Μπορεί να βρίσκεται προς το τέλος και της δεύτερης θητείας του· μπορεί πριν από μία μόλις εβδομάδα το κόμμα του να υπέστη οδυνηρή ήττα, η οποία σε μεγάλο βαθμό χρεώνεται και στον ίδιο, εντούτοις εξακολουθεί να είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Κυρίως, δε, εξακολουθεί να είναι ο Μπαράκ Ομπάμα: ένας πολιτικός εξαιρετικής οξύνοιας και κουλτούρας

Εμείς οι Ευρωπαίοι υποθέταμε για πάρα πολύ καιρό ότι είναι πιο φτηνό και πιο ασφαλές να αφήσουμε τις ΗΠΑ να λύσουν τα προβλήματά μας. Τώρα η ΕΕ πρέπει να αντιμετωπίσει την εκλογή του Τραμπ σαν καμπανάκι για να πάρει στα χέρια της τη μοίρα της

Οπως ακριβώς με τις δημοσκοπήσεις πριν από το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο για το Brexit, οι δημοσκοπήσεις κατά την πορεία προς τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ήταν λανθασμένες

Από Αστόρια στην Ελλάδα
απ’ το Μπρονξ στα Φιλιατρά
Ντόναλντ Τραμπ φωνάζουμε όλοι
και σου σφάζουμε αρνιά

Την προηγούμενη βδομάδα, ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε να λύσει δύο μεγάλα προβλήματα. Το ένα ήταν ότι η υποψήφια του κόμματός του έχασε στις εκλογές, ανοίγοντας έτσι το δρόμο της προεδρίας των ΗΠΑ στον ανεκδιήγητο Τραμπ. Το δεύτερο ήταν ότι ο ηρωικός δήμος Καισαριανής τον χαρακτήρισε «ανεπιθύμητο πρόσωπο», στερώντας του έτσι τη δυνατότητα να πιει κάνα ουζάκι στη γνωστή πλατεία, κατά την επικείμενη επίσκεψή του στην Αθήνα.

Πολύ πριν οι άνεργοι εργάτες και οι οικογένειές τους δώσουν τη νίκη στον Τραμπ στις πολιτείες της σκουριάς, τα μηνύματα είχαν έρθει από την Ευρώπη. Οταν το κόκκινο στεφάνι των δήμων γύρω από το Παρίσι, μετά μια σύντομη στάση στους Σοσιαλιστές, αγκάλιασε το Εθνικό Μέτωπο των Λεπέν. Η εργατική τάξη τον αιώνα που πέρασε ήταν ως επί το πλείστον φορέας απελευθερωτικών, ουμανιστικών ιδεών και βαθιά διεθνιστική.

Η επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα έχει πλέον μικρότερη πολιτική βαρύτητα για τις στενές ελληνικές επιδιώξεις, αλλά απέκτησε υψηλότερη συμβολική σημασία μετά την εκλογή του Τραμπ. Οι συναντήσεις του με τον Τσίπρα θα μετρήσουν λιγότερο από την ομιλία του στην Πνύκα. Ο Ομπάμα αποτελεί μία από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που ο ίδιος ο εαυτός και ο χαρακτήρας συγκροτούν Πολιτική, που το πρόσωπο συστήνει δημοκρατικό ύφος και ήθος, που ο λόγος του συνενώνει αξεδιάλυτα θέσεις και αξίες. «Θα μας λείψει ο Ομπάμα», έγραφαν στη μέση της προεκλογικής καμπάνιας οι New York Times, για την ακεραιότητα, την ανθρωπιά, την ευγένεια και την ανθεκτική αισιοδοξία του.

«Η σημερινή ημέρα αποτελεί ένα σοκ για όλους όσοι παλεύουμε για τις βασικές δημοκρατικές κατακτήσεις και είμαστε σταθερά απέναντι στην μισαλλοδοξία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Η ελπίδα που έφερε ο Μπάρακ Ομπάμα μεταβάλλεται με τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ σε ανησυχία για όλο τον πλανήτη.

