Προσπαθούν πολλοί τους τελευταίους μήνες να μας πείσουν πως ένα ενιαίο κόμμα της «κεντροαριστεράς» θα είναι ο μεγάλος τρίτος πόλος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορεί να παίξει έναν πιο σημαίνοντα ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η πρόσφατη κίνηση με τις πενήντα τόσες υπογραφές φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή για τη δημιουργία αυτού του νέου φορέα. Με δεδομένη την απροθυμία της ΔΗΜΑΡ να ενταχθεί στην κίνηση , η μόνη πιθανή, αν όχι προδιαγεγραμμένη, εξέλιξη, είναι η προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ σε αυτή, που θα ισοδυναμεί ως τελικό αποτέλεσμα με την (επαν)ένταξη των πενήντα τόσων και όσων άλλων ακολουθήσουν, στο ΠΑΣΟΚ.
Και εδώ γεννάται η απορία, γιατί αυτοί που συμμετέχουν στην κίνηση, δεν εντάχθηκαν απευθείας στο ΠΑΣΟΚ αλλά επέλεξαν αυτή τη διαδρομή, από τη στιγμή μάλιστα που η πρωτοβουλία τους είχε εξαρχής την ανοιχτή στήριξη και υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, ενώ αντίθετα δεν είχε τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ. Μια εξήγηση για αυτή την τακτική είναι ότι ίσως θέλησαν να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο για την ένταξη και της ΔΗΜΑΡ στον νέο φορέα, προσβλέποντας στις αντιδράσεις στελεχών στην επίσημη γραμμή του κόμματος και στην πιθανή αλλαγή της απόφασής του. Μία άλλη, είναι ότι θέλησαν να εκθέσουν τη ΔΗΜΑΡ απομονώνοντάς την πολιτικά, αλλά και να προκαλέσουν αποχωρήσεις στελεχών της για να ενταχθούν στο νέο σχήμα. Μία τρίτη είναι, η νέα κίνηση να αποτελεί εύσχημο τρόπο διεύρυνσης και μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, που θα δίνει την εικόνα ανανέωσης και αναβάπτισης μέσα από την ίδρυση νέου φορέα και όχι με μία συνήθη διαδικασία διεύρυνσης.
Ας σκεφτούμε όμως τι θα γινόταν αν η ΔΗΜΑΡ εντασσόταν σε αυτή την κίνηση, που θα καταλήξει λογικά στη δημιουργία ενός νέου φορέα είτε κατά τα πρότυπα του πρώην Συνασπισμού (ουσιαστικό κόμμα) είτε με τη δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος (με την τυπική έννοια). Η βασική συνιστώσα του νέου σχηματισμού, το ΠΑΣΟΚ, θα συμμετείχε στην κυβέρνηση και θα συνέχιζε να ασκεί από κοινού με τη ΝΔ τη σημερινή πολιτική, με την οποία διαφωνεί σε καίρια ζητήματά της η ΔΗΜΑΡ. Σε αυτή την περίπτωση, η άλλη βασική συνιστώσα του φορέα η ΔΗΜΑΡ, που είχε αποφασίσει την αποχώρησή της από την κυβέρνηση, θα συμμετείχε αναπόφευκτα σε ένα εν τοις πράγμασι κυβερνητικό κόμμα, οπότε θα έπρεπε να έχει σαφή διατυπωμένη θέση: θα στήριζε και η ίδια την κυβέρνηση και την πολιτική της ή θα διατηρούσε τις σημερινές διαφωνίες της με αυτή; Αν η ΔΗΜΑΡ στήριζε την πολιτική της κυβέρνησης, θα επρόκειτο για αναδίπλωση, για θεαματική αλλαγή πλεύσης. Αν εξακολουθούσε να διατηρεί τις αντιθέσεις της, θα επρόκειτο για ακύρωση στην πράξη του νέου φορέα, για υπονόμευσή του και μάλιστα εν τη γενέσει του, στην κορυφαία πολιτική διαδικασία και επιλογή, που είναι η συμμετοχή στη διακυβέρνηση και η συμφωνία ή μη με την κυβερνητική πολιτική.
Ενας νέος φορέας όμως, δεν μπορεί να προχωρήσει και να μετεξελιχθεί σε κομματικό σχηματισμό, αν δεν υπάρχει ξεκάθαρη συμφωνία στα κορυφαία ζητήματα και πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να ξεκινήσει με διαφωνίες και διαφοροποιήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα. Είναι γι’αυτό βέβαιο, ότι στην πράξη, το νέο κόμμα θα συμμετείχε ενιαία στην κυβέρνηση ή τουλάχιστον θα στήριζε στο σύνολό του την κυβέρνηση και την πολιτική της.
Συνεπώς, η αναπόφευκτη εξέλιξη και κατάληξη της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στο νέο σχήμα, θα ήταν η συμμετοχή της εκ νέου ή έστω η στήριξή της, στην κυβέρνηση και στην πολιτική που αυτή ακολουθεί. Οσοι λοιπόν υποστηρίζουν την ένταξη της ΔΗΜΑΡ στον νέο φορέα , επιδιώκουν στην ουσία την επάνοδό της στον κυβερνητικό συνασπισμό. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι τα ίδια πρόσωπα που διαφώνησαν έντονα με την αποχώρησή της από την κυβέρνηση, υποστηρίζουν τώρα με θέρμη την ένταξη της στο νέο σχήμα, κάποιοι μάλιστα από αυτούς έχουν ενταχθεί ήδη, παραμένοντας όμως και στη ΔΗΜΑΡ!
Στην ουσία λοιπόν, η απόφαση της ΔΗΜΑΡ για ένταξη ή μη στον νέο φορέα, έχει να κάνει με την επιστροφή της ή μη στο κυβερνητικό σχήμα. Στο βαθμό όμως που οι αιτίες της αποχώρησής της από τη συγκυβέρνηση δεν έχουν αρθεί, είναι προφανές ότι η ό,ποια απόφασή της για ένταξη στο νέο σχήμα, θα ήταν ακύρωση στην πράξη όλης της πολιτικής της των τελευταίων μηνών, κοινώς θα ήταν μία «τούμπα» ( το πρώτο συνθετικό απαλείφεται για λόγους ευπρεπείας).
