Σύνθημα που κυριάρχησε στους πρώτους μήνες της Μεταπολίτευσης, και παραπέμπει στις μακρινές εποχές που η Γαλλία, όντας μια από τις Μεγάλες Δυνάμεις, διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση εγχώριων πολιτικών. Ο απόηχος του τότε παραμένει μέσα από τις ισχυρές του παρεμβάσεις στη διεθνή πολιτική σκηνή, κύρια στο πλαίσιο των δυο μεγάλων σχηματισμών, ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Η πρόσφατη αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας προσδοκά να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κλίμα στις χώρες της Μεσογείου. Το άρθρο 2 χαρακτηριστικά αναφέρει: «Τα Μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο τα κατάλληλα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Το άρθρο αυτό θυμίζει το άρθρο 1 της ιστορικής Συνθήκης Συμμαχίας μεταξύ Ελλάδος και Σερβίας της 19ης Μαΐου 1913, το οποίο αναφέρει, ότι τα δυο συμβαλλόμενα Μέρη συνομολογούν ρητώς αμοιβαίαν εγγύησιν των κτήσεών των και αναλαμβάνουν την υποχρέωση, σε περίπτωση κατά την οποία, «παρά πάσα ελπίδα, το ένα εκ των δυο Βασιλείων ήθελε υποστεί επίθεσιν άνευ ουδεμιάς εκ μέρους του προκλήσεως, όπως παράσχουν βοήθεια με όλες τις ένοπλες δυνάμεις των». Την ίδια ημέρα υπεγράφη Στρατιωτική Σύμβαση, στην οποία περιεγράφετο, με κάθε λεπτομέρεια, η αμοιβαία στρατιωτική βοήθεια που θα προσεφέρετο από Ελλάδα και Σερβία. Μια συμφωνία όμως που δεν εφαρμόστηκε από τη χώρα μας, όταν η Σερβία δέχθηκε επίθεση από την τότε υπερδύναμη, την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.

Φυσικά, κάθε σύγκριση μεταξύ των δυο συμφωνιών είναι άσκοπη και, αν την επιχειρήσουμε, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να οδηγηθούμε σε ανιστόρητα συμπεράσματα. Ωστόσο, διαβάζοντας τη συμφωνία με τη Γαλλία δημιουργούνται κάποια ερωτήματα:

1. Η χαοτική διαφορά ισχύος της Ελλάδος με τη Γαλλία, εκτιμώ, ότι καταργεί την αμοιβαιότητα της βοήθειας, που προβλέπει το άρθρο 2 της συμφωνίας, με τη συνδρομή της Γαλλίας να φαίνεται να αποκτά σημαντική στρατηγική σημασία για τη χώρα μας, όχι όμως και η αντίστοιχη «βοήθεια» από πλευράς μας . Κάτι όμως που δημιουργεί το ερώτημα, αν η υπέρ ημών, ανισοβαρής πρόβλεψη της συμφωνίας δημιουργεί, έστω και υπό μορφή προσδοκίας από πλευράς Γαλλίας, ελπίδες εξοπλισμού μας αποκλειστικά από τη συγκεκριμένη χώρα.

2. Ελλάδα και Γαλλία, κράτη-μέλη σε ΝΑΤΟ, υποθέτω, ότι υπόκεινται σε κάποιους περιορισμούς στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τους. Αυτό εναργώς αναφέρεται αντίστοιχα στα άρθρα 8 και 7 της συμφωνίας. Διερωτώμαι λοιπόν, τι οδηγεί τη Γαλλία να επιχειρεί μια οιονεί αυτονομία στρατηγικών κινήσεων στον ευαίσθητο χώρο της Μεσογείου και της Μέση Ανατολής, και, αν αυτή η κίνηση αποτελεί απάντηση του χολωμένου Μακρόν, στην εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας συμφωνία AUKUS των Μπάιντεν, Τζόνσον και Αυστραλίας. Με την προκλητικά απειλητική Τουρκία να έχει ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ταυτόχρονα σχεδόν με εμάς, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να επιδιώκουμε τη συνδρομή του Βορειοαντλαντικού Συμφώνου εν συνόλω, και όχι ενός κράτους-μέλους. Άλλωστε στο άρθρο 8 της συμφωνίας Ελλάδας-Γαλλίας χαρακτηριστικά αναφέρει: « Τα Μέρη διαβουλεύονται σε τακτική βάση σε θέματα ΝΑΤΟ, για να ανταλλάσσουν απόψεις και, ει δυνατόν, να συντονίζουν τις θέσεις τους, προκειμένου να ενισχύσουν τον Ευρωπαϊκό πυλώνα του ΝΑΤΟ και τη Συμμαχία συνολικά».

3. Η ίδια απορία μου υπάρχει και για την περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία Ελλάδα, Γαλλία οφείλουν «Ιδιαίτερη έμφαση στην ανταλλαγή απόψεων και, στο μέτρο του εφικτού, να εναρμονίζουν τις θέσεις για κρίσιμα ζητήματα σχετικά με αμυντικές πρωτοβουλίες της ΕΕ, αναφορικά με τις οποίες θα πρέπει να αναζητούνται όλες οι δυνατότητες συνεργασίες, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης κοινών προγραμμάτων της Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας (ΜΔΣ)», όπως αναφέρει το άρθρο 7 της πρόσφατης συμφωνίας.

Καλόπιστες απορίες και εύλογοι φόβοι, όχι για να μηδενίσουμε, αλλά για να υπενθυμίσουμε το γνωστό δόγμα, ότι η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα της δικής μας αντίδρασης θα πρέπει να παραμένει υψηλή, απορρέουσα πρωτευόντως από το αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, και δευτερευόντως από «όσα γράφονται και δεν λέγονται ή λέγονται και δεν γράφονται».