Η 28η Οκτωβρίου 2011 θα μείνει στην ιστορική μνήμη για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι φυσικά η ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και ο δεύτερος η χωρίς όρια, κρίση και σκέψη, συμμετοχή πολλών από το πλήθος που πήγαν να παρακολουθήσουν την παρέλαση, στις αποδοκιμασίες απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και συλλήβδην στο πολιτικό σύστημα. Μια σοβαρή ανάλυση είναι αναγκαίο να αξιολογήσει τα γεγονότα και να δει τις επιπτώσεις, λαμβάνοντας υπόψη της όλα τα δεδομένα. Αυτό θα προσπαθήσουμε να πράξουμε παρακάτω.

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το να παρακολουθώ τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη ή σε όποιο άλλο γήπεδο παίζει είναι μια από τις πιο ευχάριστες και αγαπημένες μου συνήθειες. Είναι προφανές ότι έχω εισπράξει πάρα πολλές χαρές, αλλά και στεναχώριες ή και απογοητεύσεις. Κάποιες λίγες φορές όχι από το αποτέλεσμα. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι είχα ενοχληθεί σφόδρα όταν το γήπεδο φώναζε στον 18χρονο Νίνη «δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ αλβανέ αλβανέ». Θυμάμαι, επίσης, ότι είχα στεναχωρηθεί από τον τρόπο που είχε κερδίσει πέρυσι ο Ολυμπιακός τον ΠΑΟ και τις ασχήμιες που είχαν επακολουθήσει με τις επιθέσεις χουλιγκάνων σε παίκτες του αδίκως ηττημένου-ελέω διαιτητή-Παναθηναϊκού.