Οι εθνικές οικονομίες είναι σαν τα κτίρια που χτυπά ο σεισμός. Όσα έχουν θεμελιωθεί και κτιστεί σωστά, μπορεί να πάθουν ζημιές αλλά δεν καταρρέουν. Όσα χτίστηκαν νύχτα και με ψεύτικα δοκάρια θα πέσουν.

Η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς πτώχευσης,η οικονομική κρίση οδηγεί τους πολίτες στην φτώχεια και την περιθωριοποίηση,το κυρίαρχο πολίτικο δικομματικό σύστημα που διαχειρίστηκε την εξουσία από την μεταπολίτευση και μετά,φέρει βαρύτατες ευθύνες και μαζί του συμπαρασύρει όλους μας.
Πνέοντας τα λοίσθια,σε μια προσπάθεια αποφυγής του τεράστιου πολιτικού κόστους, προχώρησε στην συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδημου,με την συμμετοχή των 2 στυλοβατών του δικομματισμού ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ. και την πρωτοφανή νομιμοποίηση της ακροδεξιάς,σε μια λύση χωρίς αρχές,αλλα και ως πρόβα τζενεράλε για τις δυνατότητες μετεκλογικής τους συνεργασίας, με πρόσχημα την «σωτηρία» της χώρας.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι συνδυασμός τουλάχιστον τριών παραγόντων:

- της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που προσπαθώντας να εξασφαλίσει όλο και μεγαλύτερα βραχυπρόθεσμα κέρδη στο κερδοσκοπικό και τραπεζικό κεφάλαιο και στους «λειτουργούς» του οδήγησε σε πλήρη ανισορροπία μεταξύ πραγματικής και λογιστικής οικονομίας. Οι δυνάμεις αυτές κυριαρχούν απόλυτα και σήμερα, επιβάλλοντας στα κράτη και στις εκλεγμένες κυβερνήσεις τους όχι μόνο την διάσωση τους από τη χρεωκοπία αλλά και τη χρηματοδότηση της με μεταφορά πόρων που περικόπτονται από τις δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών ως υπερβολικές και περιττές.

...Να δουλέψουμε για να γίνει το κόμμα ροκ και σέξι. Να βρούμε τον χώρο να δημιουργήσουμε μιαν Αριστερά με τα πόδια στη γη τού σήμερα και το κεφάλι στον ουρανό τού αύριο. Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κάνουμε, μεταξύ άλλων, τη «βρόμικη» δουλειά ― τη δουλειά της γλώσσας. Έχουμε στελέχη που είναι ικανά να δουλέψουν για όσα αποφασίζουμε. Έχουμε διανοούμενους και καλλιτέχνες, φιλολόγους και άλλους επιστήμονες, έχουμε συντρόφους και συντρόφισσες που εκφέρουν έναν αιρετικό λόγο με πλήρως σύγχρονους όρους και κώδικες. Μ’ αυτό εδώ το κείμενο, σας ζητώ, με τον πιο απλό και φιλικό τρόπο που διαθέτω, ν’ αφήσουμε τη γλώσσα μας να μιλήσει για το σήμερα απ’ το σήμερα.