Οσα συμβαίνουν σήμερα στην κεντρική πολιτική σκηνή μόνο κατ’ ευφημισμό θα μπορούσαν να αποκληθούν πολιτική αντιπαράθεση. Στην πραγματικότητα μαίνεται ένας κομματικός πόλεμος μέχρις εσχάτων, μέχρι της τελικής πολιτικής και ηθικής εξοντώσεως του αντιπάλου. Πόλεμος στον οποίο οι εμπλεκόμενοι εμφορούνται από την άθλια αρχή ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – κάθε μέσο, και το πιο ποταπό. Και αδίστακτα βομβαρδίζουν οποιονδήποτε βρίσκεται εγγύς του αντιπάλου (πλέον συνήθη θύματα, μέλη της οικογένειάς του...) ή ακόμα και απόμακρο άμαχο πληθυσμό, κάποιους που κάποτε είτε έτυχε να ανταλλάξουν μια χειραψία μαζί του, όπερ κρίνεται επαρκής αιτιολόγηση για να μπουν στο στόχαστρο και αίφνης, οι ανύποπτοι, να στραπατσαριστούν από τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού.

Αυτονόητο είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να έχει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με την Τουρκία, ως την όμορη χώρα με την οποία η γεωγραφία, ιστορία, κουλτούρα, πολιτική αποκλείει οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική προσέγγιση πέρα από τη συνεργατική. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι εκείνο της πρόσκλησης, σήμερα κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν στη γειτονική χώρα, για επίσημη επίσκεψη του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα- ως πρώτη προεδρική επίσκεψη από τη δεκαετία του 1950- η απόσταση είναι μεγάλη, τεράστια. Ο πρόεδρος Ερντογάν έχει αναδειχθεί στον πλέον αυταρχικό ηγέτη χώρας μέλους του ΝΑΤΟ.

Τώρα που κόπασε ο καβγάς για την άδεια που πήρε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, όχι γιατί κάπου καταλήξαμε αλλά επειδή η βραχύβια προσοχή μας βρήκε άλλα να ασχοληθεί, θα άξιζε ίσως τον κόπο να ξαναδούμε το πρόβλημα, πιο ψύχραιμα αυτή τη φορά.

Εχω την εντύπωση ότι αμφότερες οι πλευρές κάποιο δίκιο το είχαν. Βάζοντας κατά μέρος αυτούς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από τον «φαρμακοχέρη» Κουφοντίνα και των οποίων η αντίδραση δεν κρίνεται, η επίκληση του νόμου από όσους δικαιολόγησαν την άδεια εξόδου είναι επιχείρημα ακαταμάχητο· το δε γεγονός ότι ο φονιάς της «17 Νοέμβρη» αρνείται να αποκηρύξει τις δολοφονικές πεποιθήσεις του δεν σημαίνει τίποτα, εφόσον η μεταμέλεια δεν αποτελεί κριτήριο για τη χορήγηση άδειας.

...Αφού λοιπόν καταλάγιασε ο κουρνιαχτός από τις εκλογές για τον επικεφαλής του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, θεωρώ χρήσιμη μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο τα βιώματα του παρελθόντος επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις του σήμερα. Γιατί, εκτός των άλλων, αν κάτι επηρέασε αυτές τις εκλογές, ήταν και η επιθυμία ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να αντισταθεί στην ισοπέδωση των επιτευγμάτων της μεταπολίτευσης. Εδώ προστίθεται και η επιθυμία για συνέχεια (ή ο φόβος για την ανατροπή μιας γνώριμης κατάστασης), όπως εκφράστηκε από τους υπόλοιπους συντελεστές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Εν τέλει, η Φώφη Γεννηματά εκλέχθηκε ως καταλληλότερη εκφραστής ενός διπλού μηνύματος που λέει «Σεβόμαστε το παρελθόν μας - Συνεχίζουμε την κοινή μας προσπάθεια».

