Οι πρόδρομοι δείκτες προμήνυαν σταθεροποίηση και τάση ανάκαμψης της οικονομίας ήδη από τα τέλη του πρώτου εξαμήνου 2016. Από τότε, αυτή η τάση, αν και παραμένει αναιμική, συνεχίστηκε και έγινε εμφανέστερη. Πέραν της θετικής επίδρασης που άσκησε σε αυτή την εξέλιξη η έντονη ευρωπαϊκή ανάκαμψη, καθοριστικό ρόλο είχαν η (παρά τις καθυστερήσεις…) ολοκλήρωση των αξιολογήσεων και η τυπική συμμόρφωση της χώρας με τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε προς την τρόικα. Αυτό που αυτοκριτικά διαπίστωνε ο κ. Γιούνκερ το 2013, ότι «όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε αλλά δεν γνωρίζουμε πως θα επανεκλεγούμε αφότου το κάνουμε…», εμπόδισε μεν και πολλαπλασίασε δυσβάστακτα το κοινωνικό κόστος, ωστόσο δεν ανέτρεψε τη διαδικασία της προσαρμογής.

Τα προβλήματα της χώρας αντιμετωπίζονται με εθνική συνεννόηση και όχι με τη λογική «φύγε εσύ, έλα εσύ». Ούτε βεβαίως με «μεσσιανισμούς», αυτούς τους έχει πληρώσει η χώρα. Ότι ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς δεν είναι στρατηγικός σύμμαχος, αλλά ιδεολογικός αντίπαλος της ΝΔ. Ότι αν αναζητά δεκανίκια σε μία νέα κυβέρνηση της ΝΔ, εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε αυτόν τον ρόλο. Και θα τον ρωτούσα γιατί αν και ήταν τολμηρός ως βουλευτής σε διάφορα θέματα όπως στο σύμφωνο συμβίωσης, ως αρχηγός της ΝΔ δείχνει δέσμιος βαθιών συντηρητικών πολιτικών της παραδοσιακής δεξιάς του κρατισμού και των πελατειακών σχέσεων.