Το κίνημα των νέων, η ευθύνη της Αριστεράς

Η ελληνική κοινωνία αυτές τις μέρες βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Είμαστε μπροστά σε μια έκρηξη που σχηματιζόταν στα υπόγεια της καθημερινότητάς μας.

Γνωρίζαμε όλοι, ότι κάτι δεν πάει καλά στη φαινομενική όψη μιας καταναλωτικής ατομοκεντρικής ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνο με αιτία την εξελισσόμενη οικονομική κρίση, αλλά κυρίως από τη βαθιά παρακμή του δημοκρατικού μας συστήματος.

Δικαιοσύνη, ΜΜΕ, πολιτικοί -ακόμα και η εκκλησία- εγκλωβισμένοι όλοι σε παιχνίδια στενών συμφερόντων, χωρίς συναίσθηση ευρύτερης ευθύνης για τη χώρα, επομένως και για τις ερχόμενες γενιές. Δεν ήθελε πολύ! Η αφορμή της αποτρόπαιης δολοφονίας ενός 15χρονου από έναν αστυνομικό λειτούργησε συναισθηματικά, αλλά και συμβολικά, γι’ αυτή την ηχηρή έκρηξη διαμαρτυρίας. H κυβέρνηση, με την αντικοινωνική πολιτική της και ιδιαίτερα με την εμπλοκή της στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι ο πιο ορατός αντίπαλος.

Ένα κομμάτι νέων ξεσπά βίαια. Με απίστευτη επιθετικότητα, με καταστροφές σε βιτρίνες, καταστήματα και αυτοκίνητα. Με πέτρες και φωτιές. Νομίζει ότι έτσι αμφισβητεί τον υλικό πολιτισμό. Μετατρέπει τη διαμαρτυρία σε μηδενισμό. Την ίδια στιγμή όμως, χιλιάδες νέοι άνθρωποι -η συντριπτική πλειοψηφία- βγαίνουν στους δρόμους με οργή, διεκδικώντας μια καλύτερη θέση στο μέλλον. Συγκροτούν τη δική τους ταυτότητα. Αναζητούν τους δικούς τους ήρωες, τα δικά τους «Πολυτεχνεία». Είναι η φυσική πορεία των ριζοσπαστικών αναζητήσεων κάθε νέας γενιάς σε κάθε εποχή.

Το Κίνημα αυτό προφανώς δεν έχει καθαρά αιτήματα ούτε σαφείς στόχους. Έχει σκληρή κριτική για ένα ασφυκτικό περιβάλλον και τη διάθεση να εκφραστεί πολιτικά. Έστω και με ένα «πρωτόγονο» τρόπο. Η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί παρά να είναι θετική. Μετακινεί την πιτσιρικαρία από τον καναπέ, την οθόνη του P.C., το Internet cafe, τη μοναξιά? Τώρα έρχεται η ώρα της πολιτικής. Είναι η ευκαιρία να μετασχηματιστεί αυτός ο χείμαρρος σε μια προοδευτική κατεύθυνση για ένα καλύτερο αύριο.

Η Αριστερά είναι η πολιτική δύναμη που ιστορικά παρακολουθεί τις νεανικές ανησυχίες και σήμερα καλείται να δράσει με τη δική της αίσθηση ευθύνης για τα νέα παιδιά. Πριν απ’ όλα η Αριστερά οφείλει να αναμετρηθεί με τον δικό της εαυτό. Να συνειδητοποιήσει ότι δεν καταγράφεται ως κάτι εξαιρετικά διαφορετικό στη συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ότι κουβαλά τις αμφιβολίες των πολιτών για τις προθέσεις της. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η διαχειριστική μορφή της σοσιαλδημοκρατίας, δεν απαλλάσσουν το σύνολο των αριστερών σχημάτων από το αίσθημα αδιεξόδων. Υπάρχουν βέβαια θετικές εξαιρέσεις, αλλά δεν αλλάζει η βασική εικόνα. Η φυγή είτε στην εύκολη ρητορική της καταγγελίας για την κοινωνική κακοδαιμονία, είτε στον απλουστευτικό κυβερνητισμό του δικομματικού στερεότυπου δεν αποτελούν πειστικές απαντήσεις.

Το ζητούμενο παραμένει για μια πολιτική πρόταση αμφισβήτησης και εξουσίας. Με ηθικό, οραματικό περιεχόμενο και ρεαλιστικές λύσεις στην καθημερινή ζωή. Μια πολιτική που συναρθρώνει τη ριζοσπαστική, ελευθεριακή ματιά στα κοινωνικά δρώμενα με ένα τολμηρό σχέδιο διαρθρωτικών αλλαγών στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Που πάει δηλαδή «το έργο» παρακάτω?

Σήμερα, η Αριστερά μπροστά σε αυτό το νεανικό ξέσπασμα οφείλει να δώσει τις δικές της απαντήσεις. Να βρεθεί κοντά στους νέους και τις νέες. Να τους ακούσει. Να αντιταχτεί σε κάθε μορφή κρατικού αυταρχισμού και καταστολής. Έχει ένα πολύτιμο όπλο! Την πλούσια πείρα των αριστερών αγώνων που συμπυκνώνεται στην επιλογή της στρατηγικής του μαζικού κινήματος σε αντιπαράθεση με κάθε μορφή βίας. Γνωρίζουμε καλά ότι στον έλικα της βίαιης αντιπαράθεσης συχνά υπερισχύουν οι δυνάμεις της αντίδρασης. Γνωρίζουμε ότι μετά τις «χαμένες μάχες» εμφανίζεται ο αδιέξοδος κύκλος της εκδικητικής ακροαριστερής τρομοκρατίας.

Γνωρίζουμε επίσης ότι τα καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν με τη χρήση βίας δυστυχώς κρατήθηκαν και με την άσκηση βίας στη συνέχεια. Η πείρα αυτή είναι αναντικατάστατη. Γι’ αυτό η Αριστερά πρέπει να δίνει με επιμονή τις δικές της κατευθύνσεις. Να εξηγεί πειστικά στους νέους που βρίσκονται στην όχθη της κοινωνικής αμφισβήτησης για τη σημασία των ειρηνικών μαζικών αγώνων, για την προοπτική εναλλακτικών λύσεων, για τα αποτελέσματα της τυφλής βίας που ως μεταβλητός παράγοντας εντάσσονται στη στρατηγική των συντηρητικών δυνάμεων σε βάρος τελικά των κοινωνικών διεκδικήσεων. Ο διάλογος αυτός πρέπει να γίνεται καθημερινά. Όχι με κατηχητικό και καθοδηγητικό ύφος, αλλά με ειλικρίνεια χωρίς μισόλογα και αποφασιστικότητα. Γιατί αξίζει πραγματικά όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι να βιώσουν το δικό τους νικηφόρο κίνημα. Να ανοίξουν δρόμους για μια καλύτερη εποχή. Να μην κυριαρχήσουν νέες διαψεύσεις και απογοήτευση.