Σέβομαι το ΠΑΣΟΚ και την ιστορία του, ταυτοχρόνως όμως τονίζω ότι οι πολίτες της κεντροαριστεράς επαναδραστηριοποιήθηκαν για μια σύγχρονη προοδευτική παράταξη που θα απευθύνεται στο παρόν και στο μέλλον. Το όνομα του νέου φορέα θα πρέπει να καλύπτει το ευρύ φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς. Να είναι ακόμη πιο ευρύ από το «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Για αυτό με δεδομένο ότι η συζήτηση άνοιξε, η δική μου πρόταση είναι μία ονομασία με βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο, όπως Δημοκρατικό Κόμμα ή εναλλακτικά Προοδευτική Παράταξη. Σε κάθε περίπτωση οι αποφάσεις θα ληφθούν στο Συνέδριο.

Ανήκω στη ΔΗΣΥ και στο πενταμελές συντονιστικό όργανο Πελοποννήσου. Αφιερώνω τον χρόνο μου στην πολιτική αναδιοργάνωση του μεγάλου δημοκρατικού φορέα με κάθε ενεργό τρόπο που δύναμαι ως εθελοντής και μου ζητηθεί. Επιθυμώ να έχω ένα σπίτι στην Ελλάδα, όπως το έφτιαξα με τους συνιδρυτές στην άλλη μου πατρίδα, την Ιταλία: το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.

Με μια αιφνιδιαστική και αυθαίρετη κίνηση η κα Γεννηματά και ο κος Θεοδωράκης ονοματοδότησαν τον υπό ίδρυση νέο φορέα της κεντροαριστεράς ως «Κίνημα Αλλαγής». Φαίνεται πως η μεταξύ τους συνεννόηση, την οποία εξάλλου συνομολόγησαν στο προεκλογικό debate, καλά κρατεί. Ταπώνουμε τον Ανδρουλάκη, φτύνουμε τον Καμίνη, σέρνουμε τον Παπανδρέου, περιφρονούμε τον Θεοχαρόπουλο, κλπ, και κυρίως αγνοούμε επιδεικτικά 211 χιλιάδες πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες. Έτσι για να ξέρουμε ποιος κάνει κουμάντο.

‘Όλα πλέον δείχνουν, ότι δρομολογήθηκε σε ασφαλείς ράγες η προσπάθεια για την κομματική συγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Προτάθηκε ως και το όνομα του νέου κόμματος, που θα φέρει το νέο σχήμα τουλάχιστο μέχρι το πρώτο του συνέδριο: Κίνημα Αλλαγής.

Την πρόταση ονοματοθεσίας, εν τούτοις, δεν την θεωρώ την καλλίτερη και ελπίζω ότι στο συνέδριο θα γίνει η απαιτούμενη διόρθωση. Η επιφύλαξή μου δεν είναι γλωσσική αλλά ιδεολογική και κατά τούτο πολιτική.

Μπροστά μου έχω ένα κείμενο του 2007 που δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στο οποίο αναλύω πώς σκέφτομαι τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Στο κείμενο αυτό, αφού πρώτα κάνω ορισμένες διαπιστώσεις, ότι για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ όταν είναι στην αντιπολίτευση είναι ριζοσπαστικό και όταν ασκεί εξουσία ρέπει σιγά σιγά προς τον φιλελευθερισμό, φτάνω στο συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό και ανατρεπτικό ΠΑΣΟΚ με τις ρηξικέλευθες απόψεις και θέσεις χρειάζεται μια αριστερή καρδιά.

Oι αποφάσεις για το νέο φορέα, όπως και η ονομασία, πρέπει να λαμβάνονται με συλλογικές διαδικασίες και να είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτερης διαβούλευσης στην πορεία προς το Συνέδριο και όχι μονομερών συμφωνιών που λαμβάνονται σε επίπεδο κορυφής χωρίς ούτε καν την απαραίτητη συνεννόηση μεταξύ κομμάτων, κινήσεων και υποψηφίων που συμμετέχουν στο εγχείρημα. Είναι ευθύνη όλων μας να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των πολιτών και οι διερ­γα­σί­ες να οδηγήσουν σε έναν ισχυρό φορέα με στόχο την αλλαγή των πολιτικών συσχε­τι­σμών στην χώρα.