Πώς θα έρθει η ανάπτυξη; Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ανάπτυξη δεν θα έρθει επειδή θα μειωθούν κάποιοι φορολογικοί συντελεστές, επειδή θα γίνει κάποια έστω πολύ μεγάλη επένδυση, επειδή θα δανειστούμε (όπως σχεδόν όλα τα κράτη…) με μικρό επιτόκιο. Ούτε, πάλι, η ανάπτυξη θα πέσει ως μάννα εξ ουρανού, με κάποιο «δώρο» από έναν θείο από την Κίνα, από τις ΗΠΑ ή από τη Γερμανία.

«Το πρόβλημα στα νησιά είναι εκρηκτικό, έξω και πέρα από κάθε δυνατότητα διαχείρισης. Ακόμη και ολόκληρη η Ε.Ε. με τα δικά της μέσα δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτό το τσουνάμι ανθρώπων σε καθημερινή βάση… Είναι μια ανθρωπιστική καταστροφή, ένας κοινωνικός όλεθρος. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να σας πω ότι η Ελλάδα με αξιοπρέπεια, μόνη της, χωρίς καμιά συνδρομή, προσπαθεί να διαχειριστεί αυτήν την ανθρώπινη πλημμύρα». Ευθύς ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στην παρέμβασή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν μάσησε τα λόγια του. Ναι, αλλά… Και τώρα αρχίζουν να παρεισφρέουν στη συζήτηση τα πολλά «ναι, αλλά».

Το προσφυγικό – μεταναστευτικό γίνεται μη διαχειρίσιμο πρόβλημα σύμφωνα με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Αλλά πόσο δυναμικά αξιοποιούμε πράγματι την Ευρωπαική Ένωση ( ΕΕ)- όχι μόνο με καταγγελίες και επιστολές- αλλά με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του . Μαγικές λύσεις βέβαια δεν υπάρχουν ιδιαίτερα από τη στιγμή που η Ένωση, παρά τις προσπάθειες των Οργάνων της έχει αποτύχει να διαμορφώσει γνήσια κοινή μεταναστευτική πολιτική με μεταξύ άλλων ένα νέο ενιαίο σύστημα απονομής ασύλου.

Η επίσκεψη στην Ελλάδα του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, γίνεται σε μια συγκυρία όπου κυριαρχεί η αστάθεια σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο.

Είναι όμως και μια ιστορική στιγμή, όπου οι μεγάλες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης απαιτούν διεθνή συνεργασία.

Πώς αλλιώς θα αντιμετωπισθούν φαινόμενα όπως αυτά της κλιματικής κρίσης, των μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων, των τεράστιων ανισοτήτων και της υπερσυγκέντρωσης της εξουσίας, που ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει προκαλέσει στις κοινωνίες μας;

Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος σε όλη την οικουμένη που να μην έχει καταλάβει πως ο κόσμος του δεν είναι ίδιος με τον κόσμο που παρέλαβε από τους γονείς του, κι εκείνοι από τους δικούς τους γονείς. Και τηλεόραση να μην έχει, και στο Διαδίκτυο να μην συχνάζει ή να μην γνωρίζει καν την ύπαρξή του, του αρκούν όσα βλέπουν τα μάτια του: Το νερό σε ποτάμια και λίμνες λιγοστεύει, πηγές αρχέγονες σβήνουν, οι ψαριές φτωχαίνουν, τα τετράποδα και τα φτερωτά μειώνονται, οι εποχές χάνουν τα όριά τους, δύσκολα μπορείς να πεις πια ότι είναι τέσσερις.

Τα μέτρα τής δήθεν μεταρρύθμισης της ΔΕΗ υποβαστάζονται από ένα βασικό επιχείρημα, που είναι εκείνο της προσαρμογής της σημαντικότερης βιομηχανικής εταιρείας της χώρας στο «τικ - τακ» της κλιματικής αλλαγής

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για το μεγαλύτερο βιομηχανικό συγκρότημα της χώρας, που είναι η ΔΕΗ, και την κρίση της. Τα αίτια της κρίσης δεν είναι μονοδιάστατα και είναι διαφορετικής χρονικής αφετηρίας, ανθρώπινου κεφαλαίου, ενεργειακών επιλογών και οικολογικής προσαρμογής.