Δεν πρόκειται για την παραδοσιακή εναλλαγή μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Πρόκειται για διαφορετικούς κόσμους!

Μετά το Brexit...έρχεται τώρα η νίκη του Τραμπ!

Μια από τις παράπλευρες αρνητικές συνέπειες των διαρκών δραματικών επεισοδίων της ελληνικής κρίσης συνίσταται στην αποκοπή της διανοητικής προσπάθειας των ελληνικού πολιτικού κόσμου από την παρακολούθηση πολύ ενδιαφερουσών εξελίξεων σε άλλες χώρες. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τον πνευματικό κόσμο του τόπου. Τούτη την περίοδο όμως αξίζει κανείς να βγάλει το κεφάλι του έξω από το έλος στο οποίο βυθίζεται ο τόπος, για να παρατηρήσει – και να αντλήσει συμπεράσματα – τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Διάβασα και εγώ το βιβλίο της Καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Columbia, Sheri Berman «Το πρωτείο της πολιτικής – Η σοσιαλδημοκρατία και η Ευρώπη του 20ου αιώνα».

Οι συνηθισμένοι πολιτικοί όταν υφίστανται μια μεγάλη ήττα διορθώνουν την πορεία τους επί το συντηρητικότερο, το συμβατικότερο, το ασφαλέστερο. Ελπίζουν να ικανοποιήσουν έτσι τον μέσο πολίτη, που είναι κατά τεκμήριο συντηρητικός. Αλλά ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είναι συνηθισμένος πολιτικός. Είναι ένας οραματιστής

It’s the economy, stupid! Από τότε που ο Τζέιμς Κάρβιλ πρόφερε τη μαγική αυτή φρασούλα, αποδίδοντας τη νίκη του Κλίντον - στις εκλογές του 1992 - στην πορεία της αμερικανικής οικονομίας, το μότο έχει πάρει διαστάσεις δόγματος: τις εκλογές τις κρίνει η οικονομία.

Αλλά τότε τι εξηγεί τη συντριβή των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο;

Η αμερικανική Ακροδεξιά έχει βάλει στο στόχαστρό της τους Δημοκρατικούς που στηρίζουν τις πολιτικές του προέδρου Ομπάμα. Η ανεκδιήγητη Σάρα Πέιλιν έχει μάλιστα από τον περασμένο Μάρτη δημοσιεύσει κατάλογο και χάρτη προγραφών. Στον κατάλογο αυτόν περιλαμβάνεται και η Γκάμπριελ Γκίφορντς, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, που στις πρόσφατες εκλογές κατάφερε να κερδίσει στην Αριζόνα.

Tελικά η τερατώδης και ακριβή για τους Αμερικανούς φορολογούμενους μηχανή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών πήρε μπρος. Κινήθηκε άτσαλα και χοντροκομμένα κατά του Τζούλιαν Ασάντζ ιδρυτή της οργάνωσης WikiLeaks, που ντρόπιασε το αμερικανικό διπλωματικό κατεστημένο, δημοσιοποιώντας τις γελοιότητες που ανταλλάσσουν δίκην εμπιστευτικών τηλεγραφημάτων.

Με τη σταδιακή αποκάλυψη τόσων χιλιάδων μικρών και μεγάλων μυστικών της αμερικανικής διπλωματίας _ και κυρίως των μεθόδων της _ θα έχουμε να λέμε και να γράφουμε για καιρό. Για την ώρα, ο απίστευτος όγκος ντοκουμέντων βρίσκεται στα χέρια ειδικευμένων δημοσιογράφων μερικών μεγάλων εφημερίδων, οι οποίοι, σε συνεννόηση με το ιστολόγιο που τα βρήκε χάρη σε έναν απόστρατο νεαρό ειδικό στρατιωτικών πληροφοριών και τα διαχειρίζεται, θα τα παραδώσουν στο κοινό «τακτοποιημένα».