Αποκαλύψεις, αποκαλύψεις...

Με τη σταδιακή αποκάλυψη τόσων χιλιάδων μικρών και μεγάλων μυστικών της αμερικανικής διπλωματίας _ και κυρίως των μεθόδων της _ θα έχουμε να λέμε και να γράφουμε για καιρό. Για την ώρα, ο απίστευτος όγκος ντοκουμέντων βρίσκεται στα χέρια ειδικευμένων δημοσιογράφων μερικών μεγάλων εφημερίδων, οι οποίοι, σε συνεννόηση με το ιστολόγιο που τα βρήκε χάρη σε έναν απόστρατο νεαρό ειδικό στρατιωτικών πληροφοριών και τα διαχειρίζεται, θα τα παραδώσουν στο κοινό «τακτοποιημένα». Θα κρύψουν κυρίως ονόματα ανθρώπων που μπορεί να κινδυνεύσουν και ασφαλώς κάποιες πληροφορίες εκρηκτικού χαρακτήρα. Δεν θα υπάρξουν διαρροές; Δύσκολο να το βεβαιώσει κανείς.

Για την ώρα πάντως η πιο εντυπωσιακή αποκάλυψη (αλλά ποιος αφελής δεν την υποψιαζόταν;) αφορά τη συστηματική κατασκοπευτική δραστηριότητα που με οδηγίες του υπουργείου τους ήταν η καθημερινή υπηρεσιακή απασχόληση των αμερικανών διπλωματών. Τελικά, καταλαβαίνουμε ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ήταν (και ασφαλώς παραμένει) μια άλλη και ίσως αποτελεσματικότερη Σι Αϊ Εϊ.

Με αυτό δεν αναφέρομαι φυσικά στη συστηματική συλλογή πληροφοριών και απόψεων για κάθε χώρα, για κάθε πρόβλημα και για κάθε εξέλιξη με τη μέθοδο των φιλικών συνομιλιών των διαπιστευμένων σε μια πρωτεύουσα διπλωματών με κάθε κατηγορίας ντόπιους πολιτικούς, κοινωνικούς παράγοντες, στελέχη και δημοσιογράφους. Αλλά και στην αναζήτηση και καταγραφή, συχνά με απαράδεκτα μέσα, των «προσωπικών δεδομένων» και των πιο απόκρυφων συνηθειών των συνομιλητών τους και όσων ενδιέφεραν την Ουάσιγκτον. Ασφαλώς για την όποια μελλοντική χρήση τους.

Η μεθοδολογία συλλογής πληροφοριών και η φύση των αναζητούμενων στοιχείων για πρόσωπα και καταστάσεις έχει όντως μεγαλύτερο ενδιαφέρον (αλλά αυτό θα το δούμε όταν όλα θα γίνουν γνωστά) από το περιεχόμενο των εκθέσεων που, όπως το διαπιστώνουμε κάθε χρόνο με τη δημοσιοποίησή τους αλλά τριάντα χρόνια μετά από τη σύνταξή τους, δεν είναι συχνά παρά μια κακή δημοσιογραφική απόδοση φημών, κουτσομπολιών και «εμπιστευτικών πληροφοριών» της συμφοράς που θα μπορούσαν να βρουν χώρο και στο πιο άθλιο «μπλογκ». Για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ποιότητα των συντακτών τους, πότε καλή και πότε όχι. Το γνωρίζουμε και από τα ελληνικά αρχεία.

Πάντως μετά τη δημοσιοποίηση αυτών των δεκάδων χιλιάδων επίκαιρων ντοκουμέντων ορισμένοι αμερικανοί ειδήμονες δήλωσαν «η διπλωματία αλλάζει εποχή». Αυτό θυμίζει το γνωστό μετά από κάθε μεγάλη αναταραχή, όπως για παράδειγμα ο «Μάης του ’68», που μας βεβαίωνε (τρομάρα μας!) ότι «τίποτε δεν θα είναι πια όπως πριν»· αλλά ας θυμηθούμε και το τόσο αληθινό (δυστυχώς) από τον «Γατόπαρδο» του Λαπεντούζα ότι «πρέπει να τα αλλάξουμε όλα για να μην αλλάξει τίποτε»...