Οι γονείς δεν είναι ΟΚ

Τελευταίες μέρες διακοπών. Χαζεύω κάτι πιτσιρίκια που παίζουν κρυφτό με ένα drone. Ο μπαμπάς κρατάει το drone που κατασκοπεύει με μάτια/φώτα μέσα στο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ και εκείνα κρύβονται πίσω από θάμνους και λιόδεντρα. Χαζεύω τα κυρτωμένα– για το παιχνίδι– σώματά τους, ακούω τα πνιχτά τους γέλια, μαντεύω τα πονηρά τους βλέμματα μέσα στο σκοτάδι, υποθέτω ότι θα έχει άλλη χάρη το να ξεγελάς μια μηχανή που χειρίζεται ένας ενήλικας. Τελευταίες μέρες καλοκαιριού του 2021. Οι στιγμές ξενοιασιάς που ήταν να αλιευτούν, αλιεύτηκαν. Τα (περισσότερα) παιδιά κάτι πρόλαβαν, κάπως ξεγελάστηκαν. Για τους (περισσότερους) γονείς οι ερπύστριες του oδοστρωτήρα χαϊδεύουν κιόλας το ταλαιπωρημένο τους κορμί. Γιατί οδοστρωτήρας είναι το τρίτο στη σειρά σχολικό έτος σε συνθήκες συναγερμού. Εξαιτίας, αυτή τη φορά, της Δέλτα. Σχεδόν θέλεις να ξαπλώσεις πρηνηδόν στην άσφαλτο και να τον αφήσεις να σε συνθλίψει με την ησυχία του.

«4 ways parents can calm their back- to-school fears» (ήτοι, «4 τρόποι για να κατευνάσουν οι γονείς τους φόβους τους για την επιστροφή στο σχολείο») διαβάζω τον τίτλο πρόσφατου άρθρου στους New York Times. Γραμμένο από ψυχίατρο. Οι ειδικοί της ψυχικής υγείας ανά τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι οι γονείς δεν είναι ΟΚ. Διότι είναι ήδη πολλαπλώς επιβαρυμένοι από δύο πανδημικά σχολικά έτη και βρίσκονται στα όρια του burn out. Οι διαφορές φέτος είναι, νομίζω, δύο. Η πρώτη είναι ότι τώρα δεν έχεις πλέον να περιμένεις την λυτρωτική ουτοπία του εμβολίου. Το εμβόλιο αφίχθη (ευτυχώς) αλλά συνοδεύεται από το δικό του λαχταριστό «πακέτο». Τη δική του πόλωση, τις δικές του ανεπάρκειες, τα δικά του ηθικά διλήμματα, το δικό του εξατομικευμένο αμπαλάζ στο παγκοσμιοποιημένο αλλά θολό αφήγημα περί ατομικής ευθύνης. Φέτος, πρέπει να το πάρεις απόφαση. Στο προαύλιο θα παρελάσουν όλες οι νέες κάστες. Θα συγχρωτισθούν εμβολιασμένοι μαθητές με αντιεμβολιαστές καθηγητές που καθυβρίζουν στα «φόρουμ» τους ψεκασμένους γονείς. Εμβολιασμένοι δάσκαλοι με υποκείμενα νοσήματα δίπλα δίπλα με τέκνα ένθερμων αρνητών. Εμβολιασμένοι μαθητές με ανεμβολίαστους συμμαθητές τους που φέρνουν μεν το αρνητικό διαγνωστικό τεστ δύο φορές την εβδομάδα αλλά δεν κόβεις και το κεφάλι σου ότι δεν είναι fake. Νοσήσαντες με επίνοσους, εμβολιασμένοι που κόλλησαν με ανεμβολίαστους που σκοτίστηκαν και αν κολλήσουν. Ολοι οι Ταλιμπάν του πανδημικού φανατισμού μέσα στην ιερή σχολική κοινότητα. Εσύ τι θέση θα πάρεις; Θα συγκαταλεχθείς στους γονείς που συμβάλλουν στην πανεθνική προσπάθεια ανοσοπροστασίας, ανεβάζοντας στο facebook τη φωτογραφία της 12χρονης κόρης σου την ώρα του «τσιμπήματος» (μια ολοδική σου Ιφιγένεια στο βωμό του εμβολιαστικού κινήματος); ‘Η θα είσαι ρίψασπις (και ας έκανες, χωρίς δισταγμό, και τις δύο δόσεις στον