Η ευρωζώνη φλέγεται. Η φωτιά αγγίζει τη Γερμανία, πολιορκεί τη Γαλλία, καίει ήδη την Ιταλία και την Ισπανία, απειλεί την Αμερική και όλο το παγκόσμιο σύστημα. Η κρίση της ευρωζώνης είναι εμβληματική. Κάνει διαφανέστερες τις αντιφάσεις της σημερινής μορφής της παγκόσμιας κρίσης και τα διακυβεύματα τόσο στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και στο παγκόσμιο. Δεν είναι τυχαίο.

Τρεις ειδήσεις από τρεις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μας έδωσαν αυτή την εβδομάδα στίγμα στο GPS της κρίσης.Η πρώτη ήρθε από τη Βουδαπέστη και πέρασε στα «ψιλά»: Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει, ξανά, βοήθεια από το ΔΝΤ. Η Ουγγαρία είχε υποχρεωθεί να προσφύγει στο Ταμείο τον Οκτώβριο του 2008, λίγες ημέρες μετά το κραχ της Γουόλ Στριτ, όταν η χώρα βρέθηκε δίχως δανειστές, με το νόμισμά της στα Τάρταρα και την Ευρώπη απρόθυμη να βοηθήσει.

Η Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε μια ιδιαίτερα φιλοευρωπαϊκή ομιλία της, δήλωσε πρόσφατα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση και ακόμη ότι «το ευρώ αποτελεί την εγγύηση της ενωμένης Ευρώπης. Εάν το ευρώ αποτύχει, τότε και η Ευρώπη συνολικά θα αποτύχει».

Πίσω από την κρίση του ελληνικού χρέους βρίσκεται η κρίση του ελληνικού οικονομικού μοντέλου. H κρατικοδίαιτη και μη ανταγωνιστική παραγωγή, η ψευδής ανάπτυξη που στηριζόταν στα φτηνά δάνεια, η κάκιστη θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας, αποτυπώθηκαν επί δεκαετίες στο αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. H διόγκωση των ελλειμμάτων και τελικά η κρίση του ελληνικού χρέους ήρθε μοιραία.

...Νέες συνθέσεις και κυβερνήσεις συνεργασίας. Να το πω καθαρά. Τη Δημοκρατική Αριστερά δεν την αφήνει αδιάφορη η κυβερνητική εξουσία. Ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί και να κυβερνηθεί προοδευτικά.

...Βεβαίως, μιλάω πάντα για μια κεντροαριστερή κυβέρνηση. Εδώ βεβαίως τίθεται το θέμα με ποιες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, όπως αντιστοίχως και στο ΠΑΣΟΚ θα θέτουν το ερώτημα με ποιες δυνάμεις της Αριστεράς.

...Δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι θέμα πολιτικού περιεχομένου. Υπάρχει πολύς κόσμος που πίστεψε σε μια προοδευτική πολιτική, διαψεύστηκε και απομακρύνθηκε. Αυτές οι δυνάμεις όμως είναι υπαρκτές. Η Δημοκρατική Αριστερά θέλει να ανασυγκροτηθεί αυτός o χώρος με τη συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών, των σοσιαλιστών, των οικολόγων, των προοδευτικών πολιτών οι οποίοι δεν καλύπτονται από τα υπάρχοντα σχήματα.

...Υπάρχει λοιπόν επιτακτική ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης μέσα από την προσφυγή στις κάλπες. Το ότι πιθανόν οι κάλπες να μην βγάλουν ένα «επιθυμητό» αποτέλεσμα, ας λειτουργήσει ως καμπανάκι και κίνητρο για θετικές διεργασίες στο πολιτικό σύστημα και για να απελευθερωθεί το ΠΑΣΟΚ από το σύστημα Παπανδρέου. Πάντως η χώρα δεν θα είναι λιγότερο κυβερνήσιμη μετά απ’ ό,τι χωρίς εκλογές. Και σε κάθε περίπτωση, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όσοι θέλουν την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη, και μιαν Ευρώπη αντάξια των οραμάτων που επαγγέλλεται δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι αυτό δεν μπορεί παρά να συμβεί με τους πολίτες, όχι εναντίον τους.