Οταν διάβασα τα σχόλια των αντι-ΣΥΡΙΖΑ με στόχο (στα δώδεκα μέτρα) την Αγγελική Σπανού, μου έκανε εντύπωση το εξής: στα περισσότερα, το κύριο επιχείρημά τους ήταν ένας μακρύς κατάλογος των δεινών που έχει επισωρεύσει στη χώρα η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. (Διευκρινίζω ότι ως προς τούτο συνυπογράφω και με τα δύο χέρια.)

Ας δούμε όμως τα συμπεράσματα: το πρώτο, το οποίο συχνά δεν διατυπώνεται ρητά αλλά σαφώς εξυπακούεται, είναι πως γι’ αυτό πρέπει «να τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν».

Και το δεύτερο, πιο υπόγειο, ότι όσοι δεν συμμερίζονται το αντιπολιτευτικό τους μένος καθίστανται αλληλέγγυοι με τον ΣΥΡΙΖΑ και συνυπεύθυνοι. Αλλιώς διατυπωμένο, όσοι δεν απορρίπτουν χωρίς εξαίρεση οτιδήποτε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως το απόλυτο κακό, μειώνουν, έστω και κατ’ ελάχιστον, την πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία, η οποία, με την ίδια λογική, ανακηρύσσεται το απόλυτο καλό.

Δεν το λέω εγώ. Το ομολόγησαν έμμεσα οι αντι-ΣΥΡΙΖΑ, όταν έκριναν σκόπιμο να καταδικάσουν, να αποσιωπήσουν ή να υποβαθμίσουν το γεγονός ότι η κυβέρνηση βρήκε επιτέλους τη λύση στο Μακεδονικό, χωρίς να αντιληφθούν την ειρωνεία ότι έτσι όχι μόνο διέγραψαν ό,τι οι ίδιοι έλεγαν επί χρόνια, αλλά επίσης συμπαρατάχθηκαν με τον Καμμένο, δηλαδή έκαναν εκείνο που δικαίως καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα μπορούσα να παραπέμψω σε έναν τρόπο σκέψης που ευδοκιμεί εν Ελλάδι όταν μας ζητηθεί να δικαιολογήσουμε τις πολιτικές επιλογές μας: αντί να παραθέσουμε επιχειρήματα, μεταθέτουμε τη συζήτηση στις πράξεις των αντιπάλων μας για να αποδείξουμε ότι είναι χειρότεροι.

Ιδιαίτερα δημοφιλές τέχνασμα επειδή αναπαράγει έναν πρόσθετο αυτοματισμό: ο ένοχος είναι πάντα ένας, συνεπώς όταν τον εντοπίσουμε, όλοι οι υπόλοιποι αθωώνονται. Το ενδεχόμενο να φταίνε σε κάποιο μέτρο και άλλοι, δηλαδή το λεγόμενο συντρέχον πταίσμα, αποκλείεται εξ ορισμού.

Ετσι λειτουργεί η δαιμονοποίηση: φαινομενικά είναι η υπερβολική αμαύρωση των αντιπάλων μας.

Στην πραγματικότητα όμως εξασφαλίζει τη δική μας αθώωση. Οπου υπάρχουν δαίμονες, αναγκαστικά υπάρχουν και άγγελοι.

Στην προκειμένη περίπτωση πάντως σημαίνει και κάτι άλλο: η μετωπική σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. αποκρύπτει ένα σημείο στο οποίο αμφότεροι οι ορκισμένοι εχθροί συμφωνούν: ότι τρίτη λύση δεν υπάρχει, άρα οφείλουμε να διαλέξουμε μεταξύ των δύο. Ετσι λειτουργεί η πόλωση, την οποία κάποτε καταδίκαζαν πολλοί από εκείνους που σήμερα την προτείνουν επικαλούμενοι την κοινή λογική.

Θα μπορούσα επίσης να ισχυριστώ ότι οι παροικούντες το ριζοσπαστικό Κέντρο ακολουθούν το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που, ως γνωστόν, εγκαινίασε τη δαιμονοποίηση των αντιπάλων και τον ακραίο διχαστικό λόγο -«ταγματασφαλίτες» και «γερμανοτσολιάδες», αυτό μην το ξεχνάμε-, επιπλέον δε εφαρμόζουν και μια άλλη τακτική της Αριστεράς, την οποία επανειλημμένα καυτηρίασαν στο παρελθόν.

Οπως θα θυμάστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν ότι όποιος δηλώσει αντίθετος στις προηγούμενες κυβερνήσεις για οποιονδήποτε λόγο είναι καλός και «δικός μας». Ηταν τότε που μάζευαν ψήφους· αν είσαι κατά των μνημονίων, έλα μαζί μας.

Το γεγονός ότι πολλοί διαμαρτύρονταν επειδή έχασαν τα πλεονεκτήματα που τους εξασφάλιζε το δημοσιονομικό όργιο το οποίο οδήγησε στην κρίση δεν αποτελούσε καν θέμα συζήτησης.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα αντεστραμμένο: όποιος καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ, για οποιονδήποτε λόγο, είναι καλοδεχούμενος στην παράταξη των ενάρετων που θα μας απαλλάξουν από τον εξαποδώ.

Υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να ειπωθούν. Θα περιοριστώ όμως σε κάτι το οποίο, μολονότι γενικό και ασαφές, νομίζω ότι εξηγεί πολλά πράγματα: το ύφος.

Εννοώ τον υστερικό τόνο, την καταγγελτική πλειοδοσία, τη μισαλλοδοξία και τη χολή που εκβράζουν με στόχο όχι μόνο τους συριζαίους, αλλά ακόμα και εκείνους οι οποίοι επικρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να υποδύονται τον Σαβοναρόλα που ετοιμάζει τα καζάνια της κόλασης για τους αμαρτωλούς.

Κατά κανόνα, οι σκληροί αντι-ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώην αριστεροί. Διευκρινίζω ότι όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να αλλάζουμε γνώμη. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν το κάνουμε αρκετά συχνά.

Φοβάμαι όμως ότι φεύγοντας από την Αριστερά κάποιοι εκσυγχρονισθέντες πήραν μαζί τους το χειρότερο ίσως χαρακτηριστικό της: την πίστη ότι κατέχουν την υπέρτατη αλήθεια και συνεπώς, όποιος τολμήσει να διαφωνήσει είναι ή ηλίθιος ή πουλημένος.

Κι αυτό φέρνει στον νου μου την ιστορία με την τσιρλιάρα κίσσα. Μια φορά κι έναν καιρό, μια κίσσα έπασχε από διάρροια, πράγμα που φυσικά ενοχλούσε τις υπόλοιπες κίσσες στη φωλιά. Αποφάσισε λοιπόν να πάρει τα μάτια της και να πάει στην Αμερική για να αρχίσει μια νέα ζωή. Κι ενώ πετούσε, στα μέσα του Ατλαντικού συνάντησε μια γριά κίσσα που τη ρώτησε για πού το έβαλε. Κι εκείνη της διηγήθηκε την ιστορία της και γιατί αποφάσισε να ξενιτευτεί. Και τότε η γριά και σοφή κίσσα της είπε: καλά όλα αυτά, κόρη μου, αλλά πες μου, πήρες και τον κώλο σου μαζί;