνει με τους νέους και γιατί μερικοί καταφεύγουν στην τυφλή βία; Πώς πρέπει να μεταφραστεί αυτή η οργή για να μπει στην κοίτη της πολιτικής;
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο δύσκολη, που μέσα από μια σοβαρή κρίση γεννοβολάει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν είναι έξω απ’ αυτή την κρίση. Το ζήτημα δεν είναι να την περιγράψουμε απλώς, να την ξορκίσουμε ή να την εκμεταλλευτούμε μικροκομματικά. Το ζήτημα είναι να την κατανοήσουμε, να την αναλύσουμε και αναζητήσουμε διεξόδους ρεαλιστικές προς όφελος των πολλών, των εργαζομένων και συνολικά της πατρίδας μας.
«ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ’ΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ»
Κι αυτή και δεν ξέρω πόσες ακόμα νύχτες, καθώς γράφω μακριά από την Αθήνα και Δευτέρα πρωί, ώστε να προλάβω την εφημερίδα μας που κλείνει την ύλη νωρίς, ενώ τρέχουν πάντοτε τα γεγονότα που ακολούθησαν το χαμό του Αλέξη.
Αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση με αφορμή τον φόνο του μικρού Αλέξη πρέπει να καταλήξει σε απογοητευτικά συμπεράσματα και σε ένα ερώτημα: εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα διάλογο της προκοπής για όσα συμβαίνουν, ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε ορθολογικά την κοινωνία;
«Ο ελληνικός λαός έχει πλάκα» θα έλεγε ο αδιάφορος παρατηρητής: Επιβραβεύει παρά τα ομόλογα, τους κουμπάρους, τους Πακιστανούς, τη ζαρντινιέρα (και κυρίως την καταστροφή της μισής Ελλάδας από τις πυρκαγιές) την κυβέρνηση Καραμανλή, για δεύτερη φορά, το 2007.
Έτσι, λοιπόν, η χρονιά θα τελειώσει θλιβερά και θλιμμένα. Με ένα αγόρι 15 χρονών νεκρό και τις πόλεις μας καμένες.
Όσοι προσποιούνται τους έκπληκτους, όσοι βλέπουν «άτυχες στιγμές» και μεμονωμένα περιστατικά, όσοι δεν αναγνωρίζουν πολιτικές ευθύνες, για άλλη μια φορά υποκρίνονται.
Την ώρα του πανελλήνιου πένθους για το παιδί που κηδεύεται ενοχλούν τα αυτονόητα. Γράφω τα παρακάτω πιστεύοντας ότι ούτε οι καταγγελίες ούτε βέβαια τα ανακλαστικά γενικευμένης οργής βοηθούν για μια αλλαγή πορείας.
Ποιος σκότωσε τελικά τον Αλέξανδρο; Ποιος χάρηκε για τον θάνατό του;
Όλοι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες δηλώσεις ανώνυμων και επώνυμων με συλλυπητήρια προς την οικογένεια του αδικοχαμένου μαθητή. Όλοι θλίβονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους συμμαθητές του. Πολιτικοί από όλο το φάσμα, δημοσιογράφοι, συνδικάτα άνθρωποι όλων των ηλικιών, μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων συμφωνούν ότι το να χάνει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος είναι και τραγικό και απαράδεκτο.
Το ποτάμι των 15χρονων που ξεχύνεται στους δρόμους εκφράζει βαθύτερα κοινωνικά αδιέξοδα των νέων, και όχι μόνον, τα οποία έχουν γεννηθεί από τις ασκούμενες πολιτικές και έχουν ευρύτατες κοινωνιολογικές προεκτάσεις που ήδη αναλύουν, ή έστω προσπαθούν, οι αρμόδιοι επιστήμονες -προεκτάσεις που κανείς (μας) δεν ήθελε να δει τόσο καιρό.
ΧΘΕΣ το απόγευμα στη Σκουφά ήταν καμιά τριανταριά κουκουλοφόροι. Τους είδα να περνούν πίσω από τη βιτρίνα πριν χαθούν στον πυκνό καπνό από το αυτοκίνητο που ήδη καιγόταν. Έδειχναν άνθρωποι που έκαναν τη δουλειά τους με σοβαρότητα και ψυχραιμία
Ο Φώτης Κουβέλης, μιλώντας στην τηλεόραση της ΝΕΤ (στους Β. Λυριτζή και Δ. Οικονόμου, εκπομπή «Πρωινή Γραμμή», μεταξύ άλλων, τόνισε:
...Η κυβέρνηση έχει την πολιτική ευθύνη για το θάνατο του Αλέξανδρου, διότι δεν προώθησε τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας, με αποτέλεσμα συμπεριφορές σαν αυτή του αστυνομικού που εν ψυχρώ δολοφόνησε το νεαρό παιδί.
Έχει ευθύνη για μια κοινωνική πολιτική που δεν εφάρμοσε, έχει ευθύνη για τις συντηρητικές οικονομικές επιλογές που διαμόρφωσαν την αγανάκτηση, το θυμό και τα αδιέξοδα....