εαυτό σου), θα ρωτήσεις όσους λοιμωξιολόγους, παιδιάτρους και γονείς ξέρεις και δεν ξέρεις, θα το αναβάλεις όσο μπορείς «γιατί στο κάτω κάτω δεν θα εμβολιαστούν τα 15χρονα, για να προστατευτούν ανεγκέφαλοι 60άρηδες αρνητές»; Μέσα σε ποια χαρακώματα θα σε βρει χωμένο η νέα σχολική χρονιά; Θα εγκαταληφθείς στην πόλωση και στην οργή; Θα υπονομεύεις άραγε νύχτα μέρα το εκπαιδευτικό έργο του μαθηματικού του γιου σου στην Α’ Γυμνασίου; (ορκισμένου αντιεμβολιαστή, καλά να πάθει, να πληρώνει τα δύο διαγνωστικά εβδομαδιαίως από την τσέπη του). Mήπως θα πνέεις με το «καλημέρα σας» μένεα εναντίον των γονέων που δεν θεωρούν σημαντικό να ειδοποιήσουν αμέσως τον διευθυντή του σχολείου ότι το παιδί τους νοσεί με Covid -19; Η εναντίον εκείνων που θεωρούν «καρκινογόνες» τις μπατονέτες των self tests; (το ξέρεις καλά ότι αυτές οι συνομοταξίες ηλιθίων γεννητόρων υπάρχουν, τους συνάντησες το προηγούμενο σχολικό έτος). Η δεύτερη διαφορά είναι ότι αυτόν τον Σεπτέμβριο έχει επικαθήσει πάνω σου, σαν άμμος μέσα στην έρημο, όλη αυτή η παντελώς ανεπιθύμητη «σοφία» 18 μηνών. Είναι πια οικείος ο τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο ενός ακόμη χρόνου Mεγάλης Παράλυσης. Η ενός ακόμη σχολικού έτους τηλεκπαίδευσης. Με τα «σήκω επιτέλους από το κρεβάτι και μην κάνεις μάθημα με τις πιζάμες», με τα αναπόφευκτα μαθησιακά κενά, με την αγωνία ότι η μάθηση έχει καταντήσει απρόσωπη δουλεία. Αλλά και με την ανησυχία (ιδιαίτερα στην Β’ και στη Γ’ Λυκείου) ότι πληρώνεις φροντιστήρια και ιδιαίτερα για να γαλουχήσεις έναν μισερό «Covid επιστήμονα» (αυτόν που στα χιουμοριστικά memes αναλαμβάνει εν έτει 2030 να σου κάνει την ανοιχτή εγχείρηση καρδιάς και να σε στείλει στον αγύριστο). Είναι οικείος φέτος και ο πανικός. Ο δικός σου και του παιδιού. Τον δικό σου έχεις μάθει να τον διαχειρίζεσαι και να τον καταπνίγεις. Τον δικό του όμως; Αν δεν έχεις δει κατακαλόκαιρο τρομοκρατημένη έφηβη να κάνει μόνη της απανωτά self test μέσα στο μπάνιο– επειδή την πονάει από το πρωί λίγο ο λαιμός της και τη γαργαλούν τα αφτιά της– δεν έχεις δει τίποτα. Τι θα σκαρφιστείς αυτή τη χρονιά για να τον μεταβολίσεις; Θα φτιάξεις μπανανόψωμο, θα πάρεις σκυλάκι, θα αυξήσεις και άλλο τις επιτρεπόμενες ώρες στο Tik Tok και στο PlayStation; Πώς θα μπορέσεις να ανακουφίσεις μικρά και μεγαλύτερα παιδιά κουρασμένα από τις απαγορεύσεις, τα «σου είπα ότι η γιαγιά θα σερβίρεται με διαφορετικό κουτάλι από την πιατέλα» και τη διάχυτη θανατίλα; Λίγο αφότου βλέπω τα παιδιά που παίζουν κρυφτό με το drone, γυρίζω στο σπίτι και μια γειτόνισσα έρχεται από τον κήπο να μου φέρει ένα κομμάτι φανουρόπιτα. Κοντοστέκομαι λίγο πριν κάνω μια χαψιά τη σπεσιαλιτέ που, εξ όσων ακούω, σηματοδοτεί το τέλος του θέρους. Δεν θέλει πολλή σκέψη. Γνωρίζω πολύ καλά τι είναι αυτό που έχω απολέσει και τι θα ήθελα να ξαναβρώ με το νέο σχολικό έτος.