Με τον υπουργό «μιας μεγάλης δύναμης που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε παγκόσμια κλίμακα, στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή» συναντιέται σήμερα ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών. Ετσι χαρακτήρισε τη Ρωσική Ομοσπονδία ο κ. Δένδιας λίγο πριν από την επίσκεψή του στη Μόσχα. Μια επίσκεψη που η ελληνική πλευρά όφειλε να κάνει, μια και κρατικοί, θρησκευτικοί και πολιτιστικοί δεσμοί συνδέουν τις δύο χώρες.

Ο τρίτος μεγάλος συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών υπό τη Μέρκελ αμφισβητείται από την κομματική βάση και των δύο κυβερνητικών εταίρων, όπως προκύπτει από τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Στους εσωκομματικούς συσχετισμούς, προηγούνται οι διεκδικητές της ηγεσίας, που θέλουν για την CDU και το SPD στροφή προς τα δεξιά και προς τα αριστερά αντίστοιχα. Στους Σοσιαλδημοκράτες ο υπουργός Οικονομικών Σολτς είναι περίπου είκοσι μονάδες πίσω από τους υποψηφίους της αριστερής πτέρυγας.

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Ευτυχώς. Δεν είναι οι λιγοστοί ακροδεξιοί που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη με σύνθημα «Εξω οι λάθρο» και με τον φασιστικών συνυποδηλώσεων κέλτικο σταυρό στο πανό τους να μαγαρίζει το όνομα «Ιερός Λόχος» που διάλεξαν για τίτλο τους. Απορίας άξιον πώς δεν κατέστρεψαν κάποιο εβραϊκό μνημείο στο πέρασμά τους, όπως το συνηθίζουν οι «ελληνόψυχοι», μια και στο στενό μυαλό τους το μόνο σενάριο που χωράει προβλέπει ότι οι σιωνιστές και το Ισλάμ συνωμοτούν να υφαρπάξουν την Ελλάδα από τους Ελληνες. Υπό την καθοδήγηση του Ασμοδαίου με το ψευδώνυμο Σόρος.

Οι ανισότητες προκαλούν. Οταν μάλιστα είναι ηθικά αδικαιολόγητες, οδηγούν σε οξύτατες αντιδράσεις.

Θα αφήσω σήμερα κατά μέρος τις οικονομικές ανισότητες. Οπως έχει δείξει ο Τομά Πικετί, με την παγκοσμιοποίηση διευρύνθηκαν όσο ποτέ άλλοτε («Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα», Πόλις, 2014 και ήδη «Capital et idéologie», Παρίσι, 2019). Για την Ελλάδα των μνημονίων ειδικότερα, σε παρόμοιo συμπέρασμα καταλήγουν και οι Τάσος Γιαννίτσης και Σταύρος Ζωγραφάκης («Ανισότητες, φτώχεια, οικονομικές ανισότητες στα χρόνια της κρίσης», Πόλις, 2016). Η εμπειρία, ωστόσο, δείχνει ότι μόνο σε πολύ οριακές καταστάσεις ο κόσμος εξεγείρεται για αποκλειστικά οικονομικούς λόγους.

Αύριο αναμένεται στη Βόρεια Μακεδονία ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ντάβιντ Σασόλι. Είναι η πρώτη επίσημη επίσκεψή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και στόχο έχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Να ανακτήσει έστω ένα μικρό μέρος από τη χαμένη αξιοπιστία της Ε.Ε. Ο Σασόλι δεν θα φανεί τσιγκούνης με τους επαίνους του στα Σκόπια. Θα παραδεχτεί ότι η χώρα έχει κάνει μεγάλες μεταρρυθμίσεις -και το τεράστιο βήμα να αλλάξει το όνομα και το σύνταγμά της και να τα βρει με τη γειτονική Ελλάδα- και θα ζητήσει συγγνώμη για το «ιστορικό λάθος» της τελευταίας συνόδου κορυφής να μη δώσει ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Το μπλοκάρισμα (βέτο) της Γαλλίας στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία μπορεί να είναι εξόχως άστοχο έως επικίνδυνο για την Ευρώπη όσο και για την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων, δεν αποτελεί όμως και τόσο έκπληξη. Είναι εκδήλωση - σύμπτωμα της αρνητικής παραδοσιακής γαλλικής στάσης απέναντι στη διεύρυνση της Ενωσης. Αποτελεί όμως - και τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό - την πρώτη αφανή, παράπλευρη συνέπεια του Brexit: την αποχώρηση της Βρετανίας από τις διαδικασίες και επιρροή της Ευρωπαϊκής Ενωσης.